راه‌حل‌هایی که داریم و پیشرفت‌های مورد نیاز ما
چگونه از فاجعه آب و هوا جلوگیری کنیم (۲۰۲۱) کتاب راهنمای رسیدن جهان به یک مرحله مهم‌ست: انتشار صفر گازهای گلخانه‌ای. بیل گیتس دانشی را به اشتراک می‌گذارد. این دانش از طریق نقش خودش در کمیسیون جهانی آب و هوا و برای راه‌اندازی راه‌حل‌های آب و هوایی به دست آورده‌ست. او ایده‌هایی را ارائه می‌دهد که بیشترین نوید را می‌دهند و کارهایی را توضیح می‌دهد که هنوز باید انجام شود.
بیل گیتس رهبر تجاری، خیرخواه و بنیانگذار مایکروسافت‌ست. وی به همراه همسرش رئیس مؤسسه بنیاد بیل و ملیندا گیتس‌ست که مأموریت مبارزه با فقر و مسائل بهداشتی مرتبط در سراسر جهان را به عهده دارد. او هم‌چنین بنیانگذار انرژی پاک، گروهی از سازمان‌هاست که تلاش می‌کنند محصولات و انرژی‌های پاک را رو به جلو هدایت کنند.
این کتاب چه‌چیزی برای من دارد؟ بیاموزید که چه‌کاری باید انجام شود تا این سیاره تا ۲۰۵۰ آزاد شود.
بیل گیتس وقت زیادی را صرف گوش‌دادن به صحبت‌های مردم درباره تغییر اقلیم کرده و میلیون‌ها دلار صرف سرمایه‌گذاری برای راه‌حل‌هایی کرده‌ست که در یک نقطه یا زمان دیگر، امیدوار‌کننده به نظر می‌رسند. مقداری از این پول همراه با فروپاشی پروژه‌ها و نوکسب‌وکارهای مختلف از بین رفته‌ست. ابتکارات دیگر هنوز در حال آزمایش هستند و نتایج دلگرم‌کننده‌ای دارند. کافی‌ست بگویم، او یکی دو چیز را درباره آنچه در معرض خطرست آموخته‌ست. و درباره نوع کارهایی که اگر می‌خواهیم سیاره‌مان را نجات دهیم هنوز باید انجام شود.
گیتس با اعتقاد به توصیفات متخصصان و تحقیقات گسترده‌ش نتیجه‌گیری اساسی دارد: ما باید تا ۲۰۵۰ به انتشار صفر برسیم. او می‌داند این درخواست بزرگی‌ست. ما عادت کرده‌ایم که کارها را به روشی خاص انجام دهیم. و برای رسیدن به این مهم تغییرات سختی لازم‌ست. در نهایت، این کاری‌ست که ما باید انجام دهیم و با یک نوع نوآوری و همکاری مناسب، می‌توانیم به آنجا برسیم.
برای برگرداندن سیاره‌مان از آستانه فاجعه، باید انتشار گازهای گلخانه‌ای خود را به صفر برسانیم.
وقتی بیل گیتس و پاول آلن مایکروسافت را در ۱۹۷۵ تأسیس کردند، آنها در آلبوکرک، نیومکزیکو زندگی می‌کردند. در آن زمان، شهر از قبل گرم بود. دما به طور متوسط ۳۶ روز در سال به بیش از ۹۰ درجه فارنهایت افزایش می‌یابد. اما پیش‌بینی می‌شود تا ۲۰۵۰ این تعداد روز دو برابر شود. و در پایان قرن سه برابر خواهد شد. پیامدهای بهداشتی و اقتصادی عمیق خواهد بود.
دلیل این افزایش سریع دما اینکه ما در حال حاضر سالانه حدود ۵۱ میلیارد تن گازهای گلخانه‌ای به جو پمپاژ می‌کنیم. و در حالی‌که تلاش‌ها برای بهبود وضعیت در حال انجام‌ست، این تعداد کاهش نمی‌یابد. در واقع، فقط بزرگ‌تر می‌شود. فاجعه آب و هوا
پس چه می‌توانیم بکنیم؟ خُب، برای شروع، باید بفهمیم گازهای گلخانه‌ای چیست و چگونه کار می‌کنند.
بسیاری از گازهای گلخانه‌ای مختلف وجود دارد، از جمله دی اکسید کربن، متان و اکسید نیتروژن. برخی از آنها مضرتر از دیگران هستند، اما دی اکسید کربن به تنهایی بیش از ۷۰ درصد از انتشار سالانه را تشکیل می‌دهد. بنابراین، برای ساده نگه داشتن اعداد، اصطلاح جمعی «گازهای گلخانه‌ای» نیز با نام علمی معادل دی اکسید کربن استفاده می‌شود. و این ۵۱ میلیارد تن‌ست که با آن سروکار داریم.
