تعداد کلمات: ۳۰۱۹ واژه | زمان مطالعه: ۱۸ دقیقه | موضوع: آینده عمیق
خلق فناوری‌های مهم
آینده عمیق (۲۰۲۵) استدلال می‌کند که صنعت فناوری بیش از حد بر نرم‌افزار و تحول دیجیتال متمرکز شده و صنایع فیزیکی بنیادی که حیات انسان را حفظ می‌کنند، یعنی انرژی، تولید، غذا و زیرساخت‌ها را نادیده گرفته‌ست. اگر بزرگ‌تر فکر کنیم، می‌توانیم وارد دورانی از «فناوری عمیق» شویم، جایی‌که فناوری‌های پیشرفته سرانجام به این چالش‌های عظیم و قبلاً نادیده گرفته شده خواهند پرداخت که بر همه افراد روی زمین تأثیر می‌گذارند.
پابلوس هولمن یک هکر، مخترع و آینده‌پژوه فناوری‌ست که روی پروژه‌های نوآورانه‌ای از ارزهای دیجیتال در دهه ۱۹۹۰ گرفته تا ساخت سفینه‌های فضایی در شرکت بلو اوریجین کار کرده‌ست. او در حال حاضر مدیر شراکت در دیپ فیوچر، یک شرکت سرمایه‌گذاری خطرپذیر است که در فناوری‌هایی برای حل بزرگترین مشکلات جهان سرمایه‌گذاری می‌کند.
خواندن این کتاب چه فایده‌ای برای من دارد؟ فناوری که واقعاً دنیا را تغییر دهد.
سیلیکون ولی در قرار دادن کامپیوتر در جیب‌های ما و بهینه‌سازی کلیک‌های تبلیغاتی واقعاً مهارت پیدا کرده‌ست. اما درحالی که برادران فناوری مشغول ایجاد اختلال در شرکت‌های تاکسیرانی بوده‌اند، چالش‌های واقعاً بزرگ دست‌نخورده باقی مانده‌اند.
درباره آن بیاندیشید: انرژی، آب، تولید مواد غذایی و صنعت، پایه‌های تمدن بشری هستند. با این حال، در قرن بیست‌ویکم، این حوزه‌ها پیشرفت‌های جزئی داشته‌اند، حتی با اینکه قدرت محاسبات هر دو سال یک‌بار مانند ساعت دو برابر شده‌ست. این به دلیل کمبود دانش علمی نیست. اکتشافات علمی پیشرفته ظرفیت آن را دارند که به فناوری‌های تغییر الگو منجر شوند. اما صنعت فناوری، پیروزی‌های آسان را به تغییرات عظیم ترجیح داده‌ست.
اما چیزی درحال تغییرست. ما بالاخره به نقطه عطفی رسیده‌ایم که دانشمندان و مهندسان بالاخره با همان جاه‌طلبی تصاعدی که گوشی‌های هوشمند را به ما هدیه داد، به سخت‌ترین مشکلات می‌پردازند. ما به این فناوری عمیق می‌گوییم، و این فقط یک کلمه مد روز دیگر نیست. این نقشه راه ما برای تغییر جهان در بنیادی‌ترین سطح آن‌ست.
کنجکاوم بدونم فناوری عمیق ما رو به کجا می‌رسونه؟ پس بیایید شروع کنیم…
فراتر از نرم‌افزار بیاندیشید
مسئله این است – مردم فکر می‌کنند ما در یک دنیای پیشرفته زندگی می‌کنیم چون گوشی‌های هوشمند و برنامه‌های بی‌پایان داریم. اما رابط‌های کاربری شیک را کنار بگذارید، چه‌چیزی پیدا می‌کنید؟ نرم‌افزار. کلی نرم‌افزار. به لطف نرم‌افزار، همه چیز را از تحویل غذا گرفته تا اشتراک‌گذاری عکس بهینه کرده‌ایم. اما اینها اساساً همان ابزارهای محاسباتی هستند که به روش‌های جدید اعمال می‌شوند – چیزی که ما آن را «فناوری کم‌عمق» می‌نامیم. ما نحوه سفارش تاکسی با اوبر را دگرگون کردیم، نه خودِ حمل‌ونقل را. ما نحوه اشتراک‌گذاری عکس‌های تعطیلات با اینستاگرام را دگرگون کردیم، نه نحوه سفر واقعی را.
