علم جدید پوست و زیبایی شست‌وشوی کمتر
پاکیزگی (کتابی که در سال ۲۰۲۰ منتشر شده است) توضیح می‌دهد که چرا شست‌وشوی زیاد مضر است. این کار به بزرگترین اندام ما آسیب می‌رساند: پوست. جیمز هامبلین، پزشک و روزنامه‌نگار دلایل این که چرا در مورد بهداشت شخصی بسیار بنیادگرا شده‌ایم را بررسی می‌کند و توضیح می‌دهد که چرا ممکن است لازم باشد تا رویکرد خود را تجدیدنظر کنیم.
جیمز هامبلین نویسنده روزنامه آتلانتیك، مدرس سیاست‌های بهداشت عمومی در دانشگاه ییل و پزشك متخصص در زمینه بهداشت عمومی و داروهای پیشگیری است.
این کتاب چه چیزی برای من دارد؟ دریابید که ایده مدرن ما در مورد بهداشت فوق‌العاده ممکن است بیشتر از منافع‌ش آسیب برساند.
جهانی را تصور کنید که در آن همه از دوش گرفتن دست می‌کشیدند. مشمئزکننده است، درسته؟ اما صبر کنید، اگر آن دنیا واقعاً برای سلامتی ما بهتر باشد چه می‌کنید؟
باور کنید یا نه، بعد از صحبت با میکروب‌شناسان، متخصصان پوست و مورخان، نویسنده جیمز هامبلین دریافت که ممکن است همه ما بیش از حد تمیز باشیم. البته، ما هنوز باید دستان خود را بشوییم تا از گسترش عفونت، به‌ویژه در هنگام شیوع بیماری، جلوگیری کنیم. اما تمرکز ما بر روی پاکیزگی تقریباً بیش از اندازه ممکن است سیستم ایمنی بدن ما را به خطر بیندازد. پاکیزگی
در عین حال، چرا ما اینقدر خوب شروع به شستن کردیم؟ مانند بسیاری چیزها، افزایش صابون‌سازی هم‌زمان با تولد سرمایه‌داری اتفاق افتاد. نزدیک به دو قرن پیش، بازاریابی هوشمندانه ما را متقاعد کرد که باید «با میکروب‌ها مبارزه کنیم». از آن زمان، تبلیغ‌کنندگان فقط در متقاعد کردن ما برای خرید محصولات مراقبت از پوست پیچیده‌تر عمل کردند. آنها به ما نوید پاکیزگی، سلامتی و زیبایی را می‌دهند.
اما پزشکان اکنون در حال درک اهمیت میکروبیوم طبیعی پوست ما هستند – همه آن باکتری‌هایی که در خارج از بدن ما زندگی می‌کنند.
دانش قدیم می‌داند که یک میکروبیوم متنوع برای روده بسیار مهم است. اما برای پوست نیز مهم است. و اگر سپری را با صابون برای خود درست کنید، به هیچ وجه نمی‌توانید این تنوع را ایجاد کنید.
در این خلاصه‌کتاب، یاد خواهید گرفت
- چگونه شرکت‌های صابون‌سازی برای اولین بار تبلیغات و سرگرمی را با چیزهایی مانند سریال‌های صابونی مخلوط کردند؛
- چرا آمیشی‌ها چنین آلرژی و آسم کمتری دارند؛ و
- چرا سگ‌ها بر اساس تغییر در میکروبیوم‌های پوستی ما قادر به تشخیص بیماری هستند.
ایده‌های مدرن «پاکیزگی» ما را وادار به غرق شدن در خود کرده است.
نویسنده جیمز هامبلین پنج سال قبل از نوشتن مقاله پاکیزگی، دوش گرفتن را ترک کرد. او هنوز هم دستان خود را می‌شست و گاه‌گاهی بدن خود را خیس می‌کرد، اما از آن زمان تاکنون، او تمام محصولات مراقبت شخصی را بیرون ریخت. این بخشی از «ممیزی وجودی» وی بود. هامبلین به تازگی شغل امن و پردرآمد خود به عنوان پزشک را ترک کرده است تا روزنامه‌نگار شود و می‌خواست برای صرفه‌جویی در هزینه و وقت برخی از عادت‌ها را ترک کند.
