تبدیل فعالیت‌های روزمره به رویه‌های روح‌افزا
قدرت آیین (کتابی که در سال ۲۰۲۰ منتشر شده است) راهنمای یافتن موفقیت معنوی، و حتی تعالی، در یک زندگی دنیوی است. کاسپر تر کویل، پژوهشگر الهیات، به طور قانع‌کننده‌ای استدلال می‌کند که می‌توان از دین نهادینه‌شده دور شد در حالی‌که هنوز اقدامات مقدس جامعه را ایجاد، فضای تأمل را فراهم، و از خوشحالی استقبال کرد.
کاسپر تر کویل یکی از اعضای دانشکده الهیات هاروارد، یکی از بنیان‌گذاران پادکست‌های محبوب هری پاتر و متن مقدس و بنیانگذار آزمایشگاه طراحی مقدس است. کویل متعهد به ترجمه ارزش‌های مقدس است که موجب پرورش جامعه، تعلق و شادی به چارچوبی دنیوی می‌شود.
این کتاب چه چیزی برای من دارد؟ معنویت منحصربه‌فرد خود را کشف کنید.
جامعه قبلاً پیرامون دین تنظیم شده بود. به عنوان مثال، در جوامع مسیحی، یکشنبه‌ها فقط به یک چیز اختصاص داشت: رفتن به کلیسا. اکنون، مردم در سراسر جهان به تعداد فزاینده‌ای از دین‌داری سازمان‌یافته روی می‌آورند. فقط یکشنبه از درب منزل خارج شوید و نگاهی به اطراف بیندازید. ممکن است افرادی را ببینید که روزنامه می‌خرند، با سگ‌هایشان قدم می‌زنند، برای گرفتن صبحانه در صف می‌ایستند یا از باشگاه به خانه می‌آیند. و شاید، فقط شاید، چند نفر را ببینید که راه خود را به سمت کلیسا کج می‌کنند. قدرت آیین
اما دنیای سکولارتر لزوماً نباید دنیایی با معنویت کمتر باشد. امر مقدس و متعالی فقط در کلیساها، کنیسه‌ها، معابد و مساجد وجود ندارد. آنها را می‌توان در همه جا یافت و هر کسی به آنها دسترسی پیدا کند. ما به سادگی باید یاد بگیریم که تجربیات متعالی را به زندگی خود دعوت کنیم، و اعمال مقدسی را تعمیق بخشیم که قبلاً در آن شرکت کرده‌ایم.
این خلاصه‌کتاب بسیاری از روش‌های خلاقانه و مشارکتی را پیشنهاد می‌دهد که آیین‌های معنوی در جامعه معاصر و سکولار، از کلاس‌های کراس‌فیت [CrossFit] گرفته تا رویگردانی از دیجیتال، انجام می‌گیرد. آنها هم‌چنین به شما نشان می‌دهند که چگونه شیوه‌های خاص آیینی خود را کشف و پرورش دهید. قدرت آیین
در این خلاصه‌کتاب، یاد خواهید گرفت
- نحوه انطباق شیوه‌هایی مانند مراسمات، افطار و نماز در زندگی دنیوی؛
- چرا هر سفری بالقوه می‌تواند یک زیارت معنوی باشد؛ و
- آنچه دالایی لاما می‌تواند در مورد نظم معنوی به شما بیاموزد.
جامعه به طور فزاینده‌ای به صورت سکولار در حال رشد است.
برای اکثر افراد، پر کردن فرم سرشماری کاملاً ساده است. به هر حال یادآوری روز تولدتان کار سختی نیست. یا بخواهید آدرس‌تان را بنویسید. یا شغل‌تان را.
اما یک بخش وجود دارد که می‌تواند کمی مشکل‌ساز باشد: دین‌تان.
اگر یکی از والدین شما یهودی باشد و دیگری هندو، کدام را علامت می‌زنید؟ اگر رفتن به اولین روز مدرسه‌ی شما یکشنبه‌ی بزرگ بوده است، اما بیش از یک دهه است که پا به کلیسا نگذاشته‌اید، آیا باز هم باید یک علامت را در بخش کاتولیک قرار دهید؟ و آیا جایی برای علامت زدن افرادی وجود دارد که به دلیل ابراز جنسیت یا گرایش جنسی توسط دین خود طرد شده‌اند؟ قدرت آیین
بر اساس داده‌های سرشماری سال ۲۰۱۹، ۲۶ درصد آمریکایی‌های آمریکایی‌تبار خود را یا انسان‌پرست یا بی‌دین می‌دانند. در میان نسل‌های جوان، تغییر مسیر از مذهب سازمان‌یافته حتی بارزتر است. چهل درصد جوانان ایالات متحده اظهار داشتند که به هیچ آیین خاصی پای‌بند نیستند.