گازهای گلخانه‌ای
اصطلاح «گازهای گلخانه‌ای» در توصیف مشكل این گازها كاملاً خوب عمل می‌كند. آنها انرژی خورشید را وارد می‌کنند، اما هنگامی‌که از سطح زمین خارج شد اجازه نمی‌دهند گرمای حاصل از آن فرار کند. در نتیجه، گرما به دام می‌افتد، دقیقاً مانند گرمای داخل گلخانه. این همان روندی‌ست که در بعدازظهر آفتابی و تابستانی خودروی شما را گرم‌تر از بیرون می‌کند.
تأثیر این گازهای گلخانه‌ای داغ شدن کره زمین‌ست. از زمان طلوع عصر صنعتی، میانگین دمای کره زمین یک درجه سانتیگراد افزایش یافته‌ست. برخی مناطق حتی افزایش بیش از دو درجه را تجربه کرده‌اند. این ممکن‌ست زیاد به نظر نرسد، اما، در مقیاس جهانی، چنین‌ست. و عواقب بسیار گسترده‌ای در پی دارد.
به عنوان مثال، افزایش دما باعث تبخیر بیشتر رطوبت از سطح زمین در جو می‌شود. در نتیجه، خشکسالی‌های بیشتری در سراسر جهان، آتش‌سوزی بیشتر و سیل بیشتر در مناطقی وجود دارد که در حال حاضر در معرض خطر مصرف آب هستند. در حال حاضر، ۲۰ تا ۳۰ درصد بنگلادش به طور منظم زیر آب‌ست. این مشکل فقط بدتر خواهد شد. و در سراسر جهان شیوع بیشتری پیدا می‌کند. این به معنای آوارگان بیشتر و هم‌چنین زیستگاه‌های کمتری برای گیاهان و حیوانات‌ست.
ما باید به انتشار صفر برسیم، زیرا هر ثانیه این کار را نمی‌کنیم، وضعیت بدتر می‌شود. گازهای گلخانه‌ای یک شبه از بین نمی‌روند. آنها ده‌ها هزار سال می‌چسبند. به آن مثل یک وان در آستانه سرریز شدن بیاندیشید. حتی یک قطره قطره قطره اما ثابت باعث ریزش آب می‌شود.
رساندن به صفر میزان انتشار دشوار خواهد بود، اما می‌توان و باید انجام شود.
رسیدن به صفر آسان نخواهد بود. انتشار مضر توسط بسیاری از موارد ایجاد می‌شود که ما تصور می‌کنیم امری بدیهی‌ست. برق، گرمایش، حمل‌ونقل، کشاورزی در مقیاس وسیع و ابزارهای اساسی ساخت و ساز مانند آهن و سیمان – اگر بخواهیم به هدف برسیم، همه این مناطق نیاز به بازنگری جدی دارند. فاجعه آب و هوا
علاوه بر این، بسیاری از مناطق جهان اکنون صنعتی‌تر شده‌اند. اقتصاد در حال رونق‌ست. به طور کلی، این خبر خوبی‌ست. این بدان معناست که افراد بیشتری از فقر رهایی یافته و ثروتمندتر می‌شوند. اما همین که این کشورها شروع به برداشتن گام‌هایی در جهت بهبود زیرساخت‌های‌ش و ساختن شهرهای پر رونق می‌کنند، آنها همان ابزارهای صنعتی را در اختیار می‌گیرند که ما را به بحران آب و هوایی فعلی سوق داده‌ست.
شاید تعجب کنید اگر بدانید که در ایالات متحده آمریکا، یک گالن روغن در حال حاضر حدود یک دلار قیمت دارد، در حالی‌که یک گالن نوشابه نزدیک به سه برابر آن‌ست. حدود ۲.۸۵ دلار. درسته! روغن تقریباً سه برابر ارزان‌تر از نوشابه‌ست!
سوخت‌های فسیلی
همه ما می‌دانیم که سوزاندن سوخت‌های فسیلی نقش مهمی در انتشار مضر دارد. اما آیا می‌توان با توجه به ارزان و فراوان بودن مصرف سوخت، کسی را به خاطر اتکاء به سوخت‌های کارآمد مانند بنزین و زغال سنگ سرزنش کرد؟ دلیل دیگری اینکه ما باید سریع اقدام کنیم. تقاضای جهانی انرژی در سال‌های آینده فقط افزایش خواهد یافت. و ما باید توسعه گزینه‌های مناسب را شروع کنیم که سرعت بیشتری در فاجعه آب و هوایی ندارد.