چند ماه طول کشید تا بدن او به این تغییر عادت کرد. و وقتی این اتفاق افتاد، او متوجه شد که پوست او چرب‌تر شده و اکنون دچار اگزما شده است. عطر و بوی او از نوع گل‌های مروارید نبود، اما، همانطور كه شریک زندگی‌ش گفت، او حالا «بوی آدم می‌داد».
و علاوه بر این، او دریافت که اکثر محققان پوست که با آنها صحبت می‌کند نیز رویکردی ساده‌گرایی یا مینیمالیستی به عادت‌های دوش گرفتن دارند. پاکیزگی
پیشرفت‌های پزشکی و فناوری به این معنی است که ما زمان بیشتری را در خانه می‌گذرانیم و بیشتر اوقات خود را به پاکیزگی می‌گذرانیم. پس احتمال مرگ ما در اثر بیماری‌های عفونی بسیار کمتر شده است. اما میزان بیماری‌های مزمن سر به فلک کشیده است.
برخی از این شرایط مزمن ممکن است به دلیل شست‌وشوی زیاد خودمان باشد. یک نمونه آن درماتیت آتوپیک یا اگزما است. باعث قرمزی و خارش پوست می‌شود.
سندی اسکوتنیکی، متخصص پوست و استاد دانشگاه تورنتو، به بیمارانی که فشار آتشین اگزما را تجربه می‌کنند توصیه می‌کند از دوش آب گرم صرف‌نظر کنند و صابون‌ها و ژل‌ها را دور بریزند. به هر حال، این محصولات بیشتر از مواد شوینده ساخته می‌شوند که می‌توانند برای پوست مضر باشند. وی توصیه می‌کند که بیماران به سادگی زیر بغل، کشاله ران و پاها را بشویند.
این «ساده‌گرایی صابونی» به پوست کمک می‌کند آنچه را انجام دهد که به بهترین وجه انجام می‌دهد: حفظ تعادل. انجام این کار طی میلیون‌ها سال تکامل یافته است. دانشمندان اکنون در حال بررسی نحوه کار میکروب‌های روی پوست – میکروبیوم آن – با محیط ما هستند.
تحقیقات جدید در مورد نقش غدد تعریق بیشتر نشان داده است. آنها در کشاله ران و زیر بغل نشسته و ترشحات چربی را ایجاد می‌کنند که باعث بوی بد بدن می‌شود. اما آنها هم‌چنین کاری بسیار مفید انجام می‌دهند: آنها تریلیون میکروبی را حفظ کنند که در درون و بیرون بدن ما زندگی می‌کنند.
ممکن است به نظر ناخوشایند باشد، اما این میکروب‌ها ممکن است در واقع به عنوان یک لایه نامرئی پوست ما عمل کنند. آنها پیوند پویای پوست را با جهان خارج تقویت می‌کنند. پاکیزگی
دلایل پاکیزگی در طول تاریخ بشر تغییر کرده است.
ما همیشه وسواس تمیز کردن عقیم نبودیم. قبل از تئوری میکروب، مردم به دلایل مختلف از جمله سرگرمی و سلامتی عمومی حمام می‌کردند.
بیایید به عنوان مثال حمام روم باستان را بررسی کنیم. آنها محلی برای معاشرت و آرامش بودند. شست‌وشو آخر شد در آن حمام‌ها سیستم گردش خون وجود نداشت، بنابراین، آب تقریباً حتمی فیلمی از عرق و کف انسان را به همراه داشت. بهداشت نمی‌تواند نگران‌کننده باشد.
و در اورشلیم باستان، مردم خود را می‌شستند تا از آلودگی معنوی جلوگیری کنند. عبرانی‌ها قبل از رفتن به معبد به شستن دست و پا احتیاج داشتند. آنها هم‌چنین خواستار شستن دست‌های افراد قبل و بعد از غذا بودند. خاخام‌ها می‌گفتند که نظافت جسمی منجر به خلوص معنوی می‌شود. اسلام هم‌چنین نیاز به شست‌وشوی آیینی پنج بار در روز [وضو گرفتن]، قبل از هر نماز دارد. این بدان معنا است که مردم عرب مدت‌ها قبل از اروپاییان سیستم‌های آب پیچیده‌ای ساخته بودند.
از طرف دیگر، مسیحیان، غسل بیش از حد را یک لوکس گناهکار می‌دانستند. این امر دلایل مذهبی داشت: از این گذشته، عیسی معتقد بود که پاکی درونی از مراسم مذهبی مهم‌تر است. بنابراین، نگرش اروپاییان به بهداشت، به عبارت ملایم، ترجیح داده شد. در قرن ۱۴ میلادی، این یکی از دلایلی بود که مرگ سیاه قاره را ویران کرد و از هر سه اروپایی یک نفر را کشت.
