چگونه انزواطلبی آینده ما را تحت تأثیر قرار می‌دهد
قرن تنهایی (۲۰۲۱) انزوایی را روشن می‌کند که مشخصه قرن بیست‌ویکم‌ست. با بهره‌گیری از یک دهه تحقیق، این موضوع نشان می‌دهد که چگونه سیاست‌های نئولیبرالی، فناوری‌های جدید و مهاجرت گسترده به شهرها به این میزان در تنهاشدن ما نقش داشته‌ست. و چه تغییراتی برای برقراری ارتباط مجدد باید رخ دهد.
نورینا هرتز یک دانشگاهی، اقتصاددان، نویسنده و مجری انگلیسی برنامه سیریوس ایکس‌ام مگاهرز: کالینگ لندن‌ست. وی که توسط مجله آبزرور به عنوان «یکی از اندیشمندان برجسته جهانی» انتخاب شده‌ست، نظرات‌ش را در نشریاتی از جمله نیویورک‌تایمز، واشنگتن‌پست، وال‌استریت‌ژورنال و گاردین منتشر می‌کند. وی دکترای‌ش را از دانشگاه کمبریج و ام‌بی‌ای را از مدرسه وارتون دانشگاه پنسیلوانیا دریافت کرده‌ست.
این کتاب چه‌چیزی برای من دارد؟ دریابید که چرا این قرن به نام تنهایی‌ست و چگونه می‌توانیم دوباره متصل شویم.
چرا بسیاری از ما اینقدر تنها هستیم؟ برخی ممکن‌ست کووید-۱۹ را با قفل شدن کاروکاسبی‌ها، فاصله اجتماعی و انزوای خودشان، مقصر بدانند. اما موضوع بزرگ‌ترست. تنهایی یکی از مشخصه‌های قرن بیست‌ویکم شده‌ست.
برای دهه‌ها، سیاستمداران طرفدار منافع شخصی‌شان بر منافع جمعی بوده‌اند. این امر، همراه با مهاجرت گسترده به شهرها و وابستگی ما به فناوری، توانایی ارتباط ما با اطرافیان را تضعیف کرده‌ست. در نتیجه، تنهایی به سلامتی، ثروت و خوشبختی ما آسیب می‌زند.
این خلاصه‌کتاب به موضوعاتی می‌پردازد که قرن تنهایی را شکل داده‌اند، از اعتیاد به شبکه‌های اجتماعی گرفته تا همراهی ربات‌های جنسی هوش مصنوعی. با وجود نابودی و تاریکی، خواهیم فهمید که هنوز امید وجود دارد. و فرایندی را کشف خواهیم کرد که می‌توانیم برای پیوند مجدد برقرار کنیم. قرن تنهایی
قرن تنهایی توسط سرمایه‌داری نئولیبرال تقویت شده‌ست.
بیشتر ما می‌دانیم که احساس تنهایی چگونه‌ست. اما آیا تنهایی هرگز شما را به ارتکاب جرمی سوق می‌دهد؟
به‌نظر ناممکن‌ست، اما زندان توچیگی ژاپن را در نظر بگیرید. طی ۲۰ سال گذشته، تعداد زندانیان مسن در آنجا چهار برابر شده‌ست. چرا؟ خُب، زنان مسن، بیشتر از ۶۵ سال، برای فرار از تنهایی برای شرکت و مراقبت از زندانیان دیگر، مرتکب تخلفات جزئی شده‌اند.
اما تنها افراد مسن نیستند که احساس تنهایی بیشتری می‌کنند. در سراسر اروپا، ایالات متحده و استرالیا، میزان تنهایی در میان جوانان ۱۵ساله نیز در حال افزایش‌ست. و حتی قبل از شیوع ویروس کرونا، از هر پنج هزار، یک‌نفر ادعا می‌کرد که اصلاً دوستی ندارد.
واضح‌ست که قرن تنهایی یک مشکل نسل نیست. و تنهائی که ما تجربه می‌کنیم فقط احساس ناشناخته‌بودن یا دیده‌نشدن توسط دوستان یا خانواده نیست. بلکه درباره احساس عدم پشتیبانی توسط کارفرمایان، جامعه و دولت‌ست.