طی دو قرن گذشته، ما به شدت به سوخت‌های فسیلی اعتماد کرده‌ایم. تغییر روش اداره شهرها و ساخت چیزهایی که هر روز استفاده می‌کنیم دشوار خواهد بود. ما درباره چیزهای اساسی صحبت می‌کنیم، مانند نحوه کار در شبکه‌های انرژی، نحوه تولید لباس و غذاهای ما و نحوه گرم‌کردن خانه و دفاتر کار. به همین دلیل‌ست که تنها رویکرد واقع‌بینانه برای رسیدن به صفر، هدف قراردادن انتشار صفر خالص‌ست. بسیار بعیدست که ما به طور کلی سوزاندن سوخت‌های فسیلی را متوقف کنیم. اما برای ما این امکان وجود دارد که گازهای گلخانه‌ای باقی‌مانده را حذف کنیم که از خودمان ساطع می‌کنیم.
در حال حاضر، بزرگترین عوامل کمک‌کننده به بحران آب و هوا را می‌توان به پنج دسته تقسیم کرد: ساخت مواردی مانند فولاد و پلاستیک ۳۱ درصد از ۵۱ میلیارد تن انتشار ما را تشکیل می‌دهد. برق ۲۷ درصدست. پرورش چیزها، مانند گیاهان و حیوانات برای غذا، ۱۹ درصدست. آمدورفت – اعم از خودرو، هواپیما یا کشتی باری – ۱۶ درصد را تشکیل می‌دهد. و سرانجام، گرم و خونسرد بودن، هم با توجه به خودمان و هم به چیزهایمان، ۷ درصدست.
در بخش، مقوله‌ای را که قبلاً با آن پیشرفت کرده‌ایم مقابله خواهیم کرد: اتصال به برق.
به صفر رساندن مصرف برق نوآوری‌های بزرگی را در پی خواهد داشت.
برق نقطه خوبی برای شروع‌ست؛ زیرا همه بخش‌های دیگر را تحت تأثیر قرار می‌دهد. در حال حاضر، دو سوم برق جهان از طریق سوزاندن سوخت‌های فسیلی تأمین می‌شود. رساندن این نسبت به صفر به طور طبیعی تأثیر عمده‌ای در چگونگی تولید وسایل، رشد وسایل، جابجایی و غیره خواهد داشت. مواردی مانند کارخانه‌ها، کشاورزی و خودروها همگی برای عملکرد به برق پاک نیاز دارند.
برق به‌خودی‌خود یک نوآوری نسبتاً جدیدست. بعد از جنگ جهانی دوم بود که ایالات متحده با سوزاندن سوخت‌های فسیلی به تقاضای سرسام‌آور رسید. نیروگاه‌های برق زغال سنگی، نفت یا گاز طبیعی را سوزاندند. از آن گرما برای جوشاندن آب استفاده کرد. و سپس از بخار حاصله برای جابجایی توربین‌هایی استفاده کرد که برق تولید می‌کنند. فاجعه آب و هوا
این شیوه همچنان روشی‌ست که تولید برق با آن انجام می‌شود. گزینه‌های دیگر مانند برق آبی و انرژی هسته‌ای هرگز به اندازه سوخت‌های فسیلی کارآمد نبودند. نیروی برق آبی نیاز به احداث سدهای عظیم و قطع آبراه‌های اصلی دارد. و چند فاجعه، از جمله حوادثی در چرنوبیل، فوکوشیما و جزیره سه مایلی، شهرت بدی به نیروگاه‌های هسته‌ای داده‌اند.
اما در حالی‌که این حوادث هنوز به شدت در رسانه‌های عمومی طنین‌اندازست، این واقعیت همچنان باقی‌مانده‌ست که افراد نسبتاً کمی در اثر انرژی هسته‌ای جان‌ش را از دست داده‌اند. به‌ویژه هنگامی‌که با تلفات انسانی مربوط به سوخت‌های فسیلی مقایسه می‌شود. پیشرفت‌های نوآورانه انرژی هسته‌ای را هرچه بیشتر ایمن می‌کند. بنابراین این امید وجود دارد که، با وجود چند فاجعه برجسته در گذشته، بتوانیم همچنان از نیروگاه‌های هسته‌ای به عنوان یک گزینه انرژی پاک استفاده کنیم.
انرژی‌های جایگزین
درباره انرژی باد و خورشیدی، این تنها ۷ درصد از برق جهان را تشکیل می‌دهد. اما انتظار می‌رود این تعداد افزایش یابد. به لطف مشوق‌های مالی و بودجه دولت، پیشرفت‌هایی در این زمینه‌ها حاصل شده‌ست که باعث کاهش شدید قیمت آنها شده‌ست. اما هنوز موانعی وجود دارد که باید برطرف شود.