تا اینکه در سال ۱۸۵۴ ارتباط بین شرایط زندگی و بیماری کشف شد. جان اسنو، پزشکی از لندن، شیوع وبا را فقط در یک مکان ردیابی کرد: چاهی که در کنار حفره مدفوع انسان قرار داشت.
اما دولت اسنو را جدی نگرفت. از این گذشته، اگر حق با او بود، آنها مجبور بودند کل زیرساخت‌های لندن را بازسازی کنند. ۳۰ سال دیگر طول می‌کشد تا کارهای اسنو تأیید شود. این اتفاق زمانی رخ داد که رابرت کوچ پزشک آلمانی میکروب‌های ایجادکننده وبا را در زیر میکروسکوپ مشاهده کرد. همراه با کار اسنو و سایر مشاهدات بعدی، ارتباط بین وبا و آب آلوده را تأیید کرد.
سرانجام، نظریه میکروب جا افتاد. این نظریه می‌گوید بیماری‌های عفونی توسط موجودات زنده میکروسکوپی پخش می‌شوند. برای متوقف کردن این موجودات، دولت‌ها شروع به سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های پیشگیری مانند تأسیسات تصفیه آب و سیستم‌های فاضلاب کردند. هنجارهای اجتماعی نیز تغییر کرد، تا حدی که اگر شما بدون داماد بودید، مردم فکر می‌کردند خطرناک هستید.
افراد ثروتمند از طبقه کارگر به عنوان بزرگ شسته‌نشده نام بردند و پاکیزگی به عنوان شاخصی از منزلت شناخته شد. این روند بازار عظیم صابون ایجاد کرد. پاکیزگی
صنعت صابون‌سازی از تبلیغات برای ایجاد تصور جدیدی از پاکیزگی استفاده کرد.
در اواخر قرن نوزدهم، آمریکا و انگلیس در حال رشد صنعت صابون بودند. یکی از شرکت‌های برجسته لور برادرز [Lever Brothers] بود. صابون‌سازی آنها نوآورانه نبود، اما تبلیغات آنها بسیار نوآورانه بود. آنها ادعا کردند که محصولشان، صابون درخشنده، یک نجات‌دهنده زندگی است. این روش بازاریابی به سرعت لور برادرز را به بزرگترین توزیع‌کننده صابون در جهان تبدیل کرد.
برادر بزرگتر، ویلیام لور، مغز متفکر این روش بود. همانطور که یک مورخ گفت: «لور آنقدر تبلیغ کرد تا دنیا را با مارک خود نقاشی کند.» تبلیغات همه جا بود. ویلیام حتی یک روزنامه تأسیس و یک کتاب بهداشت و درمان را منتشر کرد. هر دو نام مارک وی را با خود داشتند: این مقاله تقویم درخشندگی نامیده شد، و کتاب، کتاب سال درخشندگی.
لور از اولین کسانی بود که فهمید ظهور یک طبقه متوسط جدید به این معنی است که او اکنون می‌تواند به هر خانوار صابون بفروشد. تولید انبوه هزینه‌ها را کاهش داد و صابون از نظر جهانی مقرون به صرفه شد.
فروشندگان اولیه صابون در استفاده از رسانه برای پخش پیام خود مبتکر بودند. محتوای حمایت شده، که اکنون همه جا می‌بینیم، اختراع آنها بود: پراکتراندگمبل [Procter & Gamble] کتاب راهنمای والدین را منتشر و آن را با توصیه‌هایی برای استفاده از صابون لور آذین کرد.
از آنجا، شرکت‌های صابون‌سازی به رادیو و بعداً تلویزیون تسلط یافتند. آنها فقط تبلیغات نمی‌کردند – بلکه انقلابی در پخش ایجاد کردند. شرکت‌های صابون‌سازی ژانر سریال روز را ایجاد کردند. این برنامه‌ها با توجه به رفتار خانم‌های خانه‌دار ساخته می‌شد و به عنوان سریال‌های معروف شناخته شدند.