تاچر و ریگان سردمداران پروژه
در دهه ۱۹۸۰، مارگارت تاچر و رونالد ریگان یک پروژه سیاسی به نام سرمایه‌داری نئولیبرال یا نئولیبرالیسم را پیش بردند. آنها خواستار این بودند تا دخالت دولت‌ها در بازارها و هم‌چنین امور شخصی مردم را به حداقل برساند. این پروژه هم‌چنین از اعتمادبه‌نفس، دولت کوچک و رقابت در بازار حمایت می‌کرد. ارزش‌های جمعی و کالای جمعی کمتر از اولویت برخوردارست. قرن تنهایی
در طی چهار دهه گذشته، نئولیبرالیسم افزایش بی‌نظیری در شکاف ثروت ایجاد کرده‌ست. در ۱۹۸۹، مدیران عامل آمریکایی ۵۸ برابر بیشتر از یک کارگر متوسط درآمد داشتند. تا ۲۰۱۸، این شکاف تقریباً ۵ برابر شده بود.
در نتیجه، اکنون بخش‌های زیادی از مردم احساس عقب‌ماندگی می‌کنند. این سیستم، به طور کلی، توانایی ما را در تأمین هزینه‌های خانواده و یا حفظ جایگاه‌شان در جامعه از بین برده‌ست. اما فقر نه‌تنها باعث احساس حاشیه در ما نمی‌شود. بلکه ما را در معرض خطر بیشتری از تنهایی قرار می‌دهد. قرن تنهایی
نئولیبرالیسم به معنای واقعی کلمه بر نحوه ارتباط ما با یکدیگر تأثیر گذاشته‌ست. دهه‌ها رقابت بیش از حد، ارزش‌های جمعی ما را تغییر داده‌ست. برای بسیاری از افراد، همبستگی و مهربانی اکنون دومین دلیل برای دنبال‌کردن منافع شخصی‌ست. این نگرش «هر انسانی برای خودش» باعث می‌شود که ما کمکی به افراد جامعه خودمان نکنیم. در نتیجه، تعداد بیشتری از افراد احساس انزوا می‌کنند.
ذهنیت نولیبرالی جدید و فوق‌العاده فردگرایانه ما حتی در آهنگ‌های پاپ منعکس می‌شود. در ۱۹۷۷، دیوید بووی آواز خواند که «ما می‌توانیم قهرمان باشیم». اما در قرن بیست‌ویکم، خوانندگان به طور فزاینده‌ای از ضمیر اول شخص استفاده می‌کنند. فقط به «من یک خدا هستم» از کانی وست بیاندیشید. قرن تنهایی
تنهایی باعث بیماری و فساد می‌شود.
کره، شکر، خامه. اینها مواد اصلی در رژیم غذایی حرادیم هستند. اعضای یک اجتماع یهودی که حدود ۱۲ درصد از جمعیت اسرائیل را تشکیل می‌دهند. تعجبی ندارد که حرایدی‌ها هفت برابر بیشتر از همتایان اسرائیلی سکولارشان مستعد چاقی هستند. آنها هم‌چنین درآمد بسیار کمتری نسبت به همسایگان‌شان دارند. بیش از ۵۴ درصد از حرادیم در زیر خط فقر زندگی می‌کنند.
بنابراین می‌توان در نظر گرفت که امید به زندگی آنها نیز کمتر خواهد بود. اما در حقیقت، عکس این قضیه صادق‌ست. امید به زندگی حرادیم بیشتر از آنکه رتبه‌بندی اقتصادی اجتماعی آنها نشان می‌دهد. چرا؟ کارشناسان معتقدند این امر به دلیل داشتن جامعه بسیار تنگ‌ترست. حرایدی‌ها دعا می‌کنند، جشن می‌گیرند و با هم کار می‌کنند. آنها هم‌چنین به یکدیگر کمک برای مراقبت از کودکان کمک می‌کنند، از نظر مالی حمایت می‌کنند و مشاوره عمومی می‌دهند. قرن تنهایی
بنابراین این جامعه طول عمر را به ارمغان می‌آورد. برعکس، جای تعجب نیست که بحران تنهایی فعلی ما آسیب جسمی می‌رساند.