خُب، نقطه مقابل فناوری کم‌عمق چیست؟ فناوری عمیق. فناوری عمیق، پیکربندی مجدد نحوه به‌کارگیری فناوری‌های موجود نیست. بلکه خلق ابزارهای کاملاً جدید برای جعبه‌ابزار بشریت‌ست.
بگذارید شما را با پنج حوزه کلیدی آشنا کنم که با هوش مصنوعی شروع می‌شود. منظور از هوش مصنوعی، ربات‌های چتی نیستند که به شما تبلیغات می‌دهند، بلکه هوش مصنوعی‌ای‌ست که می‌تواند پروتئین‌ها را تا کند. رفتار مولکولی را پیش‌بینی کند. یا مواد جدید را اتم به اتم طراحی کند. ما درباره ماشین‌هایی صحبت می‌کنیم که بلوک‌های سازنده اساسی واقعیت را درک می‌کنند. این می‌تواند کشف دارو را دگرگون و دهه‌ها تحقیق را به ماه‌ها محاسبه تبدیل کند.
اما هوش مصنوعی تنها آغاز سفر ما به قلمرو میکروسکوپی‌ست. زیست‌فناوری به مقیاس مشابهی کار می‌کند – برنامه‌ریزی سلول‌ها مانند زمانی که کامپیوترها را برنامه‌ریزی می‌کردیم. دانشمندان در حال مهندسی باکتری‌ها برای خوردن ضایعات پلاستیکی، طراحی سلول‌های ایمنی سفارشی برای شکار سرطان و حتی پرورش گوشت در آزمایشگاه‌ها بدون حیوانات هستند. درحالی‌که هوش مصنوعی بلوک‌های سازنده حیات را الگوسازی می‌کند، زیست‌فناوری به طور فعال آنها را بازنویسی می‌کند.
برای پیشبرد این تلاش‌های برنامه‌ریزی مجدد سلولی، به قدرت محاسباتی نیاز داریم که محدودیت‌های مرسوم را به چالش بکشد. محاسبات کوانتومی بر اساس یک اصل کاملاً متفاوت از لپ‌تاپ شما عمل می‌کند. درحالی‌که رایانه‌های سنتی اطلاعات را به صورت دودویی – یک و صفر – پردازش می‌کنند، رایانه‌های کوانتومی از خواص عجیب خودِ اتم‌ها بهره می‌برند. آنها می‌توانند به‌طور همزمان در چندین حالت وجود داشته باشند و به طور بالقوه رمزگذاری‌هایی را رمزگشایی کنند که برای رایانه‌های کلاسیک هزاران سال طول می‌کشد. تصور کنید که مسائل الگوسازی آب‌وهوایی را حل کنید که امروزه به سادگی ناممکن هستند. این جهش کوانتومی در قدرت پردازش زمانی ضروری می‌شود که نیاز به مهندسی در کوچکترین مقیاس‌های طبیعت داشته باشیم.
و این دقیقاً همان جایی‌ست که فناوری نانو وارد عمل می‌شود – جایی که فیزیک واقعاً عجیب می‌شود. تصور کنید ماشین‌هایی کوچک‌تر از ویروس‌ها بسازید. یا سیستم‌های دارورسانی که می‌توانند سلول‌های بیمار را با دقت جراحی هدف قرار دهند. ما درباره بازنویسی قوانین تولید از پایه صحبت می‌کنیم. کنترل دقیقی که فناوری نانو وعده می‌دهد کاملاً به داشتن مواد مناسب برای کار بستگی دارد.
که ما را به پایه و اساس همه این فناوری‌ها می‌رساند: علم مواد پیشرفته فراتر از آنچه طبیعت ارائه می‌دهد می‌رود. طراحی موادی با خواصی که به طور طبیعی وجود ندارند. موادی که هنگام آسیب دیدن خود را ترمیم می‌کنند. یا الکتریسیته را بهتر از هر چیزی هدایت می‌کنند که در چهار میلیارد سال تکامل کشف کرده‌ایم. این مواد مهندسی‌شده به بوم نقاشی تبدیل می‌شوند که تمام نوآوری‌های دیگر در فناوری عمیق بر روی آن ساخته می‌شوند.