تیتان‌های صنعت صابون‌سازی نیز از اولین کاربران اصطلاحات بازاریابی بودند. کلگیت اند کمپانی [Colgate & Company] صابون لوکس کشمره [Cashmere] خود را به عنوان «آسیاب سخت» و در نتیجه «ایمن‌تر» تبلیغ کرد – حتی اگر چیزی به عنوان فرز سخت یا نرم وجود ندارد.
و پالمولیو به توصیه پزشکان گمنام متوسل شد. در اینجا یکی از تبلیغات سال ۱۹۴۳ آورده شده است: «شما می‌توانید در طی ۱۴ روز با صابون پالمولیو چهره‌ای دوست‌داشتنی داشته باشید. پزشکان اثبات می‌کنند!»
صابون اکنون در همه خانه‌ها بود، اما شرکت‌ها چیزهای بیشتری می‌خواستند. آنها باید خطوط تولید خود را گسترش دهند. بنابراین، بازاریابان با پیام جدیدی روبرو شدند. پاکیزگی
یک محصول – صابون – دیگر کافی نبود. در عوض، شما باید محصولات بیشتری بخرید تا اثرات آن را خنثی کنید. استفاده از صابون باعث خشک شدن پوست می‌شود؟ مرطوب‌کننده بخرید. این زمینه را برای ظهور امپراتوری‌های مراقبت از پوست فراهم کرد.
مراقبت از پوست در حال ورود به حوزه پزشکی است، اما به سختی داروها تنظیم نمی‌شود.
سریع به امروز منتقل می‌شود و مارک‌های ایندای [indie] اکنون صنعت مراقبت از پوست را متزلزل می‌کنند.
در نمایشگاه زیبایی ایندای نیویورک، روند فعلی استفاده از کلماتی مانند «پاک»، «بی‌رحمی» و «خالص» است. مارک‌های ایندای نیز اغلب یک ماده «جدید» خاص را برجسته می‌کنند. چیزی که قبلاً روی آن تأکید نشده بود.
اما تفاوت بین مارک‌های ایندای و جریان اصلی کمتر به اندازه شرکت مربوط می‌شود و بیشتر به بازاریابی و زیبایی‌شناسی آنها مربوط بود.
مارک‌های کوچک ایندای با ادعاهای خود بیشتر ریسک می‌کنند. در ایالات متحده کاملاً قانونی است که بگویید در مورد فواید یک محصول آرایشی هر چه می‌خواهید، تا زمانی‌که قول درمان بیماری را ندهید. این به این معنی است که مانعی برای ورود وجود ندارد. یک محصول می‌تواند از طریق دهان به دهان یا از طریق رسانه‌های اجتماعی به اوج برسد. پاکیزگی
هر دو شرکت مستقل و جریان اصلی در حال مرزبندی بین مواد آرایشی و دارویی هستند. آنها از اصطلاحات علمی فانتزی استفاده می‌کنند، و این بدان معناست که مصرف‌کنندگان تشخیص واقعیت پزشکی از داستان‌های زیبایی را حیله و تزویر می‌دانند.
از کلاژن، پروتئینی که باعث می‌شود پوست بدن شما تنش داشته و بنابراین «جوان» بماند، استفاده کنید. استفاده از کلاژن به صورت مستقیم بی‌معنی خواهد بود: این مولکول برای نفوذ به پوست بسیار بزرگ است. اما در نمایشگاه زیبایی ایندای همه جا محصولات کلاژن وجود داشت. فروشندگان به شما می‌گویند که این پوست را محکم می‌کند، آن را صاف و پر از طراوت می‌کند.
در همین حال، رتینوئیدها، مشتق شده از ویتامین آ [A]، به عنوان دارو تأیید می‌شوند، اما به عنوان لوازم آرایشی بدون نسخه نیز به فروش می‌رسند. در واقع، برخی شواهد علمی وجود دارد که آنها تولید کلاژن را دنبال می‌کنند. اما این به عهده مصرف‌کنندگان است که تحقیقات خود را انجام دهند.
