راه‌حل‌هایی که داریم و پیشرفت‌های مورد نیاز ما

این کتاب چه چیزی برای من دارد؟ بیاموزید که چه کاری باید انجام شود تا این سیاره تا سال ۲۰۵۰ آزاد شود.

بیل گیتس وقت زیادی را صرف گوش دادن به صحبت‌های مردم در مورد تغییر اقلیم کرده و میلیون‌ها دلار صرف سرمایه‌گذاری برای راه‌حل‌هایی کرده است که در یک نقطه یا زمان دیگر، امیدوار‌کننده به نظر می‌رسند. مقداری از این پول همراه با فروپاشی پروژه‌ها و نوکسب‌وکارهای مختلف از بین رفته است. ابتکارات دیگر هنوز در حال آزمایش هستند و نتایج دلگرم کننده‌ای دارند. کافی است بگویم، او یکی دو چیز را در مورد آنچه در معرض خطر است آموخته است – و در مورد نوع کارهایی که اگر می‌خواهیم سیاره خود را نجات دهیم هنوز باید انجام شود.

گیتس با اعتقاد به توصیفات متخصصان و تحقیقات گسترده خود نتیجه‌گیری اساسی دارد: ما باید تا سال ۲۰۵۰ به انتشار صفر برسیم. او می‌داند این درخواست بزرگی است. ما عادت کرده‌ایم که کارها را به روشی خاص انجام دهیم و برای رسیدن به این مهم تغییرات سختی لازم است. در نهایت، این کاری است که ما باید انجام دهیم و با یک نوع نوآوری و همکاری مناسب، می‌توانیم به آنجا برسیم.

در این یادداشت، یاد خواهید گرفت

• پنج دسته مسئول انتشار گازهای گلخانه‌ای؛
• چرا محدودیت‌هایی برای حمل و نقل با برق وجود دارد؛ و
• چرا سرمایه‌گذاری در پیشگیری از فاجعه آب و هوا پول هوشمند است.

برای برگرداندن سیاره خود از آستانه فاجعه، باید انتشار گازهای گلخانه‌ای خود را به صفر برسانیم.

وقتی بیل گیتس و پاول آلن مایکروسافت را در سال ۱۹۷۵ تأسیس کردند، آن‌ها در آلبوکرک، نیومکزیکو زندگی می‌کردند. در آن زمان، شهر از قبل گرم بود. دما به طور متوسط ۳۶ روز در سال به بیش از ۹۰ درجه فارنهایت افزایش می‌یابد. اما پیش‌بینی می‌شود تا سال ۲۰۵۰ این تعداد روز دو برابر شود. و در پایان قرن سه برابر خواهد شد. پیامدهای بهداشتی و اقتصادی عمیق خواهد بود.

دلیل این افزایش سریع دما این است که ما در حال حاضر سالانه حدود ۵۱ میلیارد تن گازهای گلخانه‌ای به جو پمپاژ می‌کنیم. و در حالی که تلاش‌ها برای بهبود وضعیت در حال انجام است، این تعداد کاهش نمی‌یابد. در واقع، فقط بزرگتر می‌شود. فاجعه آب و هوا

پس چه می‌توانیم بکنیم؟ خُب، برای شروع، باید بفهمیم گازهای گلخانه‌ای چیست و چگونه کار می‌کنند.

بسیاری از گازهای گلخانه‌ای مختلف وجود دارد، از جمله دی اکسید کربن، متان و اکسید نیتروژن. برخی از آن‌ها مضرتر از دیگران هستند، اما دی اکسید کربن به تنهایی بیش از ۷۰ درصد از انتشار سالانه را تشکیل می‌دهد. بنابراین، برای ساده نگه داشتن اعداد، اصطلاح جمعی «گازهای گلخانه‌ای» نیز با نام علمی معادل دی اکسید کربن استفاده می‌شود – و این ۵۱ میلیارد تن است که با آن سر و کار داریم.

اصطلاح «گازهای گلخانه‌ای» در توصیف مشكل این گازها كاملاً خوب عمل می‌كند. آن‌ها انرژی خورشید را وارد می‌کنند، اما هنگامی که از سطح زمین خارج شد اجازه نمی‌دهند گرمای حاصل از آن فرار کند. در نتیجه‌، گرما به دام می‌افتد، دقیقاً مانند گرمای داخل گلخانه. این همان روندی است که در بعد از ظهر آفتابی و تابستانی خودروی شما را گرم‌تر از بیرون می‌کند.