این فقط نوآوری در چارچوب الگوهای موجود نیست. این گسترش چیزی‌ست که از نظر فیزیکی امکان‌پذیرست. فناوری عمیق فقط برنامه‌های بهتری به ما نمی‌دهد – بلکه اتم‌های بهتری نیز در اختیار ما قرار می‌دهد.
فناوری عمیق برای آینده‌ای قابل زیست حیاتی است
واقعیت ما این‌ست: منابع محدود، جمعیت رو به رشد، وضعیت اضطراری آب‌وهوا که سریع‌تر از آنچه پیش‌بینی می‌شد، در حال شتاب گرفتن‌ست. راه‌حل‌های نرم‌افزاری که سیلیکون ولی را مشهور کرد؟ این بار قرار نیست جواب بدهند. ما به سخت‌افزار نیاز داریم – فناوری فیزیکی واقعی که بتواند اتم‌ها را جابجا کند، نه فقط بیت‌ها را.
اما نکته‌ای که درباره سخت‌افزار وجود دارد این‌ست: سخت است. یک قانون کلی قدیمی در سیلیکون ولی وجود دارد که سخت‌افزار ده برابر سخت‌تر از نرم‌افزارست. و تاریخ سیلیکون ولی پر از پروژه‌های سخت‌افزاری شکست‌خورده‌ست، از گوگل‌گلس، آن عینک‌های هوشمند ۱۵۰۰ دلاری که شما را شبیه یک سایبورگ می‌کرد و به طرز مشهوری برای این منظور نامناسب بودند، گرفته تا جوسیرو [Juicero]، آبمیوه‌گیری ۴۰۰ دلاری متصل به وای‌فای که بسته‌های آبمیوه اختصاصی را فشرده می‌کرد، بسته‌هایی که همانطورکه مشتریان ناراضی خیلی زود متوجه شدند، می‌توانستند به معنای واقعی کلمه با دست فشرده شوند.
این شکست‌ها توضیح می‌دهند که چرا سخت‌افزار همیشه از نرم‌افزار عقب مانده‌ست: ریسک. سرمایه‌گذاران خطرپذیر عاشق نرم‌افزارند زیرا می‌توانند به سرعت و با هزینه کم تغییر جهت دهند. سخت‌افزار؟ یک اشتباه در تولید و نابودی کامل.
اما وقتی سخت‌افزار کار می‌کند، واقعاً کار می‌کند. به انویدیا نگاه کنید – تراشه‌های گرافیکی آنها به طور تصادفی به پایه و اساس هوش مصنوعی تبدیل شدند. یا فیت‌بیت [FitBit] و گوپرو [GoPro] که دسته‌های کاملاً جدیدی از دستگاه‌های مصرفی را ایجاد کردند. الگو واضح‌ست: سخت‌افزارهای پیشرفته فقط بازارهای موجود را بهبود نمی‌بخشند – بلکه بازارهای کاملاً جدیدی ایجاد می‌کنند. و ما شاهد ظهور همین ظرفیت در زمینه‌های اصلی هستیم. به‌عنوان مثال، حمل‌ونقل: لادون روبوتیکس [Ladon Robotics] قایق‌های خودرانی ساخته‌ست که به طور مستقل با استفاده از باد، خورشید و باتری حرکت می‌کنند. در واقع، قایق‌های رباتیک قبلاً بدون خدمه در سراسر جهان قایقرانی کرده‌اند.
اما اگر بتوانیم این را در مقیاس بزرگتری انجام دهیم چه؟ کشتی‌های باری به اندازه یک زمین فوتبال را تصور کنید که کاملاً با انرژی تجدیدپذیر کار می‌کنند و کانتینرها را بدون حتی یک قطره سوخت فسیلی از اقیانوس‌ها عبور می‌دهند. اعداد اینجا سرسام‌آور هستند. کشتیرانی جهانی سالانه بیش از ۱۱ میلیارد تن بار را جابجا می‌کند. این تقریباً ۹۰٪ از هر چیزی‌ست که در سطح جهانی معامله می‌شود. این کشتی‌های باری عظیم، کثیف‌ترین سوخت قابل تصور را می‌سوزانند. و با نفت تصفیه‌شده و تصفیه‌نشده کار می‌کنند که حدود ۳٪ از انتشار گازهای گلخانه‌ای جهانی را تشکیل می‌دهد – تقریباً معادل کل صنعت هوانوردی.