احساس تنهایی
به زمانی بیاندیشید که احساس تنهایی می‌کردید. به احتمال زیاد، این تجربه به جای استرس‌زا، ساکت و خاموش بود. اما بدن شما هنوز همان هورمون‌های «جنگ یا گریز» را تولید می‌کند که وقتی مورد حمله قرار می‌گیریم ایجاد می‌کند. در نتیجه، کلسترول، فشار خون و سطح کورتیزول شما سریع‌تر از آنچه احساس می‌کنید حمایت می‌شوید افزایش می‌یابد. قرن تنهایی
در نهایت، چنین نوساناتی در فشار خون و میزان کلسترول اثرات ماندگاری در بدن شما ایجاد می‌کند. آنها پاسخ‌های استرسی را در مغزتان تحریک می‌کنند و منجر به التهاب مداوم می‌شوند. و هنگامی‌که بدن‌تان ملتهب‌ست، سیستم ایمنی بدن شما بیش از حد کار می‌کند. این باعث می‌شود شما بیشتر در معرض انواع بیماری‌ها باشید.
بنابراین جای تعجب نیست که افراد تنها ۳۲ درصد بیشتر دچار سکته مغزی می‌شوند. ۲۹ درصد بیشتر دچار بیماری قلبی می‌شوند. و ۶۴ درصد بیشتر دچار زوال عقل بالینی می‌شوند. قرن تنهایی
بحران تنهایی ما برای اقتصاد جهانی نیز هزینه دارد: میلیاردها دلار. در ایالات متحده تنها تنهایی سالمندان سالانه حدود ۷ میلیارد دلار برای مراقبت پزشکی، برنامه بیمه سلامت ملی هزینه دارد. و این قبل از همه‌گیری کوویپ-۱۹ست.
تنهایی می‌تواند کلید درک جنبش‌های راست باشد.
وقتی به حامیان دونالد ترامپ می‌اندیشیم، «تنهایی» احتمالاً اولین کلمه‌ای نیست که به ذهن خطور می‌کند. اما در یك نظرسنجی در ۲۰۱۶، مركز مطالعه انتخابات و دموكراسی دریافت كه طرفداران ترامپ كمتر از افرادی كه به برنی سندرز یا هیلاری كلینتون رأی داده‌اند، دوست یا آشنای نزدیكی دارند. حامیان ترامپ هم‌چنین در صورت نیاز به کمک، از همسایگان یا سازمان‌دهندگان جامعه‌شان درخواست پشتیبانی نمی‌کنند. قرن تنهایی
این تنهایی موضوع خطوط مهمانی نیست. اگر طرفداران ترامپ را با افرادی که به رقیب اصلی جمهوری‌خواه وی، تد کروز رأی داده‌اند مقایسه کنیم، تفاوت فاحش‌ست: رأی‌دهندگان ترامپ دو برابر بیشتر گزارش دادند که «به‌ندرت یا هرگز» با گروه‌هایی مانند سازمان‌های والدین معلمان یا تیم‌های ورزشی مشارکت داشته‌اند.
پیوند میان تنهایی و ظهور پوپولیسم راست‌گرا اولین بار توسط هانا آرنت، یکی از مهم‌ترین نظریه‌پردازان سیاسی قرن بیستم ایجاد شد. آرنت از آزار و اذیت ضد یهودی در آلمان هیتلری فرار و به ایالات متحده مهاجرت کرد. در ۱۹۵۱، او متن اصلی را به نام «ریشه‌های توتالیتاریسم» منتشر کرد. این گرایش استدلال می‌کند که توتالیتاریسم با ارائه توانایی بالقوه احترام به خودش و احساس هدف، افراد تنها را به خودش جلب می‌کند. قرن تنهایی
روند تنهایی
امروزه روند مشابهی به دلیل اقتصاد در حال گسترش‌ست. مشاغل سنتی کمتر در صنعت وجود دارد، و همانطورکه قبلاً نیز دیدیم، نئولیبرالیسم باعث ایجاد نابرابری می‌شود. در نتیجه، بسیاری از مردان طبقه کارگر سفیدپوست رها شده از دست دادن امنیت اقتصادی و موقعیت اجتماعی را متحمل می‌شوند.
این دقیقاً همان نوع حاشیه‌سازی را تغذیه می‌کند که پوپولیست‌های راست‌گرا مانند ترامپ و مارین لوپن فرانسه از آن استفاده می‌کنند.