به عنوان یک جامعه، به نظر می‌رسد که ما بیش از گذشته از دین گریزان هستیم. در حالی که کلیساها، کنیسه‌ها، معابد و موارد مشابه دستورالعمل‌های مذهبی را ارائه می‌دهند، اما در این کار چندان موفق نبوده‌اند. به طور سنتی، نهادهای مذهبی جامعه را بر اساس ارزش‌های مشترک بنا می‌کنند. آیین‌های آنها رویدادهای مهم زندگی، مانند تولد، ازدواج و مرگ را نشان می‌دهد که آدمی از یک مرحله به مرحله دیگر منتقل می‌شود. آنها هم‌چنین مکان‌هایی هستند که افراد می‌توانند از آنها پناه بگیرند، از مشاوره و پشتیبانی برخوردار شوند.
و اگرچه بسیاری از ما تصمیم گرفته‌ایم که نیازی به دین نداشته باشیم، اما به اجتماع، آیین و معنا نیاز داریم. در حقیقت، ممکن است اکنون بیش از هر زمان دیگری به این موارد نیاز داشته باشیم. قدرت آیین
در دنیای غرب، انزوای اجتماعی در ابعاد مختلف اپیدمی شده است. به احتمال زیاد به جای اینکه در یک خانواده چند نسلی زندگی کنیم، تنها زندگی خواهیم کرد. ما به جای اینکه در مسیری که در آن بزرگ شده‌ایم، دور از اقوام زندگی کنیم احتمال بیشتری دارد تا به طور منظم نقل مکان کنیم، و در محله‌ای طولانی‌مدت مستقر نشویم.
و این شواهد هشدار است، زیرا تنهایی برای سلامتی مضر است. تحقیقات نشان می‌دهد که می‌تواند منجر به اعتیاد، خشونت، افسردگی، اضطراب و خودکشی شود. در تجزیه و تحلیل بیش از ۸۰ مطالعه، روانشناسان آمریکایی نتیجه گرفتند که انزوای اجتماعی بیش از چاقی یا عادت روزانه کشیدن پانزده نخ سیگار مضر است. قدرت آیین
هنگامی‌که نسل‌های قبلی احساس انزوا یا تنهایی می‌کردند، به نهادهای مذهبی روی آوردند.
اکنون، ما با چالش – و فرصت – ایجاد حالت‌های جدید ایجاد اجتماعات، پرورش معنویت و تمرین آیینی روبرو هستیم.
معنویت در مکان‌های غیرمنتظره تجلی می‌یابد.
در سراسر اروپا و ایالات متحده، حضور در مراسم مذهبی در حال کاهش است. در ایالات متحده، هر ساله تقریباً ۳۵۰۰ کلیسا تعطیل می‌شوند. در همان زمان، دوره‌های ورزشی شدید گروهی به رهبری رهبران کاریزماتیک که عبارات الهام‌بخشی را می‌خوانند، به طور فزاینده‌ای محبوب می‌شوند. کلاس چرخش سول‌سایکل [SoulCycle] و چالش تناسب اندام تاق مودار [Tough Mudder] فقط دو مورد است که به ذهن خطور می‌کند. قدرت آیین
آیا این تصادفی است؟
شاید نه. بیایید به برنامه تمرین با شدت زیاد کراس‌فیت نگاهی بیندازیم. ناآگاهان آن را به عنوان یک فرقه توصیف می‌کنند. شرکت‌کنندگان منظم کراس‌فیت در جلسات آموزشی شرکت می‌کنند که شباهت زیادی به مراسم مذهبی دارد و آنها اغلب با سایر شرکت‌کنندگان پیوندهای نزدیک برقرار می‌کنند. در رویدادهای کراس‌فیت در مقیاس بزرگ، اعضای موردنظر از طریق برنامه‌های ورزشی اختصاص داده‌شده به حافظه خود مورد تکریم قرار می‌گیرند. کراس‌فیت‌ها به سلامت و زندگی پاک تا حدی ارزش قائل هستند که آنها در فعالیت اجتماعی علیه لابی غذاهای ناخواسته شرکت می‌کنند.