ایجاد اختلال در کشتیرانی می‌تواند تحول‌آفرین باشد. ما درباره پاک‌سازی یکی از کثیف‌ترین صنایع جهان صحبت می‌کنیم. درحالی‌که به طور بالقوه تجارت جهانی را سریع‌تر و ارزان‌تر می‌کنیم. این نوع راه‌حل سخت‌افزاری‌ست که سیاره ما به شدت به آن نیاز دارد.
فناوری عمیق باید به سمت انرژی هسته‌ای برود
دو فناوری، ارتباط نزدیکی با هم دارند اما کاملاً متفاوتند. یکی ویرانگر و مضر، دیگری انقلابی و یک راه‌حل واقعی برای گرمایش جهانی. یکی را تقریباً غیرقانونی اعلام کرده‌ایم، دیگری باید در حال گسترش باشد. نکته اینجاست – ما مورد اشتباه را غیرقانونی اعلام کرده‌ایم.
من درباره بمب‌های هسته‌ای و راکتورهای هسته‌ای صحبت می‌کنم. طنز ماجرا حیرت‌انگیزست: ما دهه‌ها از فناوری‌ای می‌ترسیدیم که می‌توانست از بحران اقلیمی ما جلوگیری کند. اگر به جای رها کردن انرژی هسته‌ای پس از حوادث بزرگ، آن را به‌طور کامل توسعه می‌دادیم، اکنون شاهد گفت‌وگوهای ناامیدکننده درباره تغییرات اقلیمی نبودیم.
فیزیک به تنهایی باید ما را متقاعد کند. راکتورهای هسته‌ای با شکافتن اتم‌های اورانیوم کار و مقادیر عظیمی انرژی آزاد می‌کنند. میلیون‌ها برابر بیشتر از سوزاندن زغال سنگ یا گاز. یک قرص اورانیوم به اندازه نوک انگشت شما به اندازه یک تن زغال سنگ انرژی دارد. ۹۲ راکتور هسته‌ای آمریکا در حال حاضر حدود نیمی از انرژی پاک کشور را تأمین می‌کنند، با این حال ما با این چگالی انرژی باورنکردنی مانند یک مسئولیت رفتار می‌کنیم نه بزرگترین دارایی خودمان.
انرژی هسته‌ای سنتی چالش‌های مشروعی دارد – شما نیاز به غنی‌سازی اورانیوم دارید، فرایندی که مواد درجه یک تسلیحاتی ایجاد می‌کند. شما به سیستم‌های خنک‌کننده عظیم نیاز دارید. به هر حال، ذوب شدن چرنوبیل زمانی اتفاق افتاد که خنک‌کننده‌ها از کار افتادند. و شما با زباله‌های رادیواکتیوی مواجه می‌شوید که برای هزاران سال خطرناک باقی می‌مانند.
اما اینجاست که فناوری عمیق کل معادله را دگرگون می‌کند. دانشمندان در حال توسعه راکتورهای موج سیار هستند. نیروگاه‌های هسته‌ای که در واقع با زباله‌های هسته‌ای کار می‌کنند. این راکتورها به جای نیاز به اورانیوم غنی‌شده، می‌توانند از اورانیوم ضعیف‌شده، سوخت مصرف‌شده از نیروگاه‌های موجود، حتی توریم طبیعی استفاده کنند. شمعی از سوخت هسته‌ای را تصور کنید که به آرامی در طول دهه‌ها از هسته راکتور عبور می‌کند و «موج» شکافت به تدریج مواد زائد را هنگام سوختن به سوخت قابل استفاده تبدیل می‌کند.
این راه‌حل زیبا به تمام نگرانی‌های سنتی هسته‌ای می‌پردازد: بدون غنی‌سازی، بدون زباله جدید، بدون خطر تکثیر. این رآکتورها از نظر تئوری می‌توانند به مدت ۶۰ سال بدون سوخت‌گیری مجدد یا حذف سوخت مصرف‌شده، به صورت خودکفا کار کنند. متأسفانه، موانع نظارتی باعث شده‌ست که ما حتی یک نمونه اولیه هم نساخته‌ایم. اما علم قوی‌ست و ظرفیت فوق‌العاده‌ای دارد.
