چگونه فردا را نسبت به امروز بهتر کنیم
خودِ آینده شما (۲۰۲۳) سفری روشنگر از طریق دنیای پیچیده تصمیم‌گیری‌ست که عناصر قدرتمند روانشناسی و اقتصاد را در هم می‌آمیزد. ارائه یک دوریین منحصربه‌فرد برای مشاهده انتخاب‌های بلندمدت ما، نشان می‌دهد که چگونه تصمیماتی که امروز می‌گیریم مستقیماً آینده ما را شکل می‌دهد.
هال هرشفیلد، استاد مشهور دانشکده مدیریت اندرسون دانشگاه کالیفرنیا [UCLA]، در میان‌راهه روانشناسی و اقتصاد کار می‌کند. و از تخصص‌ش برای افزایش تصمیم‌گیری بلندمدت استفاده می‌کند. کار پژوهشی و مشاوره‌ای تأثیرگذارش، از مقالاتی برای رسانه‌های پیشرو مانند نیویورک‌تایمز گرفته تا مشاوره به شرکت‌های معتبری مانند مورگان استنلی، باعث شد تا او به‌عنوان یکی از برترین استادان مدرسه کسب‌وکار زیر ۴۰سال شناخته شود.
این کتاب چه‌چیزی برای من دارد؟ قفل تصمیم‌گیری بهتر، افزایش انگیزه و رابطه سالم‌تر با فردی را بگشایید که تبدیل به آن خواهید شد.
این سناریو را تصور کنید: با یک غریبه قهوه می‌خورید. این فرد همه‌چیز را درباره شما می‌داند. همه عادات کوچک‌تان. هر تصمیمی که تاکنون گرفته‌اید. مسیرهایی که در پیش گرفته‌اید. و حتی عمیق‌ترین رازهای‌تان را می‌داند. اما شما چیزی درباره این غریبه نمی‌دانید. این شخص کیست؟ خُب، این شما هستید – فقط ده سال آینده.
حالا، این جلسه چه تأثیری بر اقدامات امروزتان خواهد داشت؟ آیا قبل از خوردن آن تکه کیک اضافی، دوباره می‌اندیشید. و می‌دانید چه تأثیری ممکن‌ست بر سلامت آینده شما داشته باشد؟ آیا با درک فشار مالی که می‌تواند بر آینده شما وارد کند، در خرید آنی تجدید نظر کنید؟
زندگی ما یک تکامل بی‌وقفه‌ست که هر روز ما را به سوی آینده سوق می‌دهد. آینده‌ای که در آن نسخه‌ای از ما زندگی خواهد کرد که می‌تواند احساس بیگانه و جدایی از خودِ فعلی ما کند. این واگرایی اغلب منجر به تصمیماتی می‌شود که می‌تواند خودِ فعلی ما را خشنود کند، اما خودِ آینده ما را متحیر کند. با این حال، ما به خاطر تمرکز ذاتی بر رضایت فوری و عمدتاً نادیده گرفتن سایه‌های آینده خودمان، مسیر فعلی را ادامه می‌دهیم.
اما چه می‌شد اگر بتوانیم این شکاف موقت را پر کنیم؟ اگر بتوانیم پیوندی همدلانه با خودِ آینده‌مان ایجاد کنیم. و تصمیمات امروزمان را برای تضمین فردای موفق‌تر شکل دهیم، چه‌چیزی؟ در این خلاصه‌کتاب، شما یک کاوش پرخاشگرانه را در اعماق ادراک از خودتان، هویت و تعامل شگفت‌انگیز بین خودِ حال و آینده ما آغاز خواهید کرد. این سفر بینش‌هایی را درباره روان انسان ارائه می‌دهد. و همین به شما قدرت می‌دهد تا ارتباط با خودِ آینده‌تان را بیابید. از این طریق تصمیماتی را تقویت می‌کنید که نه‌تنها به‌نفع خودِ امروزتان‌ست. بلکه به خودِ فردای‌تان نیز مربوط می‌شود.