به طور خلاصه: کراس‌فیت و برنامه‌های تمرینی مشابه، جامعه و ارتباط را در یک جامعه سکولار فراهم می‌کنند، بدون شک خلأ موجود در نهادهای مذهبی را نیز پر می‌کنند. قدرت آیین
بنابراین، چرا مردم در مورد کراس‌فیت اینقدر اشتیاق نشان می‌دهند؟ خُب، آنها در یک کلاس ورزشی ثبت‌نام می‌کنند و بعضی اوقات چیزهای بیشتری پیدا می‌کنند: اجتماعی که نمی‌دانستند به آن نیاز داشته‌اند. تجربه‌ای معنوی، اگر فراموش شده باشد، آنها نمی‌دانستند که گم شده‌اند.
در حال حاضر، پوشیدن لیکرا (لباس چسبان تمام‌قد) و انجام حرکات نرمشی خاص ممکن است مورد علاقه شما نباشد. شاید در باشگاه ورزشی تمرین نکنید. اما این احتمال وجود دارد که شما آن را در جایی از زندگی خود پیدا کنید – شاید هنگام راه رفتن، استحمام یا مطالعه. ترفند این است که چگونه و به طور خودجوش معنویت را پیدا کنید، و سپس آن را با قصد و نیت جست‌وجو کنید.
به عنوان مثال، آیا تا به حال باتری تلفن‌تان تمام شده است؟ هراس داشتید که یک متن یا ایمیل مهمی از بین برود، و پس از این اتفاق غیرمعمول نبوده است که بیشتر با محیط اطراف خود درگیر شوید و از کاری که انجام می‌دهید لذت بیشتری ببرید. شما می‌توانید این احساس را به عمد از طریق یک شنبه فناوری توسعه دهید. قدرت آیین
در سنت یهودیان، روز شنبه یک روز استراحت و تأمل است. و این رویه هزار ساله شاید هرگز اضطرار بیشتری نداشته باشد.
آخرین باری که یک روز کامل استراحت کردید کی بود؟ بدون شنیدن اخبار، یا گشت و گذار در شبکه‌های اجتماعی؟ استراحت – یک شنبه – را از فناوری خود امتحان و تلفن و وای‌فای خود را برای یک روز خاموش کنید.
از این گذشته، وقتی همیشه با دیگران در ارتباط هستیم، فرصت ارتباط با خود را فراموش می‌کنیم. یک شنبه فناوری فضا را برای مراقبه و تأمل، «خاموش کردن» دیگران و اتصال به خود را فراهم می‌کند [ما می‌توانیم جمعه‌ها این تمرین را انجام دهیم].
اینکه آیا یافتن جامعه از طریق کراس‌فیت یا مدیتیشن و تأمل در یک روز بدون فناوری، در زندگی دنیوی فرصت‌های بی‌شماری را برای تجربیات معنوی فراهم می‌کند. فقط باید توجه کنیم که آنها کجا دروغ می‌گویند. قدرت آیین
هر متنی می‌تواند یک متن مقدس باشد.
آیا می‌توانید یک متن مقدس را نام ببرید؟ شاید شما به کتاب مقدس، قرآن یا باگاواد گیتا می‌اندیشید.
حال، بیایید این سؤال را دوباره بیان کنیم: آیا می‌توانید متنی را که برای شما مقدس است، نام ببرید؟ کتابی دوست‌داشتنی که در مواقع غم و اندوه به آن رجوع کنید و نحوه زندگی در جهان را به شما یاد دهد؟
آیا هنوز کتاب مقدس را می‌گویید؟ یا به سریال هری پاتر یا غرور و تعصب یا حتی کارهای دکتر سئوس می‌اندیشید؟ این کتاب‌ها ممکن است سکولار باشند، اما این بدان معنا نیست که نمی‌توانند برای شما مقدس باشند. قدرت آیین
بله واقعاً! ببینید، این در مورد متن نیست که می‌خوانید. این در مورد نحوه خواندن آن است. بیایید این عمل را قرائت مقدس بنامیم.
وقتی دانشمندان بیش از تلمود یهودی یا بوداپست تریپیتاکا نافذ می‌شوند، قرائت مقدس را انجام می‌دهند. آنها متن را از نظر اهمیت، تفاوت و معنی دنبال می‌کنند.