غذا و فناوری با هم ناسازگار نیستند
این را تصور کنید: یک مادربزرگ ایتالیایی در آشپزخانه‌اش پاستای تازه درست می‌کند. نمی‌توانید از این ساده‌تر و بی‌فناوری‌تر پیدا کنید، درست است؟ خُب، اگر به پشت پرده این فرایندهای خانگی بیاندیشید، نه. گندم طی قرن‌ها به صورت انتخابی پرورش یافته، با استفاده از ماشین‌آلات صنعتی آسیاب شده و از طریق شبکه‌های لجستیک جهانی حمل شده‌ست. حتی آن وردنه ساده هم نشان دهنده پیشرفت‌های تولیدی‌ست. فناوری همیشه در نحوه غذا خوردن ما نقش داشته‌ست.
مشکل اینکه لفاظی‌های غذایی عاشق سنت هستند. و سنت می‌تواند ما را از مشکلات عظیمی غافل کند که باید در تغذیه سیاره‌مان حل کنیم. روشی که اکنون خودمان را تغذیه می‌کنیم به شدت ناکارآمدست. ما ۴۰٪ از کل غذا را قبل از رسیدن به دهانمان هدر می‌دهیم. یا در فرایندهای کشاورزی از بین می‌رود یا توسط مصرف‌کنندگان دور ریخته می‌شود. و این چیزی‌ست که شما را شگفت‌زده خواهد کرد: غذا تقریباً ۹۰٪ آب‌ست، با این حال ما هر روز آن را به سراسر جهان حمل می‌کنیم. به آن فکر کنید – ما اساساً برای انتقال آب از طریق اقیانوس‌ها هزینه می‌کنیم. یک گوجه فرنگی از کالیفرنیا به نیویورک عمدتاً فقط آب گران‌قیمتی‌ست که کمی گوجه فرنگی دور آن پیچیده شده‌ست.
اینجاست که فناوری عمیق واقعاً جالب می‌شود. شرکت‌ها در حال توسعه چاپگرهای سه‌بعدی غذا هستند که می‌توانند بافت‌ها و طعم‌های پیچیده را لایه‌به‌لایه بازسازی کنند. که برای فعال شدن فقط باید هیدراته شوند. با این فناوری، مواد اولیه تازه می‌توانند در قفسه‌ها ماندگار شوند.
تصور کنید اگر می‌توانستیم گوجه‌فرنگی‌های پودری تولید کنیم که وقتی دوباره آب‌دار می‌شوند، دقیقاً طعم گوجه‌فرنگی‌های تازه را داشته باشند. نه آن چیزهای مقوایی و غم‌انگیزی که در سوپ‌های فوری پیدا می‌کنید. بلکه موادی که طعم کامل و محتوای تغذیه‌ای محصولات تازه را به خود اختصاص می‌دهند. حمل‌ونقل مواد غذایی سبک و غلیظی را تصور کنید که خراب نمی‌شوند، نیازی به یخچال ندارند. و پس از بازسازی به چیزی تبدیل می‌شوند که عملاً از مواد تازه غیرقابل تشخیص‌ست.
ما می‌توانیم هزینه‌های حمل‌ونقل مواد غذایی را تا ۹۰٪ کاهش دهیم، مقادیر زیادی از فساد را از بین ببریم. و هم‌چنان مواد اولیه با کیفیت رستوران را به هر کجای دنیا تحویل دهیم. یک سرآشپز در مناطق روستایی مونتانا می‌تواند به گوجه فرنگی‌هایی با همان کیفیتی که یک سرآشپز در سانفرانسیسکو دارد، دسترسی داشته باشد، بدون اینکه هزینه زیست‌محیطی حمل آب از قاره‌ای به قاره دیگر را متحمل شود.
این به معنای جایگزینی آشپزی سنتی نیست. بلکه به معنای در دسترس قرار دادن مواد اولیه عالی برای همه و در عین حال حل برخی از بزرگترین ناکارآمدی‌های سیستم غذایی ماست.