این را برای همه با نحوه تنظیم دارو مقایسه کنید. قبل از معرفی داروی جدید، شرکت‌های دارویی سال‌ها برای آزمایش ایمنی و کارایی آن وقت صرف می‌کنند. و با این حال، ما در مورد داروها احتیاط می‌کنیم، اما در مورد محصولات مراقبت از پوست اعتماد داریم. چرا چنین چیزی است؟
بسیاری از مردم معتقدند که مارک‌های مراقبت از پوست به این دلیل احساس می‌کنند که توسط مرکز پزشکی ظلم شده‌اند. آنها فکر می‌کنند نیازهای آنها را برآورده نکرده است، بنابراین، شروع به جست‌وجوی گزینه‌های دیگری می‌کنند. علاقه‌مندان به مراقبت از پوست می‌پذیرند که ممکن است افراد کلاهبرداری وجود داشته باشند. اما آنها هم‌چنین متقاعد شده‌اند که به اشتراک گذاشتن تجربیات شخصی به صورت آنلاین به جامعه کمک می‌کند تا محصولات خوبی را از طریق دودس [duds] پیدا کند.
مراقبت از پوست حس کنترل را به شما ارائه می‌دهد.
قرار گرفتن پوست در معرض باکتری ها لزوماً چیز بدی نیست.
از زمان انقلاب صنعتی، ما از طبیعت خارج شده‌ایم. و با این حال، در آگوست ۲۰۱۶، یک مطالعه نشان داد که قرار گرفتن زودهنگام در دنیای میکروبی در محیط بیرونی می‌تواند برای سیستم ایمنی بدن ما عالی باشد.
محققان بر روی دو گروه از مردم تمرکز کردند: آمیش‌ها و هوتری‌ها. این جوامع از نظر ژنتیکی شبیه به هم هستند و آنها زندگی مشابهی دارند که عمدتا از قرن هجدهم بدون تغییر بوده است. اما یک تفاوت اساسی وجود دارد. در جامعه هوتری‌ها، کودکان هرگز پدران خود را در مزرعه اشتراکی همراهی نمی‌کنند. در همین حال، آمیش‌ها با نوزادانی کار می‌کنند که به کمر بسته شده‌اند. بنابراین، فرزندان آنها در تعامل با خاک، حیوانات و میکروب‌ها بزرگ می‌شوند.
دانشمندان با هدایت متخصص آلرژی و ایمونولوژیک مارک هولبریخ می‌خواستند ببینند آیا این مسئله تفاوتی ایجاد می‌کند یا خیر. و مطمئناً چنین شد. در جامعه آمیش تعداد بسیار کمی از کودکان از آسم و آلرژی رنج می‌برند. در واقع چهار تا شش برابر کمتر.
بنابراین، میکروب‌ها می‌توانند برای ما خوب باشند. چرا؟ برای درک این موضوع، ابتدا بیایید نحوه عملکرد سیستم ایمنی بدن را بررسی کنیم. سلول‌های ایمنی بین سیستم گردش خون – رگ‌های خونی ما – و سیستم لنفاوی که لنفاوی اطراف بدن ما را حمل می‌کند، به عقب و جلو منتقل می‌شوند. لنف مایعی است که پر از سلول‌های ایمنی یا لنفوسیت‌ها است.
وظیفه اصلی آنها جست‌وجوی مواد خارجی است که به بدن ما وارد می‌شود. این ذرات خارجی به عنوان آنتی‌ژن شناخته می‌شوند. و به محض این که لنفوسیت‌ها زنگ هشدار را به صدا در می‌آورند، بدن شما یک ضد حمله یا پاتک را شروع می‌کند. این همان چیزی است که ما آن را التهاب می‌نامیم و این روند ما را از بیماری در امان نگه می‌دارد. اما گاهی اوقات سیستم ایمنی بدن اشتباه می‌کند. به ذراتی حمله می‌کند که کاملاً بی‌ضرر هستند و یا حتی علیه سلول‌های خودمان حمله می‌کنند. به این ترتیب، به یک بیماری خود ایمنی مبتلا می‌شوید.
بنابراین، چگونه می‌توان از چنین اشتباهات خطرناکی جلوگیری کرد؟ یکی از راه‌ها آموزش سیستم ایمنی بدن برای واکنش مناسب است. ما می‌توانیم این کار را با قرار گرفتن در معرض باکتری‌ها انجام دهیم، و این رویکرد وقتی خیلی جوان هستیم بهترین نتیجه را می‌دهد.
این قرار گرفتن در معرض باکتری‌ها می‌تواند از همان ثانیه‌های اول زندگی ما آغاز شود. با تولد واژینال، در حالی که کودک از رحم به دنیای بیرونی سفر می‌کند، برخی از میکروب‌های مادر خود را می‌گیرد. او سپس از شیر مادر تغذیه می‌شود – و با هر وعده غذایی، سلول‌های ایمنی بزرگسالی را دریافت می‌کند. پاکیزگی
کودکان هم‌چنان از طریق تماس روزمره میکروبیوم خود را تشکیل می‌دهند. آنها این میکروب‌ها را از اعضای خانواده، خاک، حیوانات و حتی سایر اسباب‌بازی‌های کودکان دریافت می‌کنند.