کاملاً امکان‌پذیر، و در واقع بسیار ارزشمند است، این روش را بگیرید و آن را برای یک متن سکولار اعمال کنید. به این عمل جداسازی می‌گویند – گرفتن عناصر عملی معنوی و جدا کردن آنها از زمینه‌ی مذهبی. جدا کردن این امکان را به شما می‌دهد تا از روش‌های مذهبی تکریم‌شده برای یافتن معنویت در هر کجا که بخواهید استفاده کنید.
بنابراین، چگونه می‌توانید شیوه‌های مقدس خواندن را از دین جدا کرده و آنها را در قرائت مقدس خود بگنجانید؟ اینجا نکاتی وجود دارد:
در صورت امکان، در یک محفل بخوانید. خواندن مقدس به طور سنتی یک تجربه مشترک است. دانشمندان متنی را با هم می‌خوانند و بحث می‌کنند. یک باشگاه کتاب، یک گروه کتاب‌خوانی آنلاین، یک انجمن داستان‌های هواداری یا یک موضوع سرگرم‌کننده، همه جا را برای جمع شدن خوانندگان در مورد یک متن فراهم می‌کند. قدرت آیین
با ذهن پرسشگر بخوانید. هدف فراتر رفتن از وقایع کتاب و در نظر گرفتن مضامین و درس‌های بزرگ‌تر آن است. به سادگی نپرسید، «چرا آنا کارنینا اینقدر ناراضی است؟» در عوض بپرسید، «ناراحتی چه چیزی به ما یاد می‌دهد؟ چگونه می‌توانیم با ناامیدی‌ها و پشیمانی‌های زندگی کنار بیاییم؟»
بخش‌های کوتاه را با تمرکز بالا بخوانید. وقتی مشغول خواندن برای سرگرمی یا فرار هستید، سرسری داستان می‌خوانید. اما هنگامی‌که خواندن مقدس را تمرین می‌کنید، برای چیزی عمیق‌تر از سرگرمی و فرار می‌خوانید. درباره جملات لذت‌بخش، در پاراگراف‌ها صحبت کنید، و معنای عمیق‌تر در پشت یک خط گفت‌وگو را در نظر بگیرید.
و در نهایت، در متن مقدس خود به تمثیل و معاشرت توجه داشته باشید. نمادها و تصاویری که نویسنده از آنها استفاده کرده چطور در ذهن شما منعکس می‌شود؟ از کدام قسمت‌های متن می‌توانید به عنوان سکوی پرش استفاده کنید تا زندگی و تجربیات خود را به طور کامل‌تری در نظر بگیرید؟ قدرت آیین
یک مراسم مشترک از وعده‌های غذایی درست کنید.
انسان‌ها همیشه برای غذا خوردن دور هم جمع شده‌اند. در دوران ماقبل تاریخ، زمانی که ما به عنوان شکارچی جمع می‌شدیم، غذا خوردن با هم باعث می‌شد منابع غذایی خود را جمع کنیم. اما حتی اگر مدت‌هاست که نیاز به تقسیم غذای ما وجود دارد، ما هنوز به طور غریزی در وعده‌های غذایی دور هم جمع می‌شویم.
چرا؟
غذاخوردن با هم باعث ایجاد اجتماع می‌شود.
یک وعده غذایی مشترک چیزی بیش از تغذیه ساده است. غذا خوردن به همه گروه‌ها اجازه می‌دهد تا در فضا و زمان مشترک دور هم جمع شوند، صحبت کنند، داستان‌هایی را به اشتراک بگذارند و سعی کنند تفاوت‌های یکدیگر را درک کنند. جای تعجب نیست که بسیاری از آیین‌های مذهبی – از ادیان مقدس مسیحی گرفته تا مراسم چای بودایی ذن – غذا خوردن دسته‌جمعی دارند [افطاری دادن یا مراسمی از این دست نزد مسلمانان هم می‌تواند نمونه‌ای از این دست باشد]. قدرت آیین
بنابراین، چگونه می‌توانید از یک وعده غذایی مقدس لذت ببرید؟ با تهیه آن، و شرکت در آن، با قصد و نیت مذهبی. خوردن یک ساندویچ به سرعت روی میز هنگام بررسی ایمیل‌های کاری، یک وعده غذایی اجباری است. و یا یک کاسه ماکارونی هنگام دیدن یک کلیپ یوتیوب خوردنی است. این نوع وعده‌های غذایی مشکلی ندارند. حتی می‌توانند لذت‌بخش باشند. اما اگر همه وعده‌های غذایی شما این‌گونه باشد، شانس ایجاد یک آیین معنوی قدرتمند را در برنامه‌ی روزانه‌ی خود از دست می‌دهید.