وعده ترامپ برای «دوباره آمریکای بزرگ»، افراد تنها را مایل به بازگشت به روزهای گذشته کرد. آنها خواستار اشتغال سنتی، احساس ارزشمندی و روحیه جامعه بودند. کلاه‌ها و پیراهن‌های مطابقی که در میتینگ‌ها می‌پوشیدند، آداب و رسوم جامعه‌ای را به همراه داشت. آنها دیگر احساس انزوا نمی‌کردند و در عوض، بخشی از یک بورس تحصیلی می‌شدند. قرن تنهایی
ترامپ می‌دانست چگونه از این احساس مشترک بهره ببرد، همیشه از کلماتی مانند ما و ما در سخنرانی‌های‌ش استفاده می‌کند. با این حال، مانند سایر جنبش‌های راست‌گرای پوپولیست، جامعه ترامپ نیز مبتنی بر محرومیت بود. از طریق پیام‌های بیگانه‌هراسی افراد دیگر را از خود دور کرد. برای رأی‌دهندگان ناراضی ترامپ، هدف مهاجرت آسان‌تر از نئولیبرالیسم، خودکارسازی یا اولویت‌های هزینه‌ای دولت بود.
موج اخیر شهرنشینی، تنهایی جهانی را تشدید می‌کند.
در ۲۰۱۹، نویسنده با زنی به نام بریتنی دیدار کرد. وقتی آنها در محله نوهو [NoHo] شهر نیویورک قدم می‌زدند، این دو درباره جنبش #من‌هم [#MeToo] و کتاب‌های مورد علاقه‌شان بحث کردند. حس عمیق رفاقت وجود داشت. قرن تنهایی
این مسئله جالب‌ست: نویسنده قبلاً هرگز با بریتنی ملاقات نکرده بود! در عوض، او موافقت کرده بود که به یک شرکت به نام رنتافرند [RentAFriend] ساعتی ۴۰ دلار بپردازد تا کسی بعدازظهر را با او وقت بگذراند. بریتنی فاش کرد که بیشتر مشتریان‌ش سی تا چهل ساله تنها افراد حرفه‌ای بودند که وقت دوست داشتن نداشتند. یا انرژی لازم را برای نگهداری آنها صرف نمی‌کردند.
اما رنتافرند تنها یکی از خدمات جدید بسیاری‌ست که برای ساکنان شهرهای تنها ارائه می‌شود. قرن تنهایی
هنرمندان و شاعران حداقل از قرن نوزدهم تنهایی زندگی شهری را بیان کرده‌اند. اما با توجه به اینکه تقریباً ۷۰ درصد از جمعیت جهان تا ۲۰۵۰ به شهرها نقل مکان می‌کنند، این وضعیت نیاز به توجه فوری دارد.
خصوصاً در زمان ما واقعیت اینکه در بسیاری از مراکز شهری جهان – فکر کنید منهتن، توکیو یا پاریس – حدود نیمی از ساکنان تنها زندگی می‌کنند. البته همه آنها تنها نیستند. اما طبق گزارش کمیسیون اروپا در ۲۰۱۸ درباره تنهایی، افرادی که به‌تنهایی زندگی می‌کنند به خصوص در مواقع دشواری بسیار احساس تنهایی می‌کنند.
استعداد تنهایی
برای کسانی که مستعد تنهایی هستند، زمان صرف غذا به ویژه دشوارست. برای رفع این مشکل، روندی با رشد سریع در سراسر جهان رواج یافته‌ست. موک‌بانگ (mukbang) نامیده می‌شود. و شامل تماشای میزبان می‌شود که مقدار زیادی غذا بصورت آنلاین می‌خورد.
ستاره‌های موک‌بانگ میلیون‌ها دنبال‌کننده و از طریق تبلیغات تا شش رقم درآمد دارند. و این یک تعامل یک طرفه نیست. در طول پخش، بینندگان می‌توانند برای ارسال «بالون ستاره‌ای» که دیگران روی صفحه نمایش‌شان می‌بینند هزینه کنند. مجری این کمک مالی را با نام کاربری تأیید می‌کند. و از هرکسی که آن را ارسال کرده می‌پرسد که بعد باید چه بخورد. قرن تنهایی
در حالی‌که روابط معاملاتی مانند روابط ارائه‌شده توسط موک‌بانگ یا رنتافرند امکان کاهش تنهایی را دارد. اما به ورودی عاطفی بسیار کمی نیاز دارند. برخی از طرفداران موک‌بانگ حتی گزارش می‌دهند که، از نظر آنها، دوستی واقعی احساس سنگینی می‌کند.