استفاده بیش از حد از آنتی‌بیوتیک‌ها احتمالاً بیش از اقدامات بهداشتی شدید باعث خراب شدن سلامت ما می‌شوند.
لور برادرز را از بخش‌های قبلی یادداشت به یاد می‌آورید؟ تأثیر آنها در بهداشت مدرن به صابون درخشنده ختم نشد. در واقع، آنها یک ایده بازاریابی را معرفی کردند که بیش از ۱۰۰ سال در جامعه ما باقی مانده است.
در سال ۱۸۹۴ آنها صابون جدیدی به نام لایفبویی [Lifebuoy] را معرفی کردند. آنها ادعا کردند که این ماده به خوبی دارو است: درمانی برای تب و سرماخوردگی. چرا؟ زیرا ماده اصلی آن ضدعفونی‌کننده‌ای به نام اسید کاربولیک بود که میکروب‌های مضر را از بین می‌برد. در جامعه‌ای که تازه نظریه میکروب را کشف کرده بود، این زمینه فروش واقعاً مؤثر بود.
بعداً، سازندگان صابون بهداشتی لایفبویی اصطلاح دیگری را معرفی کردند که اکنون دیگر شناخته شده است، «بوی بدن» یا BO است که این نیز یک ترفند تبلیغاتی بود. لور برادرز این توضیح را داده است: بوی بدن ناشی از باکتری است، بنابراین، برای از بین بردن این باکتری‌ها به صابون نیاز دارید. این پیام اساس علمی نداشت، اما بازاریابی مبتنی بر ترس طنین‌انداز شد و فروش آن چهار برابر شد. تنها زمان کافی بود که سازندگان صابون شروع به افزودن آنتی‌بیوتیک به محصولات خود کنند.
در سال ۱۹۴۸، یک صابون خوشبوکننده جدید وارد بازار شد. به آن دیآل می‌گفتند و حاوی یک ترکیب آنتی‌بیوتیکی به نام هگزاکلروفن بود. محصولات مشابهی به دنبال آن وارد شد و سرانجام هگزاکلروفن به عنوان یک ماده مورد قبول لوازم آرایشی تبدیل شد. اما ۳۰ سال بعد، مطالعات نشان داد که این ماده شیمیایی می‌تواند از پوست عبور کند و بر سیستم عصبی تأثیر بگذارد. این می‌تواند پایان آنتی‌بیوتیک در صابون باشد، اما سازندگان لوازم آرایشی چاره‌ای پیدا کردند: آنها هگزاکلروفن را با یک ترکیب میکروب‌کش دیگر، به نام تریکلوزان جایگزین کردند.
مشکل حل شد؟ خُب، نه کاملاً! مطالعات اخیر نشان می‌دهد که قرار گرفتن مداوم در معرض تریکلوزان می‌تواند باعث پیشرفت تومورها، تغییر عملکرد هورمون‌ها و حتی احتمالاً ایجاد آلرژی شود. پاکیزگی
به نظر می‌رسد این نگران‌کننده است، به خصوص اینکه ما در معرض تریکلوزان هستیم. در سال ۲۰۰۹، یک مطالعه نشان داد که از هر چهار آمریکایی سه نفر در ادرار خود تریکلوزان داشته‌اند.
بنابراین، آیا همه این خطرات ارزش آن را دارند؟ آیا مواد آرایشی ضدباکتری واقعاً بهتر از آب و صابون ساده قدیمی با بیماری مبارزه می‌کنند؟ در سال ۲۰۱۳، دولت آمریكا تصمیم به بررسی این موضوع گرفت و سازمان غذا و دارو از سازندگان صابون مدرکی خواست. آنها تقریباً هیچ كدام را ارائه ندادند. بنابراین، سازمان تنظیم‌کننده مقرارت بهداشتی، تریکلوزان، هگزاکلروفن و ۱۷ ماده ضدمیکروبی دیگر را از صابون‌ها ممنوع کردند.