در مکان‌های مذهبی بسیاری از وعده‌های غذایی با دعای سپاسگزاری آغاز می‌شود. این آیین کوتاه از شرکت‌کنندگان دعوت می‌کند غذای خود را – از کجا آمده و چه کسی آن را تهیه کرده است – و هم‌چنین سایر غذاهای اطراف میز را در نظر بگیرند. از آنها می‌خواهد با دنیای وسیعی ارتباط برقرار کنند. یک آیین کوتاه دنیوی، مانند یک نان تُست ساده همراه با شکرگذاری، می‌تواند همان تأثیر را داشته باشد.
شما می‌توانید در مراسم دیگر نیز همین کار را انجام دهید. شاید از همه کسانی که در این سفره هستند دعوت شده است که چیز خوب و بدی درباره روزشان به اشتراک بگذارند. شاید وعده غذایی همیشه با یک بازی یا گفت‌و‌گوی خودمانی به پایان برسد. شاید دسر همیشه کلوچه و بستنی باشد. قدرت آیین
در ماه رمضان، بسیاری از مسلمانان در ساعات روز روزه می‌گیرند. آنها بعد از غروب آفتاب و اذان مغرب با افطار، یک وعده غذای افطاری مشترک، روزه خود را باز می‌کنند. افطار یک‌بار مصرف نیست. این عمل مقدس در ماه رمضان هر شب اتفاق می‌افتد. این همان چیزی است که در مورد آیین‌ها وجود دارد – شما نمی‌توانید فقط یک‌بار آنها را انجام دهید. هرچه بیشتر یک آیین را تمرین کنید معنادارتر و عمیق‌تر می‌شود.
پیوند مقدس خود را با طبیعت از طریق زیارت بازگردانید.
در سال ۲۰۱۳، شهر ملبورن استرالیا آدرس‌های ایمیل خود را به بیش از ۷۰,۰۰۰ درخت شهر اختصاص داد. هدف این بود که ساکنان به این آدرس‌ها نامه بزنند تا شاخه‌های بیش از حد رشد کرده یا مرده را گزارش دهند.
اتفاق کاملاً متفاوتی افتاد.
مردم شروع به نوشتن پیام‌های شخصی برای درختان مورد علاقه خود کردند. آنها اتفاقات روزانه خود را به درختان گفتند، از آنها سؤالاتی کردند یا به راحتی از شاخ و برگ‌شان تعریف کردند. قدرت آیین
همانطور که عشق سرشار مردم به درختان ملبورن نشان می‌دهد، انسان‌ها از نظر معنوی با طبیعت ارتباط اساسی دارند. بالاخره آیین‌های اولیه ما پیرامون آن شکل گرفتند. نیاکان ما خدایانی را که به عناصر منظره یا هوا متصل شده‌اند می‌پرستیدند.
اما در حالی که طبیعت و دین مدت‌هاست در هم آمیخته‌اند، ارتباط انسانی ما با طبیعت قبل از دین سازمان‌یافته است.
ما وقت خود را در فضای باز می‌گذرانیم تا تناسب اندام داشته باشیم، آفتاب می‌گیریم یا از لذت قدم زدن در طبیعت لذت ببریم. اما اوقات فراغت می‌تواند منبعی برای موفقیت معنوی عمیق نیز باشد. برای برقراری مجدد پیوند معنوی خود با طبیعت، عملی را که در بین سنت‌های مذهبی بی‌شماری رایج است، در نظر بگیرید: زیارت.
زیارت سفری تأمل‌برانگیز به مکانی مقدس است. مسلمانان به شهر مقدس مکه، هندوها به رود مقدس گنگ سفر می‌کنند. اما یک کوله‌پشتی که به مقصد رؤیایی می‌رود، می‌تواند یک زائر باشد، هم‌چنین کسی که می‌تواند به سمت اقیانوس برود تا خاکستر محبوب خود را پراکنده کند.
بنابراین، چه چیزی سفر را به زیارت تبدیل می‌کند؟ زیارت هدف دارد. قبل از اینکه به سفر بروید، از خود بپرسید که قصد و نیت‌تان از آن چیست؟ آیا می‌خواهید شِفا بگیرید؟ استغفار کنید؟ یا به سادگی خود را از دنیا دور کنید؟ قدرت آیین
خودِ سفر باید تا حد ممکن آرام و بامراقبه باشد. مسیر دیدنی را طی کنید! اگر می‌توانید، به جای رانندگی پیاده‌روی کنید؛ به جای پرواز قطار بگیرید. این زمان را صرف توجه به تغییر محیط خود کنید. ببینید آنها چه ارتباطاتی را در شما بیدار می‌کنند. اگر به طور ویژه قدم می‌زنید، این سفر را یک مراقبه متحرک بدانید.