تأثیر این گازهای گلخانه‌ای داغ شدن کره زمین است. از زمان طلوع عصر صنعتی، میانگین دمای کره زمین یک درجه سانتیگراد افزایش یافته است. برخی مناطق حتی افزایش بیش از دو درجه را تجربه کرده‌اند. این ممکن است زیاد به نظر نرسد، اما، در مقیاس جهانی، چنین است. و عواقب بسیار گسترده‌ای در پی دارد.

به عنوان مثال، افزایش دما باعث تبخیر بیشتر رطوبت از سطح زمین در جو می‌شود. در نتیجه، خشکسالی‌های بیشتری در سراسر جهان، آتش‌سوزی بیشتر و سیل بیشتر در مناطقی وجود دارد که در حال حاضر در معرض خطر مصرف آب هستند. در حال حاضر، ۲۰ تا ۳۰ درصد بنگلادش به طور منظم زیر آب است. این مشکل فقط بدتر خواهد شد – و در سراسر جهان شیوع بیشتری پیدا می‌کند. این به معنای آوارگان بیشتر و هم‌چنین زیستگاه‌های کمتری برای گیاهان و حیوانات است.

ما باید به انتشار صفر برسیم، زیرا هر ثانیه این کار را نمی‌کنیم، وضعیت بدتر می‌شود. گازهای گلخانه‌ای یک شبه از بین نمی‌روند. آن‌ها ده‌ها هزار سال می‌چسبند. به آن مثل یک وان در آستانه سرریز شدن فکر کنید. حتی یک قطره قطره قطره اما ثابت باعث ریزش آب می‌شود.

رساندن به صفر میزان انتشار دشوار خواهد بود، اما می‌توان و باید انجام شود.

رسیدن به صفر آسان نخواهد بود. انتشار مضر توسط بسیاری از موارد ایجاد می‌شود که ما تصور می‌کنیم امری بدیهی است. برق، گرمایش، حمل‌ونقل، کشاورزی در مقیاس وسیع و ابزارهای اساسی ساخت و ساز مانند آهن و سیمان – اگر بخواهیم به هدف برسیم، همه‌ی این مناطق نیاز به بازنگری جدی دارند. فاجعه آب و هوا

علاوه بر این، بسیاری از مناطق جهان اکنون صنعتی‌تر شده‌اند. اقتصاد در حال رونق است. به طور کلی، این خبر خوبی است. این بدان معناست که افراد بیشتری از فقر رهایی یافته و ثروتمندتر می‌شوند. اما همین که این کشورها شروع به برداشتن گام‌هایی در جهت بهبود زیرساخت‌های خود و ساختن شهرهای پر رونق می‌کنند، آن‌ها همان ابزارهای صنعتی را در اختیار می‌گیرند که ما را به بحران آب و هوایی فعلی سوق داده است.

شاید تعجب کنید اگر بدانید که در ایالات متحده آمریکا، یک گالن روغن در حال حاضر حدود یک دلار قیمت دارد، در حالی که یک گالن نوشابه نزدیک به سه برابر آن است – حدود ۲.۸۵ دلار. درست است، روغن تقریباً سه برابر ارزان‌تر از نوشابه است!

همه‌ی ما می‌دانیم که سوزاندن سوخت‌های فسیلی نقش مهمی در انتشار مضر دارد. اما آیا می‌توان با توجه به ارزان بودن و فراوان بودن مصرف سوخت، کسی را به خاطر اتکاء به سوخت‌های کارآمد مانند بنزین و زغال سنگ سرزنش کرد؟ این دلیل دیگری است که ما باید سریع اقدام کنیم. تقاضای جهانی انرژی در سال‌های آینده فقط افزایش خواهد یافت و ما باید توسعه‌ی گزینه‌های مناسب را شروع کنیم که سرعت بیشتری در فاجعه‌ی آب و هوایی ندارد.