آیا می‌توانیم خود اصلی‌مان را متحول کنیم؟
لحظه‌ای به داستان پدرو رودریگز فیلهو بیاندیشید. مردی که در وحشی‌گری به دنیا آمده و جمجمه‌ای دریده بر اثر ضرب‌وشتم پدرش به همراه دارد. رودریگز فیلهو، که در ۲۰۲۳ درگذشت، یک قاتل زنجیره‌ای بود که تا ۹۸۵، ۷۱ نفر را به قتل رساند. با این حال داستان او به یک سلول زندان ختم نشد. او شروع به ورزش کرد، خواندن و نوشتن آموخت و در ۲۰۰۷ به لطف یک خلأ قانونی، به‌عنوان یک مرد آزاد از زندان بیرون رفت. او هر روز ساعت ۴ صبح از خواب بیدار می‌شد. از مواد مخدر و الکل پرهیز می‌کرد. داستان‌های الهام‌بخش را در یوتیوب به اشتراک می‌گذاشت. و به مجرمان جوان مشاوره می‌داد. و سوگند یاد می‌کرد که خودِ سابق‌ش او را پس زده‌ست. و خودش را دوباره متولدشده می‌دانست. ما را وادار می‌کند که بپرسیم: آیا می‌توانیم اساساً خودمان را تغییر دهیم؟
به حس خودت بیاندیش! تصور کنید که هر سلول بدن شما به مرور زمان جایگزین شده‌ست. اما شما خاطرات‌تان را حفظ کرده‌اید. آیا هنوز هم شما هستید؟ اگر ذهن و خاطرات شما با شخص دیگری جایگزین شود چه می‌شود؟ قبل از اینکه یک موجودیت جدید در نظر گرفته شوید، چند قسمت از شما باید تغییر کند؟
به زندگی خودت بیاندیش! مطمئناً برخی از ویژگی‌ها از دوران کودکی‌تان باقی مانده‌ست. با این حال، تجربیات‌تان نیز شما را شکل داده، بدن‌تان دگرگون شده و حتی خاطرات‌تان تکامل یافته‌ست.
فلسفه
فلسفه به‌تنهایی نمی‌تواند این معما را حل کند. دنیای روزمره، همانطورکه در مطالعه‌ای توسط پروفسور نینا استرومینگر دیده می‌شود، دیدگاه متفاوتی ارائه می‌دهد. او از مراقبان افرادی که از بیماری آلزایمر و ای‌ال‌اس [ALS] رنج می‌برند پرسید که آیا افرادی که از آنها مراقبت می‌کنند هنوز هم همین احساس را نسبت به آنها دارند؟ جالب اینکه علی‌رغم بدن ناتوان‌شان، بیماران ای‌ال‌اس، با ذهن سالم‌شان، بیشتر از بیماران آلزایمر که خاطرات‌شان در حال محو شدن بود، «خود»تر دیده می‌شدند. اما پیچیدگی واقعی زمانی رخ داد که استرومینگر با مراقبان افراد مبتلا به زوال عقل پیشانی گیجگاهی صحبت کرد. وضعیتی که بدن و خاطرات را دست‌نخورده باقی می‌گذارد. اما توانایی عمل اخلاقی یا عاطفی را مختل می‌کند. این بیماران به‌عنوان بیگانه‌ترین افراد تلقی می‌شدند، که نشان می‌دهد خودِ اخلاقی ما واقعاً می‌تواند هویت واقعی‌مان را تعریف کند.
بنابراین، با تأمل در مورد پدرو رودریگز فیلهو، آیا او واقعاً یک فرد جدید شده بود؟ اگر مفهوم خود اخلاقی ضروری را در نظر بگیریم، شاید او چنین شدده است. اما اکنون، بیایید آن نور را به سمت خودمان هدایت کنیم. چگونه به آینده خود نگاه می‌کنیم؟ آیا ما به همان شکل باقی می‌مانیم یا تبدیل به فرد جدیدی می‌شویم؟ همانطورکه بیشتر کاوش می‌کنیم، این جنبه جذاب از وجود انسانی خود را کشف خواهیم کرد.