اما، همانطورکه در بخش بعدی خلاصه‌کتاب خواهیم دید، توسعه مهارت‌های دوستی برای ایجاد عضله اجتماعی که درک متقابل ایجاد می‌کند. و اقدامات مردم‌سالارانه را برجسته می‌کند، ضروری‌ست. قرن تنهایی
دنیای بدون تماس تنهایی را تغذیه می‌کند.
فرض کنید وارد یک فروشگاه مواد غذایی می‌شوید و بسته‌ای از کلوچه‌ها را برمی‌دارید. همه‌چیز طبیعی به نظر می‌رسد. به جز اینکه در صف انتظار صندوق‌دار باشید، شما به راحتی کوکی‌ها را در کیف‌تان قرار داده و از فروشگاه خارج می‌شوید. رایانه خرید شما را ثبت می‌کند و به طور خودکار از شما پول می‌گیرد.
اگر این یک آینده غیرمحتمل به نظر می‌رسد، متعجب خواهید شد که بدانید این فروشگاه از قبل وجود دارد. آمازون گو [Amazon Go] نام دارد و یکی از اولین فروشگاه‌های راحتی‌ست که توسط این غول تجارت الکترونیکی اداره می‌شود. در سال‌های آینده، آمازون قصد دارد هزاران فروشگاه را در سراسر جهان افتتاح کند.
آمازون گو یک نمونه افراطی از روند تجارت بدون تماس‌ست که در طول قرن بیست‌ویکم در حال افزایش‌ست. امروز، شما می‌توانید از طریق شرکت‌هایی مانند دلیوروو [Deliveroo] یا سیم‌لس [Seamless] یک وعده غذایی از رستوران سفارش دهید، از طریق یک ویدیوی یوتیوب در اتاق نشیمن خودِ یوگا انجام دهید یا مواد غذایی‌تان را بصورت آنلاین خریداری کنید بدون اینکه هرگز کاناپه‌تان را ترک کنید. و اکنون، به دلیل همه‌گیری کرونا، بسیاری از ما به طور کلی از تماس با افراد دیگر اجتناب می‌کنیم. قرن تنهایی
تجارت بدون تماس
در چند دهه گذشته، ایالات متحده و انگلستان بودجه فضاهای عمومی مانند کتابخانه‌ها، زمین‌های بازی و مراکز جوانان را کاهش داده‌اند. فقط در انگلستان، تقریباً ۸۰۰ کتابخانه بین سال‌های ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۸ درهای‌شان را بسته‌اند.
اما کاهش بودجه برای فضاهای عمومی مشکلی برای مردم‌سالاری‌ست. این فضاها بسیار حیاتی هستند زیرا به ما اجازه می‌دهند تعامل با افرادی را که با ما متفاوت هستند تمرین کنیم. از دست دادن آنها هم‌چنین فرصت‌هایی را برای برخوردهای کوچک که زندگی روزمره ما را رنگ می‌کنند از بین می‌برد. قرن تنهایی
مطالعه ۲۰۱۳ توسط جامعه‌شناسان در دانشگاه بریتیش کلمبیا نشان داد که چنین «ریز تعاملات» تأثیر قابل اندازه‌گیری بر روی سلامت عمومی ما دارد. محققان در خارج از استارباکس در یک منطقه شلوغ شهری مشتری جذب کردند. از یک گروه خواسته شد که باریستا را در مکالمه دوستانه درگیر کند. در حالی‌که به گروه دیگر دستور داده شد که کارآمد باشند و از گفت‌وگوهای کوچک غیرضروری بپرهیزند.
نتایج قطعی بود – افراد در گروه «دوست» احساس ارتباط و شادی بالاتری داشتند. به نظر می‌رسد خواه دوستانه واقعی باشد. و هم انجام شود، عمل دوستانه بودن می‌تواند به همان اندازه فرایند دریافت دوستانه مهم باشد. هر دو باعث می‌شوند احساس ارتباط بیشتری داشته باشیم.