یک مشکل اینکه انرژی باد و خورشید ثابت نیستند. بدیهی‌ست که این منابع انرژی بسته به میزان آفتاب و باد در هر زمان خاص نوسان می‌کنند. بنابراین ما با این مسئله روبرو هستیم که در بعضی از مواقع با انرژی اضافی چه کار کنیم، و در برخی موارد با کمبود انرژی مواجه هستیم.
ما می‌توانیم انرژی مازاد را در باتری‌ها ذخیره کنیم. اما باتری‌ها مشکلات خاص خودشان را دارند. حمل‌ونقل آنها بزرگ، گران، سنگین و سخت‌ست. در حال حاضر، هیچ گزینه باتری مقرون‌به‌صرفه‌ای وجود ندارد که بتواند انرژی کافی را برای کل شهر ذخیره کند. و انتظار نمی‌رود در آینده نزدیک فناوری باتری پیشرفت چشم‌گیری داشته باشد.
در عوض، تلاش‌های نوآوری ما باید متمرکز بر زیرساخت‌ها باشد. در حال حاضر زیرساخت و شبکه‌های برق، قدیمی و متکی به سوخت‌های فسیلی هستند. آنها باید به‌روز شوند تا منابع جایگزین مانند انرژی خورشیدی و بادی بتوانند در مناطق وسیعی از زمین گسترش یابند. و اگر می‌توانستیم این انرژی را با انرژی هسته‌ای جایگزین کنیم، به صفر می‌رسیم.
تولید فولاد، بتن و پلاستیک باعث ایجاد انتشار گازهای گلخانه‌ای می‌شود – اما ممکن‌ست یک پوشش نقره وجود داشته باشد.
بیایید به سراغ نحوه تولید کار برویم که حدود یک سوم از ۵۱ میلیارد تن انتشار گازهای گلخانه‌ای در جهان را تشکیل می‌دهد. مواردی مانند فولاد و بتن در سراسر جهان به وفور تولید می‌شوند. و در نتیجه مقدار زیادی انتشار مضر ایجاد می‌کنند. و این فقط با رونق بیشتر کشورها افزایش می‌یابد. به عنوان مثال، بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۱۶، چین از بتن بیشتر از ایالات متحده در کل قرن بیستم استفاده کرد.
فولاد، بتن و پلاستیک در اطراف ما هستند. تصور زندگی بدون آنها دشوارست. هر زمان که ما شهرهای جدید بسازیم یا شهرهای فعلی را گسترش دهیم، به مقادیر زیادی از این مواد نیاز دارد. متأسفانه تولید آنها به کربن و گرمای زیادی احتیاج دارد که از سوخت‌های فسیلی – که حدس می‌زدید – تولید می‌شود. فاجعه آب و هوا
فولاد
فولاد، آلیاژ آهن و کربن، به طور طبیعی مقداری از آن کربن را هنگام ساخت آزاد می‌کند. هم‌چنین، باید آن را تا دمای فوق‌العاده بالا گرم کرد – دمایی که ایجاد آن فقط با برق دشوارست. در حال حاضر، حرارت دادن به سوخت‌های فسیلی روشی آسان و ارزان برای ساختن فولاد فراهم می‌کند. به معنی اینکه یک تن فولاد ۱.۸ تن دی اکسید کربن تولید می‌کند.
بتن
در تولید بتن هم‌چنین از سوخت‌های فسیلی برای تولید ارزان و کارآمد گرما و کربن استفاده می‌شود. به طور خاص، سیمان – یکی از اجزای اصلی بتن – نیاز به سوزاندن سنگ آهک دارد که از کلسیم به علاوه کربن و اکسیژن تشکیل شده‌ست. این نسبت ناخوشایند یک‌به‌یک را اضافه می‌کند: یک تن سیمان تقریباً برابر با یک تن انتشار دی اکسید کربن‌ست.
پلاستیک‌ها
پلاستیک‌ها که ممکن‌ست بدترین شهرت را داشته باشند، در واقع ممکن‌ست در آینده با پوشش نقره‌ای عرضه شوند. تمام پلاستیک‌ها حاوی کربن هستند. در واقع، آنها مکانی عالی برای ذخیره کربن هستند. نیمی از کربن ایجادشده هنگام ساخت پلاستیک به خودِ پلاستیک می‌رود. و پلاستیک به طرز مشهوری در تجزیه بدست، به معنی اینکه کربن برای مدت طولانی تبدیل نخواهد شد. مسئله اینکه، ما در حال حاضر کربن را برای پلاستیک با استفاده از سوخت‌های فسیلی دریافت می‌کنیم، به همین دلیل ساخت پلاستیک ارزان‌ست. اما لازم نیست این‌گونه باشد.