دوستی با خودِ آینده
جاودانگی را تصور کنید. برای همیشه جوان و بدون قیدوبند، مانند خون‌آشامی که در نور ماه غرق می‌شود. جالبه، اینطور نیست؟ با این حال، یک معضل وجودی را ایجاد می‌کند. چگونه می‌توانستیم مطمئن باشیم که در مواجهه با چنین وجود بی‌پایانی چه‌کسی خواهیم بود؟ درست مانند آوردن یک زندگی جدید به جهان، هر لحظه نسخه جدیدی از «ما» را به دنیا می‌آورد. پس خودِ آینده ما برای همیشه در منظره مه‌آلود فردا چهره‌های مرموز و سایه‌ای باقی خواهند ماند.
درک ما از خودِ آینده عمیقاً بر تصمیمات فعلی‌مان تأثیر می‌گذارد. دو شخصیت را تصور کنید. گسترش خودِ فعلی و یک فرد کاملاً جدید. اینکه چگونه خودِ آینده‌تان را در این دوگانگی درک می‌کنید، همیشه به خودِ امروزتان رنگ می‌دهد.
این را در نظر بگیرید. ما معمولاً به نفع شخصی‌مان عمل می‌کنیم. با این حال، اگر خودِ آینده‌مان را غریبه بدانیم، ممکن‌ست کمتر تمایل داشته باشیم که به عادات سالم و مفید متعهد شویم. چرا به یک‌تکه کیک شکلاتی اضافی نه بگوییم، اگر کمرتان بیشتر از همه اینها را تحمل نمی‌کند، بلکه کمر یک غریبه‌ست؟ این جدایی ممکن‌ست منجر به هزینه‌های زیاد یا تمایل به بدهی‌های بلندمدت شود.
آینده و حال
هنگامی‌که به آینده نزدیک می‌اندیشید – مثلاً تولد بعدی شما – بیشتر مردم احتمالاً از ضمایر اول شخص استفاده و احساس تداوم شخصی را حفظ می‌کنند. اما زمانی‌که این رویداد ۳۰سال‌ست، زبان به سوم شخص تغییر می‌کند. می‌توان این را به ادراک نسبت داد. به دیدن دو پرنده در فاصله بیاندیشید. جداسازی آنها ممکن‌ست چالش‌برانگیز باشد. به همین ترتیب، چه «شما» یک دهه بعد یا «شما» در دو دهه آینده، ممکن‌ست به نظر برسد که این خودهای آینده در یک شکل مبهم ادغام می‌شوند.
خودِ آینده ما تار و تقریباً شبح مانندست، در حالی‌که خودِ فعلی ما جامد و ملموس‌ست. اگرچه خودِ آینده ما به‌معنای واقعی کلمه فرد متفاوتی نیست، تفکر به این شیوه می‌تواند بینش‌هایی را ارائه دهد. فداکاری برای یک غریبه می‌تواند غیرمنطقی به نظر برسد، اما اگر آینده خودتان را به‌عنوان یک دوست یا عزیز ببینید چه؟
شاید زمان آن رسیده‌ست که دیدگاه‌ها را تغییر دهیم. به جای اینکه با آینده خودتان به عنوان یک شخصیت دور رفتار کنید، آنها را به یکدیگر نزدیک کنید. آنها را متحد، دوست، کسی بدانید که ارزش فداکاری را دارد. شاید در آن صورت، «شما»ی فردا کمتر شبیه یک غریبه به نظر می‌رسد. و بیشتر شبیه یک عزیز می‌شود که به‌راحتی از آن تکه کیک اضافی صرف نظر می‌کنید. یا در تصمیمات مالی عجولانه تجدیدنظر می‌کنید. به هر حال، حتی اگر بتوانید برای همیشه، مانند یک خون‌آشام در گرگ و میش زندگی کنید، آیا بهترین‌ها را برای تمام خودِ آینده نمی‌خواهید؟
پیمایش انتخاب‌های خودِ آینده شما
یک کشتی را تصور کنید که استوار در یک نقطه خاص لنگر انداخته‌ست. با وجود افق اشاره و ندای دریای آزاد، هم‌چنان به پهلوگیری‌ش بستگی دارد. به نوعی همه ما شبیه آن کشتی هستیم. ما به مفهوم «لنگر انداختن» به خودمان و ارزش‌های کنونی‌مان مقید هستیم. حتی زمانی‌که می‌دانیم باید زنجیرها را پاره و به‌سوی آینده حرکت کنیم.