با توجه به این موضوع، ما باید اطمینان حاصل کنیم که تقاضای کووید برای فاصله اجتماعی پس از پایان همه‌گیری، شکل‌دهنده زندگی ما نیست. قرن تنهایی
کودکان به‌ویژه در معرض خطرات طولانی بودن صفحه نمایش هستند.
اگر تا به حال احساس کرده‌اید که به تلفن هوشمندتان وابسته هستید، تنها نیستید. ما به طور متوسط ۲۲۱ بار در روز تلفن‌های‌مان را بررسی می‌کنیم. حدود نیمی از نوجوانان بیشتر وقت‌شان را در اینترنت می‌گذرانند. و بیش از یک سوم ما در پنج دقیقه اول بیدار شدن تلفن‌های‌مان را مرور می‌کنیم.
تصادفی نیست که بسیاری از ما به صفحه نمایش خودمان چسبیده‌ایم. به گفته شان پارکر، رئیس سابق فیس‌بوک، تیم پشت این سایت آگاهانه سعی در ایجاد اعتیاد در حد امکان داشتند.
فناوری‌های دیجیتالی مانند تلفن‌های هوشمند و رسانه‌های اجتماعی ارتباط با مردم در سراسر جهان را از هر زمان دیگری آسان کرده‌ست. اما سهولت ارتباطی به حل بحران تنهایی کمک نمی‌کند. برای اینکه بفهمیم چه دلیلی دارد، بیایید ببینیم که چگونه رسانه‌های اجتماعی توانایی ارتباط ما با افراد مقابل را تضعیف کرده‌اند. قرن تنهایی
فناوری دیجیتال
احتمالاً می‌توانید زمانی را به خاطر بیاورید که به جای تمرکز بر یک دوست یا شریک زندگی روی تلفن‌تان متمرکز بودید. به نظر می‌رسد که زمان نمایش صفحه تلفن همراه مهارت‌های اجتماعی رودررو ما را واقعاً مختل می‌کند. این امر به‌ویژه درباره کودکان خردسال وجود دارد.
یک پروژه در دانشگاه بریستول نشان داد کودکانی که بیش از دو ساعت در روز به صفحه نمایش نگاه می‌کنند کمتر قادر به ابراز احساسات هستند. و در ۲۰۱۹، یک مطالعه کانادایی روی کودکان یک تا چهار ساله نشان داد که افزایش زمان صفحه نمایش بر توانایی آنها برای همدلی، مفید بودن یا خونسردی در شرایط دشوار تأثیر می‌گذارد. قرن تنهایی
به همین ترتیب این واقعیت نگران‌کننده‌ست که رسانه‌های اجتماعی کودکان را به‌ویژه در معرض آزار و اذیت اینترنتی آسیب‌پذیر کرده‌اند. نیمی از بچه‌ها اکنون قبل از تولد ده سالگی یک تلفن هوشمند دریافت می‌کنند. بنابراین این تهدید به‌زودی از بین نخواهد رفت.
اگر ما بخواهیم دنیای آنلاین را به مکانی بهتر برای کودکان خودمان تبدیل کنیم، دولت‌ها باید مقررات را تنظیم کنند. آنها باید قوانینی وضع کنند که کودکان را در برابر رسانه‌های اجتماعی اعتیادآور محافظت کند. یک سیاست بالقوه مؤثر می‌تواند ممنوعیت اعتیادآور رسانه‌های اجتماعی برای کودکان زیر سن بلوغ باشد.
به نظر می‌رسد این نقض آزادی‌های شخصی باشد. اما مردم انگلیس در ۱۹۸۹، زمانی‌که کمربند ایمنی خودرو برای بچه‌ها اجباری شد، همین احساس خشم را داشتند. در نهایت، همه‌چیز براساس شواهد و قراین اثبات می‌شود. اگر اثبات وجود محدودیت در شبکه‌های اجتماعی می‌توانست کودکان را از محرومیت و انزوا محافظت کند، افراد پیگیر می‌شدند. قرن تنهایی
رُبات‌های اجتماعی یک درمان بالقوه در برابر تنهایی را ارائه می‌دهند.