طی دو قرن گذشته، ما به شدت به سوخت‌های فسیلی اعتماد کرده‌ایم. تغییر روش اداره‌ی شهرها و ساخت چیزهایی که هر روز استفاده می‌کنیم دشوار خواهد بود. ما در مورد چیزهای اساسی صحبت می‌کنیم، مانند نحوه‌ی کار در شبکه‌های انرژی، نحوه‌ی تولید لباس و غذاهای ما و نحوه‌ی گرم کردن خانه و دفاتر کار. به همین دلیل است که تنها رویکرد واقع‌بینانه برای رسیدن به صفر، هدف قرار دادن انتشار صفر خالص است. بسیار بعید است که ما به طور کلی سوزاندن سوخت‌های فسیلی را متوقف کنیم، اما برای ما این امکان وجود دارد که گازهای گلخانه‌ای باقی‌مانده را حذف کنیم که از خود ساطع می‌کنیم.

در حال حاضر، بزرگترین عوامل کمک‌کننده به بحران آب و هوا را می‌توان به پنج دسته تقسیم کرد: ساخت مواردی مانند فولاد و پلاستیک ۳۱ درصد از ۵۱ میلیارد تن انتشار ما را تشکیل می‌دهد. برق ۲۷ درصد است. پرورش چیزها، مانند گیاهان و حیوانات برای غذا، ۱۹ درصد است. رفت و آمد – اعم از خودرو، هواپیما یا کشتی باری – ۱۶ درصد را تشکیل می‌دهد. و سرانجام، گرم و خونسرد بودن، هم با توجه به خودمان و هم به چیزهایمان، ۷ درصد است.

در بخش، مقوله‌ای را که قبلاً با آن پیشرفت کرده‌ایم مقابله خواهیم کرد: اتصال به برق.

به صفر رساندن مصرف برق نوآوری‌های بزرگی را در پی خواهد داشت.

برق نقطه‌ی خوبی برای شروع است؛ زیرا همه‌ی بخش‌های دیگر را تحت تأثیر قرار می‌دهد. در حال حاضر، دو سوم برق جهان از طریق سوزاندن سوخت‌های فسیلی تأمین می‌شود. رساندن این نسبت به صفر به طور طبیعی تأثیر عمده‌ای در چگونگی تولید وسایل، رشد وسایل، جابجایی و غیره خواهد داشت – مواردی مانند کارخانه‌ها، کشاورزی و خودروها همگی برای عملکرد به برق پاک نیاز دارند.

برق به خودی خود یک نوآوری نسبتاً جدید است. بعد از جنگ جهانی دوم بود که ایالات متحده با سوزاندن سوخت‌های فسیلی به تقاضای سرسام‌آور رسید. نیروگاه‌های برق زغال سنگی، نفت یا گاز طبیعی را سوزاندند. از آن گرما برای جوشاندن آب استفاده کرد. و سپس از بخار حاصله برای جابجایی توربین‌هایی استفاده کرد که برق تولید می‌کنند. فاجعه آب و هوا

این شیوه هم‌چنان روشی است که تولید برق با آن انجام می‌شود. گزینه‌های دیگر مانند برق آبی و انرژی هسته‌ای هرگز به اندازه‌ی سوخت‌های فسیلی کارآمد نبودند. نیروی برق آبی نیاز به احداث سدهای عظیم و قطع آبراه‌های اصلی دارد. و چند فاجعه، از جمله حوادثی در چرنوبیل، فوکوشیما و جزیره‌ی سه مایلی، شهرت بدی به نیروگاه‌های هسته‌ای داده‌اند.

اما در حالی که این حوادث هنوز به شدت در رسانه‌های عمومی طنین‌انداز است، این واقعیت همچنان باقی مانده است که افراد نسبتاً کمی در اثر انرژی هسته‌ای جان خود را از دست داده‌اند – به ویژه هنگامی که با تلفات انسانی مربوط به سوخت‌های فسیلی مقایسه می‌شود. پیشرفت‌های نوآورانه انرژی هسته‌ای را هرچه بیشتر ایمن می‌کند. بنابراین این امید وجود دارد که، با وجود چند فاجعه برجسته در گذشته، بتوانیم همچنان از نیروگاه‌های هسته‌ای به عنوان یک گزینه‌ی انرژی پاک استفاده کنیم.