این استعاره لنگر انداختن اغلب ما را به انتخاب‌هایی سوق می‌دهد که برای خودِ آینده ما مضرست. اکثر مردم با انتخاب بین دریافت ۱,۰۰۰ دلار در شش ماه آینده یا ۹۹۰ دلار در حال حاضر، پرداخت فوری را انتخاب می‌کنند. اما نقطه عطف کجاست؟ چه مقدار پول ارزش انتظار را دارد؟
این تمایل به اولویت‌دهی به پاداش‌های فوری بر مزایای آینده می‌تواند منجر به تصمیم‌گیری‌های مشکل‌ساز شود. مانند هدر دادن ناگهانی ثروت توسط میلیاردرها. با این حال، زمانی‌که ما بی‌واسطه بودن زمان حال را حذف می‌کنیم، این تصویر تغییر می‌کند. هنگامی‌که از آنها خواسته می‌شود بین ۹۰۰ دلار در سال یا ۱,۰۰۰ دلار در هجده ماه یکی را انتخاب کنند. اکثر مردم صبر بیشتری نشان می‌دهند و مبلغ بیشتری را انتخاب می‌کنند.
کشش زمان حال
این پدیده به تصمیمات مالی محدود نمی‌شود. اگر از آنها خواسته شود که بین یک تخته شکلات و یک مشت آجیل سالم که در هفته آینده دریافت خواهید کرد یکی را انتخاب کنند، بسیاری گزینه سالم‌تری را انتخاب می‌کنند. زمانی‌که پاداش آنی نباشد، جذابیت رضایت آنی از بین می‌رود. آیا به دلیل اینکه ما آینده را نامشخص می‌دانیم. و به ضرب‌المثل قدیمی پرنده‌ای که در دست‌ست ارزش دو نفر را در بوته می‌دانیم؟
کشش زمان حال قدرتمندست، زیرا ما با آن آشنا هستیم. در ادراک ما بزرگ‌تر می‌شود. و به نظر می‌رسد زمانی که دورتر به آینده نگاه می‌کنیم، زمان فشرده می‌شود. یک روز در حال حاضر طولانی‌تر از انتظار یک روز صرف‌شده برای یک کار شش ماه بعدست.
درست همانطورکه یک کرم به آرامی به پروانه تبدیل می‌شود، ما اغلب نادیده می‌گیریم که چگونه لحظات فردی زمان حال ما برای خلق آینده ما جمع می‌شوند. اگر به طور فعال بر آینده خودمان تمرکز نکنیم، در حال حاضر در خطر تصمیم‌گیری هستیم که می‌تواند منجر به پشیمانی در آینده شود. پس شاید وقت آن رسیده‌ست که لنگر را بسنجیم. و اجازه دهیم خودِ آینده‌مان ما را در دریای انتخاب‌هایی هدایت کنیم که زندگی ارائه می‌دهد.
به تعویق انداختن، تصمیم‌گیری‌ها و سفر به‌سوی بی‌پشیمانی
آیا تا به حال متوجه شده‌اید که برای رسیدن به یک ضرب‌الاجل عجله دارید؟ مانند موتزارت که ظاهراً دون جووانی را در آخرین لحظه تکمیل کرد؟ شاید شب قبل از یک امتحان بزرگ را شلوغ کرده باشید. به تعویق انداختن کار عادت رایجی‌ست که همه ما مشترک هستیم. اما چیزی که اغلب متوجه نمی‌شویم اینکه با رها کردن وظایف تا آخرین لحظه به آینده خودمان آسیب می‌زنیم. علت اصلی این موضوع چیست؟ ما تلاش می‌کنیم تا خودِ آینده را واضح تصور کنیم. ناتوانی ما در پیش‌بینی آینده به وضوح منجر به عدم درک بارهایی می‌شود که برای خودِ آینده می‌گذاریم.
اما امیدی هست! اندکی بخشش می‌تواند راه درازی نباشد. گذشته‌تان را به خاطر انجام ندادن کارها ببخشید. و برای جلوگیری از به تعویق انداختن کارها، روی درک بهتر خودِ آینده کار کنید. با انجام این کار، نه تنها بار خودِ آینده شما را کاهش می‌دهید. بلکه ارتباط قوی‌تری بین خودِ گذشته، حال و آینده ایجاد می‌کنید.