وقتی نوبت به روش‌های جایگزین و مقرون‌به‌صرفه ایجاد کربن می‌رسد، در حال حاضر امکانات جالبی وجود دارد. یکی فناوری جذب کربن‌ست. از لحاظ تئوری می‌توانیم میزان انتشار کربن از نیروگاه را بگیریم و استفاده کنیم. این فناوری از قبل وجود داشته‌ست، اما تقریباً به اندازه سوخت‌های فسیلی ارزان و مؤثر نیست. با این وجود، با تلاش و بودجه مناسب، می‌تواند منبع واقعی جایگزین کربن باشد.
با توجه به پلاستیک، استفاده از کربن جذب‌شده می‌تواند آن را به یک محصول انتشار خالص منفی تبدیل کند. ما می‌خواهیم کربن بیشتری در داخل پلاستیک از خودش خارج کرده و ذخیره کنیم. آیا چیزی نخواهد بود؟
ما می‌توانیم با زندگی آگاهانه‌تری میزان انتشار صنایع غذایی را کاهش دهیم.
ممکن‌ست تعجب کنید اگر بدانید که عملکردهای غذایی ما مضرتر از عملکرد حمل‌ونقل ما هستند. اما با رشد ۱۹ درصدی سالانه ۵۱ میلیارد تن گازهای گلخانه‌ای، نحوه رشد محصولات در رتبه سوم قرار دارد. این نشان می‌دهد که انتشار مضر می‌تواند از راه‌های غیرمنتظره باشد. فاجعه آب و هوا
به عنوان مثال، ممکن‌ست بدانید که گاوها مقدار زیادی متان تولید می‌کنند، یکی از مضرترین گازهای گلخانه‌ای از نظر تأثیر در گرم شدن دما. اما آیا می‌دانید دور ریختن غذا نیز کمک قابل توجهی می‌کند؟ هنگام پوسیدگی غذا، متان نیز تولید می‌شود. و ما هر ساله مقدار زیادی غذا – به طور دقیق معادل ۳.۳ میلیارد تن دی اکسید کربن – دور می‌ریزیم.
یکی دیگر از دلایل پنهان انتشار گازهای گلخانه‌ای مربوط به مواد غذایی، کودست. ورود کودهای مصنوعی در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۷۰ یک بازی تغییردهنده بود. به طور ناگهانی، مردم می‌توانند غلات و سبزیجات را در مکان‌هایی پرورش دهند که قبلاً ناممکن بود. گرسنگی جهانی کاهش پیدا کرد. اما این پیشبرد هزینه داشت.
کود
اولاً، ساختن کود به آمونیاک نیاز دارد که معمولاً از طریق سوزاندن گاز طبیعی تولید می‌شود. دوم، کود حاوی مقدار زیادی نیتروژن‌ست که نمی‌تواند همه توسط گیاهان جذب شود. بنابراین تمام می‌شود، باعث آلودگی می‌شود و به هوا فرار می‌کند. این خوب نیست؛ از نظر اثرات گرم شدن کره زمین، نیتروژن ۲۶۵ برابر بدتر از دی اکسید کربن‌ست. در نتیجه، کودها حدود ۱.۳ میلیارد تن انتشار گازهای گلخانه‌ای را تشکیل می‌دهند.
دانشمندان در حال کار بر روی ایجاد کودهای بهتر و کم ضرر هستند. اما موضوع جنگل‌زدایی نیز وجود دارد. در حالی‌که انتشارات ناشی از پرورش گیاهان و حیوانات ۷۰ درصد از انتشارات صنایع غذایی را تشکیل می‌دهد، ۳۰ درصد دیگر ناشی از قطع جنگل‌ها به منظور ایجاد فضای مناسب برای گاوها، پرورش مواد غذایی یا سوخت‌ست. در آمریکای جنوبی بیشتر مخصوص گاوست. در نیجریه، جایی‌که طی ۶۰ دهه گذشته تقریباً ۶۰ درصد جنگل‌ها ویران شده‌ست، دلیل آن ایجاد ذغال‌ست. در اندونزی، جنگل‌زدایی نتیجه یک تجارت پر رونق روغن نخل‌ست.