آیا تا به حال نام رومبا [Roomba] – جاروبرقی رباتیک کوچک و گردی که با علاقه به سطوح برخورد می‌کند یا زیر مبل‌ها را گردگیری می‌کند – شنیده‌اید؟
برای بسیاری از دارندگان رومبا، این ربات‌ها از سطح عملکردی‌شان پیشی گرفته‌اند. در یک مطالعه، محققان انستیتوی فناوری جورجیا، رومباها را به ۳۰ خانوار دادند. شش ماه بعد، دو سوم جاروبرقی‌ها اسمی داشتند. وقتی تولیدکننده رومبا آی‌رُبات [Roomba iRobot] قول داد که وسایل خراب را جایگزین کند، اعتراض به پا شد. مشتریان فقط هیچ رُباتی را نمی‌خواستند. آنها رُبات خودشان را می‌خواستند.
اگر افراد بتوانند با جاروبرقی‌های‌شان ارتباط برقرار کنند، آیا رُبات‌ها می‌توانند راهی برای رفع تنهایی باشند؟ قرن تنهایی
مراقبت از سالمندان
در ژاپن، برای مراقبت از سالمندان پرستار کم دارند و میزان تنهایی در میان افراد مسن در حال افزایش‌ست. بنابراین در ۲۰۱۸، مقامات سایجو [Saijo]، شهری در غرب ژاپن، تصمیم به انجام آزمایشی گرفتند. آنها ده نفر از ساکنان مسن را با یک رُبات کمکی رایگان به نام پاپِ‌رو [PaPeRo] همراه کردند. این گجت از فناوری تشخیص چهره برای ارائه تبریک شخصی، یادآوری به‌موقع و حرکات صمیمانه استفاده می‌کرد. شرکت‌کنندگان به‌سرعت به همراهان جدیدشان وابسته شدند.
بسیاری از سالمندان ژاپنی از چشم‌انداز تبدیل شدن رُبات‌های اجتماعی به همراه، سرپرست یا حتی دوست‌شان هیجان‌زده هستند. در یک نظرسنجی در ۲۰۱۸، ۸۰ درصد اظهار داشتند که مایلند زندگی با یک رُبات را امتحان کنند. اما رُبات‌های اجتماعی تنها برای افراد سالمند نیستند. قرن تنهایی
در سان مارکوس، کالیفرنیا، آبیس کریشنز [Abyss Creations] مشغول ساخت رئال‌دُل [RealDoll] – یکی از واقعی‌ترین رُبات‌های جنسی در جهان بوده‌ست. این عروسک‌ها مجهز به اندام تناسلی هایپررئالیستی و فک‌های لولایی هستند که می‌توانند باز و بسته شوند. کاربران می‌توانند اندازه بدن و سینه، رنگ مو و حتی مدل‌های واژن را به صورت سفارشی تنظیم کنند.
واضح‌ست که رئال‌دُل‌ها برای رابطه جنسی ساخته شده‌ست. اما آبیس کریشنز دریافته‌ست که بسیاری از مشتریان نیز از عروسک‌ها برای معاشرت و گفت‌وگو استفاده می‌کنند. بنابراین این شرکت تمرکزش را به سمت هارمونی، یک سر یکپارچه با هوش مصنوعی که می‌تواند روی بدنه رئال‌دُل بسته شود، تغییر داده‌ست. قرن تنهایی
هارمونی می‌تواند صحبت کند و صداها را تشخیص دهد. او می‌تواند با دوازده ویژگی شخصیتی از جمله «خجالتی»، «جنسی» و «ساده‌لوح» برنامه‌ریزی شود. هارمونی هم‌چنین دارای یک سیستم «خلق‌وخوی»ست. اگر چند روز بدون مراقبت رها شود غمگین عمل می‌کند و اگر احمق نامیده شود ناراحت می‌شود.
رئال‌دُل توانایی رُبات‌ها را برای کاهش تنهایی نشان می‌دهد. اما یک خطر وجود دارد. با پیشرفت فناوری رُبات، آیا تمایل ما به صرف وقت و انرژی برای دوستی‌ها و شراکت‌های واقعی کمتر خواهد شد؟
گردهم آمدن به تغییرات ساختاری و شخصی نیاز دارد.