به طور مشابه، آیا تا به حال با چیزی که برای زمان آینده برنامه‌ریزی شده‌ست موافقت کرده‌اید، فقط برای اینکه وقتی آن زمان رسید از آن پشیمان شوید؟ این همان اثر بله/لعنتی‌ست. شاید شما این را زمانی تجربه کرده باشید که در یک مهمانی که بعداً از شرکت در آن وحشت داشتید، شرکت کرده‌اید. اثر بله/لعنتی بازتابی از دشواری ما در پیش‌بینی حالات عاطفی آینده‌مان‌ست. پدیده‌ای که هنگام تصمیم‌گیری که منجر به پشیمانی می‌شود نیز در بازی وجود دارد.
دو سوگیری
همین امر درباره پشیمانی از انجام خالکوبی نیز صدق می‌کند. اهمیت خالکوبی می‌تواند با گذشت زمان محو شود. یا یک تصمیم عجولانه در حالی که فرد خالکوبی‌شده ممکن‌ست منجر به علامت دائمی شود که بعداً پشیمان شود. این را می‌توان به بسته‌بندی لباس‌های نامناسب برای تعطیلات تشبیه کرد. می‌دانید مقصدتان گرم‌ست، اما چون الان هوا سردست، نمی‌توانید لباس مناسب ببندید. این یک‌بار دیگر تلاش ما را برای ارتباط با خودِ آینده آشکار می‌کند.
این مبارزه را می‌توان در دو سوگیری اصلی جست‌وجو کرد. اول، سوگیری فرافکنی‌ست. تمایل ما به اینکه خودِ آینده ما همان احساسی را که ما در حال حاضر داریم احساس می‌کنیم. دوم، توهم پایان تاریخ‌ست. باور ما به اینکه شخصیت و ترجیحات ما در آینده تغییر چندانی نخواهد کرد. هر دوی این سوگیری‌ها قضاوت ما را مخدوش می‌کند. و به تصمیم‌هایی منجر می‌شود که ممکن‌ست پشیمان شویم، خواه این خالکوبی باشد که از آن خوشمان نمی‌آید یا یک رابطه عاشقانه که پایان ضعیفی دارد.
با درک این سوگیری‌ها و تأثیرشان، می‌توانیم برای تصمیم‌گیری بهتر برای آینده خودمان تلاش کنیم. در پایان، پر کردن شکاف بین خودِ حال و آینده به ما کمک می‌کند تا انتخاب‌هایی داشته باشیم که بعداً پشیمان نشویم. به یاد داشته باشید، کلید تصمیم‌گیری خوب، درک واضح و همدلانه خودِ آینده شماست.
استراتژی‌هایی برای ایجاد تعادل بین حال و آینده
تصور کنید که به خودِ آینده برخورد کنید، فقط متوجه شوید که ناراضی هستید، در دام یک ازدواج ناموفق و در سلامتی ناموفق هستید. سپس این سؤال پیش می‌آید که چگونه می‌توانید از چنین آینده‌ای جلوگیری کنید؟ چگونه می‌توانید خودتان را به بهترین نسخه ممکن تبدیل کنید؟ این سفر با ایجاد احساس نزدیک‌تر، ملموس‌تر و واقعی‌تر در آینده شما آغاز می‌شود.
مطالعات علمی نشان می‌دهد که اگر به خانواده‌های نیازمند گفته شود که قبلاً انتخاب شده‌اند، به احتمال زیاد به آنها کمک می‌کنیم. زیرا آنها قابل شناسایی‌تر و واقعی‌تر به نظر می‌رسند. این رویکرد هم‌چنین می‌تواند برای بهبودشان اتخاذ شود. با نوشتن نامه‌ای برای خودِ آینده یا ساختن یک کپسول زمان، شخصیت آینده خودتان را ملموس می‌کنید. و شما را وادار می‌کنید که تصمیمات مفیدی برای آنها بگیرید.