وقتی مسئله از حوزه‌ای به حوزه دیگر متفاوت باشد، یافتن راه‌حل دشوارست. به همین دلیل برای به صفر رسیدن امیدواریم به یک رویکرد جهانی و هماهنگ نیاز داشته باشیم. دولت‌ها باید مشوق‌هایی را برای کشاورزان برای اتخاذ شیوه‌های جدید ارائه دهند. اما ما به عنوان مصرف‌کننده می‌توانیم با خوردن کمتر گوشت، هدر رفتن مواد غذایی کمتر و حمایت از مشاغلی که از روش‌های پاک استفاده می‌کنند، وظیفه‌مان را انجام دهیم. فاجعه آب و هوا
گزینه‌های حمل‌ونقل پایدار شامل سوخت‌های تمیزست که با قیمت‌های زیادی ارائه می‌شوند.
از نظر هزینه، ما می‌توانیم حق‌بیمه‌های سبز [Green Premium] را در نظر بگیریم تا دقیقاً بفهمیم چه عواملی برای کاهش انتشار باید تغییر کند. حق‌بیمه سبز اساساً تفاوت هزینه‌های بین روش‌های فعلی و روش‌های تمیز را برجسته می‌کند که ما را به صفر می‌رساند.
به عنوان مثال، ساخت یک تن بتن در حال حاضر حدود ۱۲۵ دلار هزینه دارد. با استفاده از فناوری جذب کربن، این هزینه چیزی در حدود ۲۱۹ تا ۳۰۰ دلار خواهد بود. این بدان معناست که حق‌بیمه سبز در بالاترین حدش ۱۴۰ درصد افزایش دارد. این تفاوت نشان می‌دهد که فناوری جذب کربن برای تبدیل شدن به یک گزینه اقتصادی مناسب به بودجه و پژوهش بیشتری نیاز دارد. فاجعه آب و هوا
حال، بیایید نوع حق‌بیمه سبز را بررسی کنیم که مانع حمل‌ونقل تمیزست.
قبلاً یاد گرفته‌اید که روغن بسیار ارزان‌تر از نوشابه‌ست. (برای نمونه، ارزان‌تر از شیر و آب پرتقال‌ست!) اما این واقعیت نباید ما را از یافتن گزینه‌های سوخت پاک منصرف کند.
مانند برق، حمل‌ونقل منطقه‌ای‌ست که ما در آن پیشرفت کرده‌ایم. حمل‌ونقل عمومی را در شنژن، چین در نظر بگیرید. تمام ۱۶,۰۰۰ اتوبوس این شهر برق می‌خورند.
برای وسایل نقلیه‌ای که مسافت کمی را طی می‌کنند، مانند اتوبوس، تاکسی یا کامیون‌های زباله، آسان‌ست که ایستگاه‌های شارژ را تنظیم کرده و کاملاً برقی کار کنند. اما باید مراقب باشیم. هنوز این سؤال وجود دارد که آیا برق از نیروگاهی‌ست که سوخت‌های فسیلی را می‌سوزاند یا از منابع تمیز مانند باد یا خورشید استفاده می‌کند؟
فناوری حمل‌ونقل جدید
در شرایط دیگر، مانند حمل‌ونقل با مسافت طولانی، کار چندان آسانی نیست. به یاد داشته باشید، باتری‌ها سنگین هستند. در واقع، برای تولید انرژی مشابه بنزین، باتری شما باید ۳۵ برابر سنگین‌تر از بنزین باشد. برای جابجایی وزن بسیار زیادی‌ست. بنابراین، آنچه برای اتوبوس یا کامیون زباله مفیدست لزوماً برای هواپیما، کشتی باری یا کامیون با مسافت طولانی کار نمی‌کند.
حال بیایید به سوخت‌های مختلف – به طور خاص، سوخت‌های زیستی پیشرفته و سوخت‌های الکتریکی – نگاهی بیندازیم. سوخت‌های زیستی پیشرفته انرژی‌شان را از گیاهانی می‌گیرند که محصولات جانبی مزارع هستند. یکی از امتیازات مهم اینکه آنها می‌توانند به‌عنوان سوخت «قطره‌ای [drop-in]» کار کنند، به این معنی که آنها می‌توانند در خودروهای امروزی کار کنند – هیچ تغییری لازم نیست.
سوخت‌های الکتریکی یا سوخت‌های هیدروکربن نیز از سوخت‌های «قطره‌ای» هستند. اینها با گرفتن دی اکسید کربن از جو و استفاده از برق برای ترکیب آن با هیدروژن موجود در آب کار می‌کنند. این البته به برق پاک نیاز دارد. از آنجاکه تولید هیدروژن بدون انتشار کربن از قبل گران‌ست، این گزینه گران‌ترین گزینه «قطره‌ای»ست.