اجتماعاتی که ما در آنها زندگی می‌کنیم بر اساس نژاد، جنسیت و ثروت تقسیم شده‌اند. و همه‌گیری کووید-۱۹ فقط باعث شفاف‌سازی این تقسیمات شد. آیا کاری می‌تواند انجام دهد؟ خُب، مطمئناً سابقه‌ای وجود دارد. قرن تنهایی
به دنبال رکود بزرگ در دهه ۱۹۳۰، رئیس جمهور فرانکلین روزولت قانون جدید را تصویب کرد، برنامه‌ای گسترده از هزینه‌ها و مقررات دولتی. هدف آن ایجاد اصلاحات و آسودگی خاطر برای شهروندانی بود که بیشترین آسیب را دیده‌اند.
در پی شیوع ویروس کرونا، ما فرصتی مشابه برای گردهم آمدن و خلق چیز جدید داریم.
بزرگترین چالش قرن تنهایی اتصال مجدد سرمایه‌داری با مهربانی‌ست. یک گام مهم تعهد منابع به مناطقی‌ست که بیشتر به آنها احتیاج دارند: امنیت اجتماعی، رفاه و مراقبت‌های بهداشتی. قرن تنهایی
اما فراتر از این تعهدات اساسی برای رفاه جمعی ما، دولت‌ها باید به فکر روش‌هایی باشند تا به مردم صدای واقعی مردم‌سالاری را بدهند. در نهایت، ما باید در اجتماعاتی زندگی کنیم که فعال، فراگیر و بردبار باشند.
تایوان
تایوان یک نمونه از این موارد را نشان می‌دهد. ۲۰۰,۰۰۰ نفر از ساکنان آن به طور منظم نظرات‌شان را درباره نحوه زندگی در این جزیره ابراز می‌کنند. آیا تایوان باید نی‌های پلاستیکی را ممنوع کند؟ آیا فروش الکل به صورت آنلاین قابل قبول‌ست؟ آیا اوبر می‌تواند وارد بازار شود؟
این نظرسنجی‌ها لازم الاجرا نیستند. آنها فقط توصیه‌هایی را ایجاد می‌کنند. حتی در این صورت، دولت تایوان به طور متوسط چهار پنجم آنها را اجرا کرده‌ست. هر زمان مقامات تصمیم گرفتند با نظرات اکثریت مخالفت کنند، باید دلیل آن را توضیح دهند. قرن تنهایی
مزایای این سیستم آشکارست. این دیدگاه‌های مختلف درباره نحوه اداره جزیره را نشان می‌دهد. و شهروندان تایوانی را مجبور می‌کند تا به طور فعال مردم‌سالاری را تمرین کنند. وقتی رأی‌دهندگان با یک معضل روبرو می‌شوند، باید یاد بگیرند که اختلافات‌شان را با یکدیگر حل‌وفصل کنند.
رویکرد تایوانی مثالی از یک ذهنیت جمعی را ارائه می‌دهد. چیزی که همه ما باید در تلاش برای ایجاد آن به جای فردگرایی نئولیبرال خفه‌کننده داشته باشیم. وقتی شروع به فکر کردن به عنوان بخشی از اجتماعات‌مان می‌کنیم، می‌توانیم برای ایجاد جامعه‌ای با مراقبت و تحمل بیشتر مبارزه کنیم. ما ممکن‌ست این کار را با حمایت از یک نامزد سیاسی با دستور کار فراگیر یا تحریم شرکت‌هایی انجام دهیم که شرایط بد کار را انجام می‌دهند. قرن تنهایی
هر یک از ما قدرت اتصال مجدد و جبران آسیب‌های قرن تنهایی را داریم. حتی چیزی به اندازه کوچک آوردن کوکی به محل کارتان، یا زمین گذاشتن تلفن هنگام حضور در کنار دوستان و خانواده‌تان، می‌تواند در معکوس کردن اثرات قرن تنهایی نقش داشته باشد.
خلاصه نهایی
تنهایی صرفاً چیزی نیست که مردم فقط از آن رنج می‌برند. بلکه علاوه بر اینکه باعث بیماری و فساد می‌شود، توانایی تحمل ما را نسبت به یکدیگر تضعیف و مردم‌سالاری را تهدید می‌کند. ما می‌توانیم جهانی متصل‌تر بسازیم. و همه‌گیری کرونا فرصتی برای این تغییرات بنیادی‌ست. قرن تنهایی
شما می‌توانید این کتاب را از انتشارات چیتگرها تهیه کنید.