ساخت راهکارهای فناوری عمیق
شاید برایتان جالب باشد: تولید سیمان ۸ تا ۱۳ درصد از انتشار جهانی دی‌اکسید کربن را تشکیل می‌دهد. این یک مشکل مضاعف‌ست – ساخت سیمان به گرمای بسیار زیادی نیاز دارد و خودِ فرایند شیمیایی نیز دی‌اکسید کربن آزاد می‌کند. بدتر از آن، سیمان مدرن برای همیشه دوام نمی‌آورد. پس از حدود ۵۰ سال شروع به تخریب می‌کند، به همین دلیل‌ست که باید آن را با فولاد تقویت کنیم تا از فرو ریختن ساختمان‌ها جلوگیری شود.
طرح‌های مختلفی برای کربن‌زدایی از تولید سیمان وجود داشته‌ست. اما به دلیل هزینه گزاف و نیاز به تعمیرات اساسی زیرساخت‌ها، در مقیاس وسیع اجرا نشده‌اند. صنعت سیمان عظیم و ریشه‌دارست.
اگر آینده سیمان واقعاً در گذشته نهفته باشد چه؟ درحالی‌که سیمان مدرن تجزیه می‌شود، سیمان باستانی تجزیه نمی‌شود. کولوسئوم از سیمان ساخته شده‌ست، اما پس از ۲۰۰۰ سال هنوز محکم و استوارست. چطور چنین چیزی ممکن‌ست؟
برای دهه‌ها، مردم این نظریه را مطرح می‌کردند که رومی‌ها خاکستر آتشفشانی اضافه می‌کردند یا یک دستور پخت مخفی داشتند. اما آدمیر ماسیچ از دانشگاه ام‌آی‌تی [MIT] بالاخره این راز را حل کرد. نکته درباره بتن اینکه وقتی آب به داخل آن نفوذ می‌کند، همیشه ترک می‌خورد و آب آن را از داخل به بیرون تخریب می‌کند. اما سیمان رومی رسوبات آهکی داشت که در سراسر آن مخلوط شده بود. وقتی آب به آن ترک‌ها می‌رسد، در واقع آهک را فعال می‌کند که سپس منبسط می‌شود و ترک‌ها را به طور خودکار پر می‌کند. سیمان خود ترمیم شونده.
دکتر ماسیک این تحقیق را به شرکتی به نام دی‌ام‌ای‌تی [DMAT] منتقل کرده‌ست که افزودنی‌هایی بر اساس شیمی بتن رومی تولید می‌کند. افزودنی‌های آنها ترک‌های بتن مدرن را آب‌بندی می‌کند که وابستگی ما به سیمان پرتلند کربن‌محور را کاهش می‌دهد.
به پیامدهای آن بیاندیشید. ساختمان‌هایی که خودش را تعمیر می‌کنند و به جای دهه‌ها، قرن‌ها دوام می‌آورند. زیرساخت‌هایی که به مرور زمان بادوام‌تر می‌شوند و دائماً در حال تخریب نیستند. ما می‌توانیم هم ردپای کربن ساخت‌وساز و هم نیاز به بازسازی مداوم را به طرز چشمگیری کاهش دهیم.
گاهی اوقات پیشرفته‌ترین فناوری به معنای اختراع چیزی کاملاً جدید نیست. بلکه به معنای درک چیزی باستانی به اندازه کافی خوب‌ست تا آن را بهتر کنیم.
انقلاب فناوری سلامت
رایانه‌ها آنقدر پیچیده شده‌اند که ما آنها را برای رمزگشایی عمیق‌ترین اسرار زیست‌شناسی انسان به کار گرفته‌ایم. و آنها ممکن‌ست نحوه درمان بیماری‌ها را دگرگون کنند.
برای مثال، رایانه‌ها در خواندن کد آنقدر پیچیده شده‌اند که ما آنها را به سمت پایگاه کد نهایی – دی‌ان‌ای انسان – سوق داده‌ایم. و آنچه ما کشف می‌کنیم، انقلابی در پزشکی‌ست. یافته‌ها؟ کد ژنتیکی ما به طرز شگفت‌آوری زائدست، مانند نرم‌افزاری با خطوط کامنت‌گذاری‌شده فراوان. ترفند اینکه مشخص کنیم کدام قطعه کدها واقعاً مهم هستند – چه‌چیزی رنگ چشم شما را تعیین می‌کند، یا ژن بی‌آر‌سی‌ای [BRCA] را حمل می‌کند که خطر ابتلا به سرطان سینه را افزایش می‌دهد. این رمزگشایی، درک ما از خودِ سرطان را دگرگون کرده‌ست. سرطان در واقع یک اسم نیست – یک فعل است. بدن شما اساساً همیشه «سرطان‌زا»ست و سلول‌ها دائماً سرکش می‌شوند.