در مورد انرژی باد و خورشیدی، این تنها ۷ درصد از برق جهان را تشکیل می‌دهد. اما انتظار می‌رود این تعداد افزایش یابد. به لطف مشوق‌های مالی و بودجه‌ی دولت، پیشرفت‌هایی در این زمینه‌ها حاصل شده است که باعث کاهش شدید قیمت آن‌ها شده است. اما هنوز موانعی وجود دارد که باید برطرف شود.

یک مشکل این است که انرژی باد و خورشید ثابت نیستند. بدیهی است که این منابع انرژی بسته به میزان آفتاب و باد در هر زمان خاص نوسان می‌کنند. بنابراین ما با این مسئله روبرو هستیم که در بعضی از مواقع با انرژی اضافی چه کار کنیم، و در برخی موارد با کمبود انرژی مواجه هستیم.

ما می‌توانیم انرژی مازاد را در باتری‌ها ذخیره کنیم – اما باتری‌ها مشکلات خاص خود را دارند. حمل و نقل آن‌ها بزرگ، گران، سنگین و سخت است. در حال حاضر، هیچ گزینه‌ی باتری مقرون به صرفه‌ای وجود ندارد که بتواند انرژی کافی را برای کل شهر ذخیره کند. و انتظار نمی‌رود در آینده‌ی نزدیک فناوری باتری پیشرفت چشم‌گیری داشته باشد.

در عوض، تلاش‌های نوآوری ما باید متمرکز بر زیرساخت‌ها باشد. در حال حاضر زیرساخت و شبکه‌های برق، قدیمی و متکی به سوخت‌های فسیلی هستند. آن‌ها باید به‌روز شوند تا منابع جایگزین مانند انرژی خورشیدی و بادی بتوانند در مناطق وسیعی از زمین گسترش یابند. و اگر می‌توانستیم این انرژی را با انرژی هسته‌ای جایگزین کنیم، به صفر می‌رسیم.

تولید فولاد، بتن و پلاستیک باعث ایجاد انتشار گازهای گلخانه‌ای می‌شود – اما ممکن است یک پوشش نقره وجود داشته باشد.

بیایید به سراغ نحوه‌ی تولید کار برویم که حدود یک سوم از ۵۱ میلیارد تن انتشار گازهای گلخانه‌ای در جهان را تشکیل می‌دهد. مواردی مانند فولاد و بتن در سراسر جهان به وفور تولید می‌شوند و در نتیجه مقدار زیادی انتشار مضر ایجاد می‌کنند. و این فقط با رونق بیشتر کشورها افزایش می‌یابد. به عنوان مثال، بین سال‌های ۲۰۰۰ و ۲۰۰۱۶، چین از بتن بیشتر از ایالات متحده در کل قرن بیستم استفاده کرد.

فولاد، بتن و پلاستیک در اطراف ما هستند. تصور زندگی بدون آن‌ها دشوار است. هر زمان که ما شهرهای جدید بسازیم یا شهرهای فعلی را گسترش دهیم، به مقادیر زیادی از این مواد نیاز دارد. متأسفانه تولید آن‌ها به کربن و گرمای زیادی احتیاج دارد که از سوخت‌های فسیلی – که حدس می‌زدید – تولید می‌شود. فاجعه آب و هوا

فولاد، آلیاژ آهن و کربن، به طور طبیعی مقداری از آن کربن را هنگام ساخت آزاد می‌کند. هم‌چنین، باید آن را تا دمای فوق‌العاده بالا گرم کرد – دمایی که ایجاد آن فقط با برق دشوار است. در حال حاضر، حرارت دادن به سوخت‌های فسیلی روشی آسان و ارزان برای ساختن فولاد فراهم می‌کند، اما هم‌چنین به این معنی است که یک تن فولاد ۱.۸ تن دی اکسید کربن تولید می‌کند.

در تولید بتن هم‌چنین از سوخت‌های فسیلی برای تولید ارزان و کارآمد گرما و کربن استفاده می‌شود. به طور خاص، سیمان – یکی از اجزای اصلی بتن – نیاز به سوزاندن سنگ آهک دارد که از کلسیم به علاوه کربن و اکسیژن تشکیل شده است. این نسبت ناخوشایند یک به یک را اضافه می‌کند: یک تن سیمان تقریباً برابر با یک تن انتشار دی اکسید کربن است.