در حالی‌که برای سوخت‌های زیستی پیشرفته کمی بیشتر از دو برابر بنزین باید هزینه کرد، با ۱۰۶ درصد حق‌بیمه سبز، سوخت‌های الکتریکی با ۲۳۷ درصد حق‌بیمه سبز عرضه می‌شوند. واضح‌ست که این دو نوآوری‌ست که برای کاهش هزینه‌های‌ش نیاز به توجه و بودجه بیشتری دارند.
اقدامات فوری وجود دارد که می‌توانیم برای کاهش اثرات گرمایش و سرمایش زمین انجام دهیم.
با ثروتمند شدن افراد در سراسر جهان، آنها بیشتر سفر می‌کنند، غذای بیشتری می‌خرند و در خانه‌هایی مجهز به سیستم گرمایش و تهویه مطبوع زندگی می‌کنند. در حال حاضر، در سراسر جهان، ۱.۶ میلیارد واحد تهویه مطبوع در حال استفاده‌ست. بیشتر اینها در کشورهای ثروتمندست. و در گرم‌ترین نقاط جهان نیست. پیش‌بینی می‌شود تا ۲۰۵۰ این رقم به ۵ میلیارد واحد برسد.
در حال حاضر، گرمایش و تهویه مطبوع ۷ درصد از ۵۱ میلیارد تن انتشار گازهای گلخانه‌ای را تشکیل می‌دهد. اما، همانطورکه می‌بینیم، احتمالاً در آینده نزدیک این تعداد افزایش خواهد یافت. در حال حاضر، در مناطقی مانند مکزیک، برزیل، اندونزی و هند، فروش واحدهای تهویه مطبوع در چند سال گذشته به شدت افزایش یافته‌ست. فاجعه آب و هوا
تهویه مطبوع
تهویه مطبوع نمونه خوبی از یک مشکل قابل حل‌ست. یکی از بزرگترین مسائل تهویه مطبوع اینکه اکثر کشورها حداقل استانداردهای بهره‌وری انرژی را تعیین نمی‌کنند. البته، مردم تمایل به خرید مدل‌های ارزان‌تری دارند که اغلب کارآیی بسیار کمی دارند. اگر سیاست‌ها به‌روز شود، تقاضای انرژی ناشی از واحدهای تهویه مطبوع تا ۲۰۵۰، ۴۵ درصد کاهش می‌یابد.
درباره گرمایش، آمار نشان می‌دهد که کوره‌ها و آبگرمکن‌ها مسئول یک سوم کل انتشارات ایجادشده در ساختمان‌های جهان هستند. و، در بیشتر موارد، آنها با سوخت‌های فسیلی کار می‌کنند. بنابراین ما نمی‌توانیم با تغییر برق تمیز این مشکل را برطرف کنیم.
اما خبرهای خوب هم هست. در بسیاری از مکان‌ها، می‌توانید بخاری‌های گازی و کوره‌های فعلی را با یک پمپ حرارت برقی جایگزین کنید. این اساساً مانند یخچال شما با پمپاژ هوای گرم به بیرون در تابستان و در داخل در زمستان کار می‌کند. امتیازش اینکه، در طولانی‌مدت، می‌توانید با نصب پمپ حرارتی برقی، مقدار زیادی پس‌انداز کنید. با نگاهی به متوسط هزینه گرمایش و برق در پراویدنس، رود آیلند، ۲۲ درصد در یک دوره ۱۵ ساله کاهش می‌دهید. در هوستون، تگزاس ۲۷ درصد پس‌انداز می‌کنید.
رسیدن به صفر مستلزم تغییر در سیاست‌های دولت و همکاری‌های جهانی‌ست.
جمع‌بندی اطلاعات نشان می‌دهد که مراحل زیادی وجود دارد که می‌تواند مانع انتشار صفر شود. اما کارهای زیادی برای انجام سازگاری و آماده‌سازی برای تغییرات آب و هوایی وجود دارد که در حال انجام‌ست. ما برای ایجاد سیل قریب‌الوقوع، موج طوفان و افزایش سطح آب باید سیستم‌های هشدار زودهنگام بهتری ایجاد کنیم. ما هم‌چنین باید ساخت خانه‌هایی با صرفه‌جویی بیشتر انرژی و به‌روزرسانی زیرساخت‌های‌مان را برای جایگزینی انرژی پاک آغاز کنیم. فاجعه آب و هوا
اگر فکر می‌کنید هزینه همه اینها زیادست، حق با شماست. اما این کار از راه‌های بزرگی نیز نتیجه خواهد داد. برآوردها نشان می‌دهد که سرمایه‌گذاری ۱.۸ تریلیون دلار برای پیشگیری از بلایای آب و هوایی ۷ تریلیون دلار سود طی یک دوره فقط ده ساله به همراه خواهد داشت. این پول هوشمندست. اما، همانطورکه ممکن‌ست احتمالاً شک کنید، حمایت‌های دولتی – در سطح جهانی – را به همراه خواهد داشت.