سیستم ایمنی بدن شما در گرفتن این شورشیان سلولی کار فوق‌العاده‌ای انجام می‌دهد. اما گاهی اوقات سرطان راهی برای شکستن سد دفاعی پیدا می‌کند. شرکت‌هایی مانند اوریونیس بیوساینس [Orionis Bioscience] اکنون مداخلات را مستقیماً در سیستم ایمنی هدف قرار می‌دهند. و اساساً نرم‌افزار آنتی‌ویروس بدن شما را ارتقاء می‌دهند تا سلول‌های سرطانی را به طور مؤثرتری شناسایی و از بین ببرند.
محاسبات، معماهای پزشکی دیگری را نیز حل می‌کند. التهاب را در نظر بگیرید – وقتی انگشت‌تان را می‌برید، در واقع چیز خوبی‌ست. بدن شما گروه‌های ترمیمی را به محل می‌فرستد و باعث قرمزی و تورم می‌شود تا آسیب را برطرف کند. اما التهاب می‌تواند بیش از حد چیز خوبی باشد. وقتی سکته مغزی می‌کنید، مغز شما همان پاسخ التهابی را تحریک می‌کند. و بافت آسیب‌دیده را با سلول‌های ایمنی پر می‌کند که در واقع می‌تواند آسیب را بدتر کند.
داروهای ضدالتهاب سنتی برای درمان سکته مغزی مناسب نیستند – آنها ابزاری بسیار کند هستند. اما اینجاست که موضوع جذاب می‌شود: عصب واگ شما مانند یک کلید اصلی برای التهاب در سراسر بدن شما عمل می‌کند. آزمایشگاه‌های اورنر [Aurnear] چیزی را توسعه داده‌اند که اساساً ایرپاد [AirPod]های ضدالتهاب پوشیدنی هستند. عصب واگ شاخه‌ای دارد که از گوش شما امتداد می‌یابد. و آن را برای یک دستگاه هدفون کوچک قابل دسترسی می‌کند که می‌تواند عصب را تحریک کند. و التهاب را دقیقاً در جایی که لازم‌ست کاهش دهد.
اما همه این پیشرفت‌ها – از ایمونوتراپی سرطان گرفته تا تحریک دقیق عصب – تنها آغاز راه هستند. ما به سمت آینده‌ای حرکت می‌کنیم که در آن محاسبات نه تنها به ما در درک زیست‌شناسی کمک می‌کند. بلکه به ما اجازه می‌دهد آن را برنامه‌ریزی کنیم. همگرایی کد و خودِ زندگی – اینجاست که تحول واقعی اتفاق می‌افتد.
خلاصه نهایی
در این کتاب آموخته‌اید که اگرچه سیلیکون ولی در بهینه‌سازی نرم‌افزار و اپلیکیشن سرآمد بوده‌ست، اما بزرگترین چالش‌های بشریت – انرژی، غذا، تولید و آب‌وهوا – نیازمند «فناوری عمیق»ست که اتم‌ها را به جای فقط بیت‌ها دستکاری کند، که شامل هوش مصنوعی برای طراحی مواد، زیست‌فناوری برای برنامه‌ریزی سلول‌ها، محاسبات کوانتومی، فناوری نانو و علم مواد پیشرفته می‌شود. آینده به راه‌حل‌های سخت‌افزاری پیشرفته – از سیمان خوددرمان الهام گرفته از روم و کشتی‌های باری خودکار گرفته تا چاپ سه‌بعدی غذا و دستگاه‌های پزشکی که سیستم‌های ایمنی را دوباره برنامه‌ریزی می‌کنند – بستگی دارد که به جای ایجاد اپلیکیشن‌های بهتر، آنچه را گسترش می‌دهند که از نظر فیزیکی امکان‌پذیرست.
این کتاب را می‌توانید از انتشارات مکتب تغییر تهیه کنید