پلاستیک‌ها که ممکن است بدترین شهرت را داشته باشند، در واقع ممکن است در آینده با پوشش نقره‌ای عرضه شوند. تمام پلاستیک‌ها حاوی کربن هستند. در واقع، آن‌ها مکانی عالی برای ذخیره کربن هستند. نیمی از کربن ایجاد شده هنگام ساخت پلاستیک به خود پلاستیک می‌رود. و پلاستیک به طرز مشهوری در تجزیه بد است، به این معنی که کربن برای مدت طولانی تبدیل نخواهد شد. مسئله این است که، ما در حال حاضر کربن را برای پلاستیک با استفاده از سوخت‌های فسیلی دریافت می‌کنیم، به همین دلیل ساخت پلاستیک ارزان است. اما لازم نیست اینگونه باشد.

وقتی نوبت به روش‌های جایگزین و مقرون به صرفه ایجاد کربن می‌رسد، در حال حاضر امکانات جالبی وجود دارد. یکی فناوری جذب کربن است. از لحاظ تئوری می‌توانیم میزان انتشار کربن از نیروگاه را بگیریم و استفاده کنیم. این فناوری از قبل وجود داشته است، اما تقریباً به اندازه‌ی سوخت‌های فسیلی ارزان و مؤثر نیست. با این وجود، با تلاش و بودجه‌ی مناسب، می‌تواند منبع واقعی جایگزین کربن باشد.

با توجه به پلاستیک، استفاده از کربن جذب‌شده می‌تواند آن را به یک محصول انتشار خالص منفی تبدیل کند. ما می‌خواهیم کربن بیشتری در داخل پلاستیک از خود خارج کرده و ذخیره کنیم. آیا چیزی نخواهد بود؟

ما می‌توانیم با زندگی آگاهانه‌تری میزان انتشار صنایع غذایی را کاهش دهیم.

ممکن است تعجب کنید اگر بدانید که عملکردهای غذایی ما مضرتر از عملکرد حمل و نقل ما هستند. اما با رشد ۱۹ درصدی سالانه ۵۱ میلیارد تن گازهای گلخانه‌ای، نحوه‌ی رشد محصولات در رتبه سوم قرار دارد. این نشان می‌دهد که انتشار مضر می‌تواند از راه‌های غیرمنتظره باشد. فاجعه آب و هوا

به عنوان مثال، ممکن است بدانید که گاوها مقدار زیادی متان تولید می‌کنند، یکی از مضرترین گازهای گلخانه‌ای از نظر تأثیر در گرم شدن دما. اما آیا می‌دانید دور ریختن غذا نیز کمک قابل توجهی می‌کند؟ هنگام پوسیدگی غذا، متان نیز تولید می‌شود. و ما هر ساله مقدار زیادی غذا – به طور دقیق معادل ۳.۳ میلیارد تن دی اکسید کربن – دور می‌ریزیم.

یکی دیگر از دلایل پنهان انتشار گازهای گلخانه‌ای مربوط به مواد غذایی، کود است. ورود کودهای مصنوعی در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۷۰ یک بازی تغییردهنده بود. به طور ناگهانی، مردم می‌توانند غلات و سبزیجات را در مکان‌هایی پرورش دهند که قبلاً غیرممکن بود. گرسنگی جهانی کاهش پیدا کرد. اما این پیشبرد هزینه داشت.

اولاً، ساختن کود به آمونیاک نیاز دارد که معمولاً از طریق سوزاندن گاز طبیعی تولید می‌شود. دوم، کود حاوی مقدار زیادی نیتروژن است که نمی‌تواند همه‌ی توسط گیاهان جذب شود. بنابراین تمام می‌شود، باعث آلودگی می‌شود و به هوا فرار می‌کند. این خوب نیست؛ از نظر اثرات گرم شدن کره‌ی زمین، نیتروژن ۲۶۵ برابر بدتر از دی اکسید کربن است. در نتیجه، کودها حدود ۱.۳ میلیارد تن انتشار گازهای گلخانه‌ای را تشکیل می‌دهند.