دستاوردهای جهانی
در جاهایی مانند آلمان و دانمارک، فقط در چند سال گذشته پیشرفت زیادی در زمینه انرژی باد و خورشید صورت گرفته‌ست. به لطف بودجه دولت، همراه با سیاست‌ها و مشوق‌هایی که به ایجاد بازار رقابتی برای انرژی‌های جایگزین کمک کرده‌ست، قیمت‌ها به‌گونه‌ای کاهش یافته‌ست که حق‌بیمه سبز این انرژی‌ها از سوخت‌های فسیلی بسته می‌شود.
برای جذب کربن، سوخت‌های زیستی و سایر فناوری‌ها نیز باید اتفاق مشابهی بیفتد تا به ما در رسیدن به میزان صفر انتشار تا ۲۰۵۰ کمک کند. ما هم‌چنین باید حداقل استانداردهای جهانی انتشار را با انگیزه‌های بیشتر و بهتری برای کسب‌وکار متناسب با این استانداردها ایجاد کنیم. و مجازات‌های مالیاتی برای کسب‌وکاری که این کار را نمی‌کنند.
درباره تک‌تک شهروندان، ما باید اقدام کنیم! برای نمایندگان منتخب‌تان نامه بنویسید. و خواستار قرار دادن منابع در جهت بهبود زیرساخت‌ها و تأمین بودجه راه‌حل‌های جدید شوید. اگر مدیر عامل یا رهبر کسب‌وکار هستید، زودپذیرنده فناوری‌های جدید انرژی پاک باشید. و مالیات کربن خودتان را به بخش‌هایی تحمیل کنید که حداقل استانداردهای داخلی شما را ندارند.
سرانجام، به کاهش تا ۲۰۳۰ اکتفا نکنید. اگر این نوع اهداف نیمه راه را تعیین کنیم، کوتاه‌بین و از خودراضی خواهیم بود. ما باید تا ۲۰۵۰ به صفر برسیم. و اگر تمرکزمان را حفظ کنیم، خواستار اقدام باشیم و منابع‌مان را در اختیار فناوری‌های مناسب قرار دهیم، می‌توانیم این هدف را به دست آوریم. فاجعه آب و هوا
خلاصه نهایی
مشق تغییر
بدانید کدام سؤال را بپرسید.
در هنگام برخورد با ایده‌های جدید، اعداد و حقایق زیادی برای الک کردن وجود دارد، بنابراین در اینجا چند سؤال وجود دارد که سروصدا را کاهش می‌دهد. و می‌تواند به شما کمک کند تا روی موارد مهم تمرکز کنید.
صحبت از چند درصد ۵۱ میلیارد تنی‌ست؟ کمیسیون اروپا اخیراً اعلام کرده‌ست که آنها در حال کاهش انتشار سفرهای هوایی به میزان ۱۷ میلیون تن در سال هستند. به عنوان یک عدد و رقم بدون زمینه، به نظر می‌رسد زیادست. اما اگر شما محاسبه سرانگشتی انجام دهید، متوجه خواهید شد که این امر باعث کاهش انتشارات جهانی سالانه فقط ۰.۰۳ درصد می‌شود.
چه قدرتی لازم‌ست؟ درباره کیلووات، مگاوات و گیگاوات چیزهای زیادی خواهید شنید. بنابراین در اینجا یک نکته وجود دارد: یک کیلووات می‌تواند خانه را تأمین کند. یک مگاوات می‌تواند یک شهر کوچک را تأمین کند. یک گیگاوات می‌تواند یک شهر را تأمین کند. کل کشور به ۱۰۰ تا ۱,۰۰۰ گیگاوات نیاز دارد.
چقدر جا می‌گیرد؟ اصطلاح گیج‌کننده دیگری که مرتباً مطرح می‌شود، تراکم قدرت انرژی‌ست. این به میزان توان شما در مقایسه با فضای مورد نیازتان اشاره دارد. اندازه‌گیری آن بر حسب وات‌برمترمربع‌ست. خورشیدی دارای چگالی توان ۵ تا ۲۰ وات‌برمترمربع‌ست، در حالی‌که باد با ۱ تا ۲ وات‌برمترمربع قرار دارد.
شما می‌توانید این کتاب را از انتشارات چیتگرها تهیه کنید. فاجعه آب و هوا