در یک رویداد کنایه‌آمیز، آخرین روند مراقبت از پوست نشان می‌دهد که فعالانه باکتری به بدن ما اضافه می‌شود. در حال حاضر، بسیاری از مارک‌های بهداشتی ایندای محصولات خود را با پروبیوتیک و پری‌بیوتیک – ترکیباتی که رشد جمعیت میکروبی را تقویت می‌کنند – می‌فروشند. ممکن است طولی نکشد که کمپانی‌های بزرگ روی واگن این روند پرش می‌کنند.
میکروبیوم پوست ممکن است اطلاعات مهمی در مورد سلامت ما داشته باشد.
در سال ۲۰۰۹، کلر میست در حال تحقیق در مورد این ایده بود که سگ‌ها می‌توانند بوی سرطان را بفهمند. یکی از سگ‌های درگیر در این تحقیق، یک طلایی بازیابی به نام دیزی، حیوان خانگی کلر شد. این دانشمند به یاد می‌آورد که وقتی سگ شروع به عمل عجیب و غریب کرد، از پارک به خانه می‌رفت. وی یادآور شد: «او کمی از من مراقب بود.»
ناگهان، کلر به یاد آورد: چند روز قبل، او احساس کرده بود که یک توده کمی در پستانش است. در آن زمان، او واقعاً احتمال سرطان پستان را در نظر نگرفته بود.
از آن زمان، کلر، که سرطان‌ش در حال بهبود است، تمام وقت با سگ‌هایی کار می‌کند که می‌توانند علائم سرطان و سایر بیماری‌ها را تشخیص دهند.
همه ما می‌دانیم که سگ‌ها بویایی عالی دارند. اما چقدر حاد است؟ خُب، همانطورکه مشخص شد، آنها می‌توانند تغییرات کوچکی در مواد فرار ما، کوکتل پیچیده مواد شیمیایی ایجاد کنند که همه ما ساطع می‌کنیم. این باعث می‌شود سگ‌ها در تشخیص بیماری عالی باشند.
تاکنون، سگ‌ها آموزش دیده‌اند که در برابر سطح بالای قند خون واکنش نشان دهند. آنها هم‌چنین می‌توانند به بیماری پارکینسون اشاره داشته باشند که با تغییراتی در پوست ما ارتباط دارد. پاکیزگی
کلر مهمان تعجب می‌کند که چه چیزی پشت این بوی بیماری است. سگ‌ها چه بو می‌کشند؟ آیا می‌تواند میکروبیوم ما باشد؟
شواهد بیشتری برای اثبات این نظریه وجود دارد؛ و اگر تحقیقات ثابت کند درست است، ما می‌توانیم یاد بگیریم که از این تغییرات در میکروب‌های پوستی خود استفاده کنیم. شاید این امر به پزشکان امکان می‌دهد که بیماری را زودتر تشخیص دهد و معالجه کند.
در تحقیقی دیگر، محققان انگلیسی خواستند از سگ برای تشخیص مالاریا استفاده کنند.
آنها صدها دانش‌آموز مدرسه گامبیا را برای این بیماری آزمایش کردند. و سپس، به هر بچه یک جفت جوراب کاملاً جدید داده شد. چند ساعت بعد، دانشمندان جوراب‌ها را جمع کردند و به لندن فرستادند، جایی که سگ‌های تشخیص پزشکی کار می‌کردند. در هفت مورد از ده مورد، سگ‌ها جوراب‌های پوشیده از کودکان آلوده را به درستی شناسایی کردند.
آنچه واضح است این است که ترکیباتی که پوست ما تولید می‌کند تصادفی نیستند. شاید زمان آن فرا رسیده باشد که به جای تلاش برای پاکیزگی پوست، انرژی خود را به سمت یادگیری بیشتر در مورد پوست خود سوق دهیم.
برای حفظ سلامتی به تعادل بهداشت و قرار گرفتن در معرض میکروب‌ها نیاز داریم.
در دهه ۱۸۰۰، فلورانس نایتینگل یک تیم پرستاری را در یک بیمارستان نظامی در کریمه، جایی که انگلیسی‌ها با گسترش روسیه مبارزه می‌کردند، هدایت کرد. هنگامی که نایتینگل وارد منطقه جنگی شد، بهداشت بیمارستان کاملاً افتضاح بود. ده برابر بیشتر از سربازان در اثر بیماری‌های واگیر در حال مرگ بودند تا اینکه در جنگ کشته شوند.