دانشمندان در حال کار بر روی ایجاد کودهای بهتر و کم ضرر هستند. اما موضوع جنگل‌زدایی نیز وجود دارد. در حالی که انتشارات ناشی از پرورش گیاهان و حیوانات ۷۰ درصد از انتشارات صنایع غذایی را تشکیل می‌دهد، ۳۰ درصد دیگر ناشی از قطع جنگل‌ها به منظور ایجاد فضای مناسب برای گاوها، پرورش مواد غذایی یا سوخت است. در آمریکای جنوبی بیشتر مخصوص گاو است. در نیجریه، جایی که طی ۶۰ دهه‌ی گذشته تقریباً ۶۰ درصد جنگل‌ها ویران شده است، دلیل آن ایجاد ذغال است. در اندونزی، جنگل‌زدایی نتیجه‌ی یک تجارت پر رونق روغن نخل است.

وقتی مسئله از حوزه‌ای به حوزه‌ی دیگر متفاوت باشد، یافتن راه‌حل دشوار است – به همین دلیل برای به صفر رسیدن امیدواریم به یک رویکرد جهانی و هماهنگ نیاز داشته باشیم. دولت‌ها باید مشوق‌هایی را برای کشاورزان برای اتخاذ شیوه‌های جدید ارائه دهند. اما ما به عنوان مصرف‌کننده می‌توانیم با خوردن کمتر گوشت، هدر رفتن مواد غذایی کمتر و حمایت از مشاغلی که از روش‌های پاک استفاده می‌کنند، وظیفه‌ی خود را انجام دهیم. فاجعه آب و هوا

گزینه‌های حمل و نقل پایدار شامل سوخت‌های تمیز است که با قیمت‌های زیادی ارائه می‌شوند.

از نظر هزینه، ما می‌توانیم حق‌بیمه‌های سبز [Green Premium] را در نظر بگیریم تا دقیقاً بفهمیم چه عواملی برای کاهش انتشار باید تغییر کند. حق‌بیمه سبز اساساً تفاوت هزینه‌های بین روش‌های فعلی و روش‌های تمیز را برجسته می‌کند که ما را به صفر می‌رساند.

به عنوان مثال، ساخت یک تن بتن در حال حاضر حدود ۱۲۵ دلار هزینه دارد. با استفاده از فناوری جذب کربن، این هزینه چیزی در حدود ۲۱۹ تا ۳۰۰ دلار خواهد بود. این بدان معناست که حق‌بیمه‌ی سبز در بالاترین حد خود ۱۴۰ درصد افزایش دارد. این تفاوت نشان می‌دهد که فناوری جذب کربن برای تبدیل شدن به یک گزینه‌ی اقتصادی مناسب به بودجه و پژوهش بیشتری نیاز دارد. فاجعه آب و هوا

حال، بیایید نوع حق‌بیمه‌ی سبز را بررسی کنیم که مانع حمل و نقل تمیز است.

قبلاً یاد گرفته‌اید که روغن بسیار ارزان‌تر از نوشابه است. (برای نمونه، ارزان‌تر از شیر و آب پرتقال است!) اما این واقعیت نباید ما را از یافتن گزینه‌های سوخت پاک منصرف کند.

مانند برق، حمل و نقل منطقه‌ای است که ما در آن پیشرفت کرده‌ایم. حمل و نقل عمومی را در شنژن، چین در نظر بگیرید. تمام ۱۶,۰۰۰ اتوبوس این شهر برق می‌خورند.

برای وسایل نقلیه‌ای که مسافت کمی را طی می‌کنند، مانند اتوبوس، تاکسی یا کامیون‌های زباله، آسان است که ایستگاه‌های شارژ را تنظیم کرده و کاملاً برقی کار کنند. اما باید مراقب باشیم. هنوز این سؤال وجود دارد که آیا برق از نیروگاهی است که سوخت‌های فسیلی را می‌سوزاند یا از منابع تمیز مانند باد یا خورشید استفاده می‌کند؟

در شرایط دیگر، مانند حمل و نقل با مسافت طولانی، کار چندان آسانی نیست. به یاد داشته باشید، باتری‌ها سنگین هستند. در واقع، برای تولید انرژی مشابه بنزین، باتری شما باید ۳۵ برابر سنگین‌تر از بنزین باشد. برای جابجایی وزن بسیار زیادی است. بنابراین، آنچه برای اتوبوس یا کامیون زباله مفید است لزوماً برای هواپیما، کشتی باری یا کامیون با مسافت طولانی کار نمی‌کند.