شما هم‌چنین می‌توانید یک تمرین ذهنی را بیازمایید: آینده خودتان را تجسم و سپس به طور ذهنی به زمان حال سفر کنید. هنگامی‌که به آینده می‌اندیشید، از روزها به‌جای سال‌ها به عنوان واحد زمان‌تان استفاده کنید. دیدگاهی که درک و عملیاتی کردن آن آسان‌ترست. با این حال، تنها تجسم آینده کافی نیست. پس از آن، برداشتن گام‌های ملموس و تعهدات قاطع نیز ضروری‌ست. به‌عنوان مثال، عضویت ۳۰ جلسه‌ای در باشگاه بدن‌سازی نشان‌دهنده تعهدتان به تناسب اندام‌ست.
نیروی اراده
با این حال، تکیه صرف به نیروی اراده همیشه موثر نیست. گاهی اوقات بهترست کاملاً عوامل حواس‌پرتی را برای آینده خودتان حذف کنید. به‌عنوان مثال، می‌توانید تلفن‌تان را در یک گاوصندوق زمان‌بندی‌شده قفل کنید تا از یک دوره کار بدون حواس‌پرتی مطمئن شوید و در نتیجه به نفع آینده خودتان کار کنید.
افزودن تنبیه‌های فوری برای رفتارهای ناخواسته نیز یک انگیزه قوی‌ست. مانند جریمه‌کردن‌تان در صورت انجام ندادن تمرین. سپس گزش یک ضرر فوری شما را وادار می‌کند تا به نفع آینده خودتان عمل کنید.
اما شکل‌دهی به آینده‌ای بهتر فقط شامل انتخاب‌های سخت و فداکارانه نیست. هم‌چنین به معنی اینکه حال خودتان را لذت‌بخش‌تر کنید. اگر کاری دشوار یا غیر جذاب‌ست، آن را با چیزی لذت‌بخش همراه کنید. چرا هنگام تمرین به یک کتاب صوتی جذاب گوش نمی‌دهید. یا هنگام مسواک‌زدن یک ویدیوی جذاب از یوتیوب تماشا نمی‌کنید؟ اینها تغییرات ساده‌ای هستند که می‌توانند کارهای پیش پا افتاده یا چالش‌برانگیز را قابل تحمل‌تر کنند.
هنگام مواجهه با یک کار طاقت‌فرسا، مانند یک بدهی سنگین، آن را به پرداخت‌های کوچک‌تر و قابل مدیریت تقسیم کنید. این یک استراتژی قابل دسترسی‌ترست. و برای خودِ فعلی شما آسان‌ترست، در حالی‌که هنوز برای آینده شما مفیدست.
یادگیری تعادل بین نیازهای حال با نیازهای آینده کلید این سفرست. با استفاده از برخی از این استراتژی‌ها، می‌توانید پلی به‌سوی آینده‌ای بسازید که در آن بهترین نسخه از خودتان در انتظار شماست. این یک اقدام متعادل‌کننده دقیق‌ست، اما می‌تواند به آینده‌ای رضایت‌بخش منجر شود.
خلاصه نهایی
درک و تقویت رابطه با خودِ آینده شما می‌تواند عمیقاً بر تصمیمات فعلی شما تأثیر بگذارد. و شما را ترغیب کند تا به روشی عمل کنید که با بهترین منافع خودِ آینده شما هماهنگ باشد.
علی‌رغم ظرفیت ذاتی برای دگرگونی، شناخت و در آغوش گرفتن خودِ آینده شما به دلیل فاصله درک شده و عدم ارتباط ملموس می‌تواند چالش‌برانگیز باشد. این اغلب منجر به تأکید بر نیازهای فوری می‌شود که گاهی اوقات به قیمت بهزیستی در آینده تمام می‌شود.
با این حال، استراتژی‌هایی مانند تجسم، چارچوب زمانی، تعهدات ملموس، پیامدهای فوری برای رفتارهای ناخواسته، و افزایش لذت از وظایف می‌تواند شکاف را پر کند و رابطه سالم‌تری با خویشتن‌ِ آینده شما ایجاد کند. با انجام این کار، می‌توانید تصمیماتی را تشویق کنید که آینده رضایت‌بخش‌تری را ترویج می‌کنند.
این کتاب را می‌توانید از انتشارات چیتگرها تهیه کنید.