وقتی به مقصد رسیدید، طواف را انجام دهید. به بیان ساده‌تر، دور آن را با دایره‌های آرام بپیمایید. به یاد دارید که چگونه مراسم از طریق تکرار ایجاد می‌شود؟ هرچقدر دوست دارید طواف را تکرار کنید. مقصد خود را از همه جوانب در نظر بگیرید. و بلافاصله ترک نکنید. بگذارید خودتان تجربه کنید که با گذشت زمان با رفتن و گذشتن افراد، فضا چگونه تغییر می‌کند، چراکه نور کم رنگ می‌شود.
هر سفر می‌تواند یک زیارت باشد – اگر با هدف به آن نزدیک شوید و آن را با توجه و مراقبه انجام دهید.
مراسم فصلی خود را شناسایی و تعمیق کنید.
به لطف فناوری، برای بسیاری از ما زندگی در این دوره این چنین راحت نبوده است. به جای اینکه از امواج گرمای تابستان رنج ببریم، تهویه هوا را داریم. به جای لرزیدن در اثر سرمای زمستان، خانه‌ها، دفاتر، خودروها و حتی ریل حوله‌هایمان را گرم می‌کنیم! و جهانی شدن یعنی آووکادو و گوجه فرنگی همیشه در قفسه‌های سوپرمارکت‌ها هستند. قدرت آیین
اما زندگی راحت ما از فصل‌ها طلاق گرفته است.
یک دلیل وجود دارد که بسیاری از آیین‌های مذهبی، از عید پاک تا روز مردگان، با فصول مختلف گره خورده است. این آیین‌ها به ما کمک می‌کند تا زمان را مشخص کنیم و ما را به چرخه طبیعت پیوند بزند.
برقراری ارتباط با طبیعت یکی از راه‌های ارتباط با معنویت‌مان است. مشاهده گذر فصل‌ها از طریق مراسم معنوی، زندگی شما را با ریتم طبیعت هماهنگ می‌کند. اما نیازی به تهیه یک مجموعه کامل از سنت‌های فصلی نیست. مراسم بالقوه احتمالاً قبلاً در برنامه‌ی روزمره‌ی شما جای گرفته است.
فصل مورد علاقه شما چیست؟ بسته به جایی که زندگی می‌کنید ممکن است بهار، تابستان یا فصل موسمی باشد. شما احتمالاً این فصل را با یک مراسم خاص جشن می‌گیرید. شاید هر تابستان با دوستان‌تان از یک پیک‌نیک لذت ببرید. چگونه می‌توانید این عمل را به یک مراسم مقدس تبدیل کنید؟ یک راه می‌تواند سرو غذای فصلی یا ایجاد تزئینات فصلی باشد. هم‌چنین می‌توانید با دنبال کردن پیک‌نیک با طبیعت به طبیعت پیوند بخورید یا با اهدای غذای مانده به یک پناهگاه بی‌خانمان‌ها با جامعه ارتباط برقرار کنید.
البته همه‌ی افراد هر فصل را به یک اندازه عالی می‌دانند. بعضی از فصول ممکن است دشوارتر از فصل‌های دیگر باشد. شاید از روزهای سرد و تاریک زمستان متنفر باشید. شاید کسی را که دوست دارید در بهار از دست داده باشید. تشکیل مراسم برای کمک به شما در فصول سخت بسیار مهم است. در زمستان می‌توانید با یک شب بازی هفتگی بستگان یا دوستان‌تان را در اطراف خود جمع کنید. یا هر هفته فضایی را اختصاص دهید تا به راحتی شمع روشن کنید، یک نوشیدنی گرم بنوشید و برای تأمل و مراقبه وقت بگذارید.
سنت مسیحی برای تقویم شرعی سازمان‌یافته است – تقویمی که در آن هر روز، رویدادهای مقدس کوچک یا بزرگ ذکر می‌شود. تقویم مذهبی خود را ایجاد کنید. برای تمام مناسک فصلی خود تاریخ‌های مشخصی تعیین کنید، حتی اگر این مراسم فقط قدم زدن در پارک باشد. به این ترتیب مراسم شما غیر قابل بحث می‌شود. این تعهدی است که شما را متوقف می‌کند، از روال زندگی خود دور می‌شوید و با دنیای وسیع‌تری هماهنگ می‌شوید. قدرت آیین
قدرت نماز در دسترس همه است.