حال بیایید به سوخت‌های مختلف – به طور خاص، سوخت‌های زیستی پیشرفته و سوخت‌های الکتریکی – نگاهی بیندازیم. سوخت‌های زیستی پیشرفته انرژی خود را از گیاهانی می‌گیرند که محصولات جانبی مزارع هستند. یکی از امتیازات مهم این است که آن‌ها می‌توانند به عنوان سوخت «قطره‌ای [drop-in]» کار کنند، به این معنی که آن‌ها می‌توانند در خودروهای امروزی کار کنند – هیچ تغییری لازم نیست.

سوخت‌های الکتریکی یا سوخت‌های هیدروکربن نیز از سوخت‌های «قطره‌ای» هستند. اینها با گرفتن دی اکسید کربن از جو و استفاده از برق برای ترکیب آن با هیدروژن موجود در آب کار می‌کنند. این البته به برق پاک نیاز دارد. از آنجا که تولید هیدروژن بدون انتشار کربن از قبل گران است، این گزینه گران‌ترین گزینه‌ی «قطره‌ای» است.

در حالی که برای سوخت‌های زیستی پیشرفته کمی بیشتر از دو برابر بنزین باید هزینه کرد، با ۱۰۶ درصد حق‌بیمه‌ی سبز، سوخت‌های الکتریکی با ۲۳۷ درصد حق‌بیمه‌ی سبز عرضه می‌شوند. واضح است که این دو نوآوری است که برای کاهش هزینه‌های خود نیاز به توجه و بودجه بیشتری دارند.

اقدامات فوری وجود دارد که می‌توانیم برای کاهش اثرات گرمایش و سرمایش زمین انجام دهیم.

با ثروتمند شدن افراد در سراسر جهان، آن‌ها بیشتر سفر می‌کنند، غذای بیشتری می‌خرند و در خانه‌هایی مجهز به سیستم گرمایش و تهویه مطبوع زندگی می‌کنند. در حال حاضر، در سراسر جهان، ۱.۶ میلیارد واحد تهویه مطبوع در حال استفاده است. بیشتر این‌ها در کشورهای ثروتمند است و در گرم‌ترین نقاط جهان نیست. پیش‌بینی می‌شود تا سال ۲۰۵۰ این رقم به ۵ میلیارد واحد برسد.

در حال حاضر، گرمایش و تهویه مطبوع ۷ درصد از ۵۱ میلیارد تن انتشار گازهای گلخانه‌ای را تشکیل می‌دهد. اما، همانطور که می‌بینیم، احتمالاً در آینده نزدیک این تعداد افزایش خواهد یافت. در حال حاضر، در مناطقی مانند مکزیک، برزیل، اندونزی و هند، فروش واحدهای تهویه مطبوع در چند سال گذشته به شدت افزایش یافته است. فاجعه آب و هوا

تهویه مطبوع نمونه خوبی از یک مشکل قابل حل است. یکی از بزرگترین مسائل تهویه مطبوع این است که اکثر کشورها حداقل استانداردهای بهره‌وری انرژی را تعیین نمی‌کنند. البته، مردم تمایل به خرید مدل‌های ارزان‌تری دارند که اغلب کارآیی بسیار کمی دارند. اگر سیاست‌ها به‌روز شود ، تقاضای انرژی ناشی از واحدهای تهویه مطبوع تا سال ۲۰۵۰، ۴۵ درصد کاهش می‌یابد.

در مورد گرمایش، آمار نشان می‌دهد که کوره‌ها و آبگرمکن‌ها مسئول یک سوم کل انتشارات ایجاد شده در ساختمان‌های جهان هستند. و، در بیشتر موارد، آن‌ها با سوخت‌های فسیلی کار می‌کنند – بنابراین ما نمی‌توانیم با تغییر برق تمیز این مشکل را برطرف کنیم.