بخش‌ها غرق در شپش و کک بودند. نایتینگل معتقد بود که مردان برای بهتر شدن به هوای تازه احتیاج دارند، بنابراین، وی پیشنهاد کرد درها و پنجره‌های جدیدی باز شود تا گردش خون بهتر شود. طرح وی مؤثر بود: یک گزارش حاکی از آن است که میزان مرگ و میر تقریباً ۴۰٪ کاهش یافته است. پاکیزگی
آنچه نایتینگل انجام داد بیمارستان‌های جهان را تغییر داد. دستاوردهای وی پزشکان را ترغیب کرد تا هوای بیشتری به کلینیک‌های خود وارد کنند.
و سپس، نظریه میکروب به وجود آمد. با وجود شواهدی که نشان داد عملکرد نایتینگل مؤثر است، بیمارستان‌های مدرن شروع به تقسیم بیماران به اتاق‌های کوچک با تهویه کم کردند. یکبار دیگر پنجره‌ها بسته شد.
تاریخ پاکیزگی انسان داستان افراط و تفریط بوده است. شاید وقت آن رسیده است که آنچه را از هر دو رویکرد آموخته‌ایم، در نظر بگیریم.
دو چیز برجسته است. اول، بیایید به این فکر کنیم که چگونه می‌توانیم تنوع میکروبی را حفظ کنیم. یکی از راه‌های دستیابی به آن زندگی مشترک است. یک مطالعه در سال ۲۰۱۷ از دانشگاه واترلو نشان داد که افرادی که زندگی مشترک دارند میکروبیوم‌های مشابهی ایجاد می‌کنند. آنها هم‌چنین از تنوع میکروبی بیشتری برخوردار هستند. این مورد در مورد افرادی که حیوانات خانگی دارند، الکل کمتری می‌نوشند و در محیط بیرون ورزش می‌کنند نیز صدق می‌کند.
و در اینجا چیز دیگری وجود دارد: ما هم‌چنین باید به عدم تعادل جهانی در اقدامات بهداشتی بپردازیم. کشورهای ثروتمندتر عقیم را پذیرفته‌اند – گاهی اوقات، به ضرر خودشان. اما در سایر نقاط جهان مردم حتی به آب آشامیدنی تمیز دسترسی ندارند. بیش از ۳۰٪ ما راهی برای شستن دست در خانه نداریم.
میلیاردها نفر در سراسر جهان به دلیل عفونت به مرگ خود ادامه می‌دهند. در هائیتی، پس از زلزله ۲۰۱۰، ۸۰۰۰ نفر بر اثر وبا جان خود را از دست دادند. آب تمیز و بهداشت مناسب می‌تواند از این مرگ و میر جلوگیری کند.
سلامتی یک مسئله کاملاً شخصی است و این درست است که ما از سیستم‌هایی سؤال کنیم که بر عادت‌های بهداشتی و رفاهی ما تأثیر می‌گذارند. اما مراقبت‌های بهداشتی نیز یکی از نگرانی‌های عمومی است و بنابراین، به جای احتکار منابع، باید با هم همکاری کنیم تا اقدامات بهداشتی جهانی را ارتقاء دهیم.
خلاصه نهایی
اقدامات اولیه بهداشتی، مانند شستن دست‌ها با صابون و آب تمیز، برای جلوگیری از شیوع بیماری‌های عفونی مهم است. اما نباید پاک‌سازی را بیش از حد انجام دهیم. کمتر بیشتر است. پرورش یک میکروبیوم متنوع از طریق قرار گرفتن در معرض محیط بیرونی بیش از دوش گرفتن بیش از حد برای سلامتی ما مفید است.
مشق تغییر
درباره باورها و روش‌های بهداشتی صحبت کنید.
یکی از راه‌های به چالش کشیدن استانداردهای خودسرانه مراقبت شخصی، سؤال از افراد در مورد روال بهداشتی آنها است. این می‌تواند یک یخ‌شکن عالی باشد. در تجربه نویسنده، مردم بسیار مایل به اشتراک‌گذاری پاسخ‌ها هستند. به از بین بردن موانع گفت‌وگو کمک می‌کند. هم‌چنین، به جای اینکه از دیگران بشنوید که آنها واقعاً چه کاری انجام می‌دهند، اطلاعات بهتری به دست آورید تا خودتان بهتر تصمیم بگیرید.
این کتاب را می‌توانید از سایت آمازون تهیه کنید.