آیا تا به حال لذتی از لذت‌‌های ساده مانند خوردن یک سیب تُرد یا نسیم خنک روی پوست خود را حس کرده‌اید؟
وقتی این احساسات به صورت خودجوش بر سر ما می‌آید بسیار جالب است. هم‌چنین می‌توانید مسیرهایی برای این احساسات ایجاد کنید – مسیرهایی که در هر زمان می‌توانید به آنها دسترسی داشته باشید.
اما یک مسیر ویژه وجود دارد. این مسیر نماز است. و اگر سرسختانه لائیک (بی‌دین) هستید، احتمالاً هرگز به فکر نماز نیافتاده‌اید. این راهی برای خارج شدن از منطقه راحتی شماست. البته لازم نیست باشد.
ایده نماز دنیوی ممکن است برای شما عجیب به نظر برسد. اما جدا کردن عمل نماز از نهادهای دینی امکان‌پذیر است. و نماز دنیوی می‌تواند بسیار لذت‌بخش و پاداش‌آور باشد.
در اینجا دو شکل نماز وجود دارد که می‌توانید آنها را برای زندگی دنیوی سازگار کنید:
اولین مورد، پرستش یا تدبر پرستش‌گرانه است. به طور سنتی، خدا را ستایش کنید. اما فایده پرستش از هدف آن ناشی نمی‌شود. این از تدبر فعالانه الهام می‌گیرد تا به غیرِ خودتان بیندیشید. قدم نهادن در خارج از خودتان و اتصال به دنیای دیگر راهی برای تعالی است.
نیازی به سکوت و تأمل نیست. فیلسوف سیمون ویل استدلال کرد که فعالیت‌های روزمره، اگر با توجه کامل انجام شود، می‌تواند کیفیت نماز را به دست آورد. یک نماز ستایش می‌تواند دعایی باشد وقتی با خواندن آن از مکان و زمانی که در آن هستید خارج شوید. یا می‌تواند در جهت رسیدن به یک هدف مشترک باشد تا یک هدف فردی – چیزی مانند کاشت درخت و ایجاد باغ برای جامعه یا اعتراض به بی‌عدالتی.
شکل دوم نماز، تحقیر یا اعتراف و استغفار است. حقیقت این است: این نماز نسبت به پرستش بسیار گرم و مبهم است. این شامل به اشتراک گذاشتن اعمال و افکار با دیگران است – ممکن است ترجیح دهید تا اقدامات و افکارتان را به طور خصوصی برای خود حفظ کنید. اما مواجه شدن با ایرادات به ما اجازه می‌دهد تا روی آنها کار کنیم. برای حداکثر مسئولیت‌پذیری، نباید این نماز را به تنهایی بخوانید.
سعی کنید یک گروه اعتراف اختصاصی تشکیل دهید، جایی که همه‌ی افراد به نوبت مسائل را با هم تسهیم می‌کنند، درباره‌ی اشتباهات بحث می‌کنند و کارهای اشتباه را قبول می‌کنند. قانع نشده‌اید؟ موفقیت یک گروه اعتراف سکولار دیرینه را در نظر بگیرید: الکلی‌های ناشناس. در این گونه انجمن‌ها، اعتراف و پاسخگویی برای رشد اساسی است. قدرت آیین
برای نماز نیازی نیست که به عبادت‌گاه بروید. و می‌توانید اعتراف را خارج از مکان‌های مقدس پیدا کنید. نماز یکی دیگر از اقدامات مذهبی است که می‌تواند تغذیه معنوی سکولار را فراهم کند.
حفظ مناسک معنوی نیاز به نظم و انضباط دارد.
دالایی لاما، رهبر معنوی تبت، می‌گوید که او هر روز یک ساعت مراقبه می‌کند.
اکنون، دالایی لاما برنامه شلوغی دارد. او یک رهبر جهانی است که جلساتی برای حضور در آنها دارد، رؤسای کشورها برای گفت‌وگو با او و سخنرانی‌های اصلی فراگیر. تعجب می‌کنید که چگونه او موفق می‌شود در روز شلوغش وقت کافی برای مدیتیشن برای یک ساعت پیدا کند.
اما وقتی یکی از خبرنگاران این سؤال را از او مطرح کرد که آیا معظم له می‌تواند حتی در روزهای شلوغ خود یک ساعت برای مراقبه وقت بگذارد، دالایی لاما پاسخ می‌دهد که در شلوغ‌ترین روزهای خود، او اطمینان می‌یابد که برای دو ساعت مراقبه کند. حرف او اعجاب‌انگیز است؟ زمان‌هایی که احساس می‌کنیم بیش از حد مشغول انجام کارهای دنیوی خود هستیم، زمان‌هایی است که بیشتر از همه به این اعمال معنوی نیاز داریم.
بگذارید بگوییم شما به تازگی یک تمرین معنوی جدید مانند برنامه‌ی صبحگاهی در هر روز صبح را شروع کرده‌اید. چند بار اول که این کار را می‌کنید، احساس خوبی دارید! شما در حال برقراری ارتباط با خود و بازتاب زندگی خود به روش‌های جدید هستید. دیر یا زود، این تازگی از بین می‌رود. یک روز صبح دیر می‌دوید، بنابراین خود را از برنامه رها می‌کنید – فردا برنامه‌ریزی می‌کنید. اما شما مرتباً اهمال‌کاری دارید. به زودی، شما فقط وقتی مشغول برنامه‌ی صبحگاهی هستید که واقعاً احساس آن را دارید، و مواقعی که واقعاً احساسی ندارید، بسیار کم می‌شوند.
چگونه می‌توانید به بهترین وجه متعهد به اعمال معنوی تازه پیداشده خود باشید؟
برای شروع، بهتر است برای یک تمرین جدید محدودیت زمانی تعیین کنید. به عنوان مثال، میزبانی یک وعده غذایی هفتگی، در یک قالب زمانی هشت هفته‌ی ابتدایی را تنظیم کنید، ممکن است احساس کنترل بیشتری داشته باشد. میزبانی از هشت وعده غذایی در طول هشت هفته عملی است، حتی اگر گاهی احساس خستگی یا بی‌انگیزگی کنید. وقتی هشت هفته به پایان رسید، می‌توانید دوباره آن را ارزیابی کنید. آیا این روشی است که دوست دارید دنبال کنید و ادامه دهید؟ یا ممکن است یک تمرین یا مراسم دیگر و بهتر پاسخ به نیازهای شما باشد؟
هم‌چنین اندیشیدن در مورد شیوه‌های معنوی انتخابی خود به عنوان دوستان قدیمی نیز می‌تواند مفید باشد. شما همدیگر را دوست دارید شما از یکدیگر چیزهای زیادی می‌آموزید. و بسیاری از وقت‌هایی که با هم می‌گذرانید الهام‌بخش و غنی‌کننده است. بنابراین، برخی از وقت‌هایی که با هم می‌گذرانید کاملاً خوب است. شاید حتی کسل‌کننده باشد. بعضی اوقات، شبی که با صمیمی‌ترین دوست‌تان می‌گذرانید شامل چیزی غیر از یک فیلم بی سروته و یا برخی از چرت‌وپرت‌های مزخرف نیست. اما این بدان معنا نیست که این دوستی چیز دیگری برای ارائه ندارد.
از طریق نظم و صبر و شکیبایی، می‌توانید شیوه‌های معنوی خود را به عنوان همراهان و آرامش مادام‌العمر توسعه دهید.
خلاصه نهایی
زندگی می‌تواند همراه با معنویت باشد. در واقع مقدس‌ترین و پرمعناترین آیین‌ها معمولاً آیین‌هایی است که ما قدرت آیین آن را آگاه باشیم. پیاده‌روی صبحگاهی، جلسه هفتگی یوگا و حتی گپ‌های واتس‌آپ همه می‌توانند هدفی معنوی برای شما داشته باشند. اگر آنها را با قصد و نیت معنوی انجام دهید.
مشق تغییر
مراسم شما می‌تواند زمینه جدیدی ایجاد کند.
چرا نمی‌توان بازی دوستان ماین‌کرفت [Minecraft] یا فیس‌تایمینگ [FaceTiming] را به شیوه‌های معنوی تبدیل کرد؟ آیین‌هایی که برای خود ایجاد می‌کنید نیازی به قدیمی بودن و گرفتگی ندارند. اگر تردید دارید، سخنان خاخام اروین کولا را بخاطر بیاورید که گفت: «هر سنتی یک نوآوری بوده است.»
این کتاب را می‌توانید از سایت آمازون تهیه کنید.