اما خبرهای خوب هم هست. در بسیاری از مکان‌ها، می‌توانید بخاری‌های گازی و کوره‌های فعلی خود را با یک پمپ حرارت برقی جایگزین کنید. این اساساً مانند یخچال شما با پمپاژ هوای گرم به بیرون در تابستان و در داخل در زمستان کار می‌کند. امتیاز این است که، در طولانی‌مدت، می‌توانید با نصب پمپ حرارتی برقی، مقدار زیادی پس‌انداز کنید. با نگاهی به متوسط ​​هزینه‌ی گرمایش و برق در پراویدنس، رود آیلند، ۲۲ درصد در یک دوره ۱۵ ساله کاهش می‌دهید. در هوستون، تگزاس ۲۷ درصد پس‌انداز می‌کنید.

رسیدن به صفر مستلزم تغییر در سیاست‌های دولت و همکاری‌های جهانی است.

جمع‌بندی اطلاعات نشان می‌دهد که مراحل زیادی وجود دارد که می‌تواند مانع انتشار صفر شود. اما کارهای زیادی برای انجام سازگاری و آماده‌سازی خود برای تغییرات آب و هوایی وجود دارد که در حال انجام است. ما برای ایجاد سیل قریب‌الوقوع، موج طوفان و افزایش سطح آب باید سیستم‌های هشدار زودهنگام بهتری ایجاد کنیم. ما هم‌چنین باید ساخت خانه‌هایی با صرفه‌جویی بیشتر انرژی و به‌روزرسانی زیرساخت‌های خود را برای جایگزینی انرژی پاک آغاز کنیم. فاجعه آب و هوا

اگر فکر می‌کنید هزینه‌ی همه‌ی این‌ها زیاد است، حق با شماست. اما این کار از راه‌های بزرگی نیز نتیجه خواهد داد. برآوردها نشان می‌دهد که سرمایه‌گذاری ۱.۸ تریلیون دلار برای پیشگیری از بلایای آب و هوایی ۷ تریلیون دلار سود طی یک دوره فقط ده ساله به همراه خواهد داشت. این پول هوشمند است. اما، همانطور که ممکن است احتمالاً شک کنید، حمایت‌های دولتی – در سطح جهانی – را به همراه خواهد داشت.

در جاهایی مانند آلمان و دانمارک، فقط در چند سال گذشته پیشرفت زیادی در زمینه انرژی باد و خورشید صورت گرفته است. به لطف بودجه‌ی دولت، همراه با سیاست‌ها و مشوق‌هایی که به ایجاد بازار رقابتی برای انرژی‌های جایگزین کمک کرده است، قیمت‌ها به گونه‌ای کاهش یافته است که حق‌بیمه‌ی سبز این انرژی‌ها از سوخت‌های فسیلی بسته می‌شود.

برای جذب کربن، سوخت‌های زیستی و سایر فناوری‌ها نیز باید اتفاق مشابهی بیفتد تا به ما در رسیدن به میزان صفر انتشار تا سال ۲۰۵۰ کمک کند. ما همچنین باید حداقل استانداردهای جهانی انتشار را با انگیزه‌های بیشتر و بهتری برای کسب‌وکار متناسب با این استانداردها ایجاد کنیم – و مجازات‌های مالیاتی برای کسب‌وکاری که این کار را نمی‌کنند.

در مورد تک تک شهروندان، ما باید اقدام کنیم! برای نمایندگان منتخب خود نامه بنویسید و خواستار قرار دادن منابع در جهت بهبود زیرساخت‌ها و تأمین بودجه راه‌حل‌های جدید شوید. اگر مدیر عامل یا رهبر کسب‌وکار هستید، زودپذیرنده فناوری‌های جدید انرژی پاک باشید و مالیات کربن خود را به بخش‌هایی تحمیل کنید که حداقل استانداردهای داخلی شما را ندارند.

سرانجام، به کاهش تا سال ۲۰۳۰ اکتفا نکنید. اگر این نوع اهداف نیمه راه را تعیین کنیم، کوتاه‌بین و از خودراضی خواهیم بود. ما باید تا سال ۲۰۵۰ به صفر برسیم. و اگر تمرکز خود را حفظ کنیم، خواستار اقدام باشیم و منابع خود را در اختیار فناوری‌های مناسب قرار دهیم، می‌توانیم این هدف را به دست آوریم. فاجعه آب و هوا

خلاصه نهایی

پیام اصلی در این یادداشت:

تمرین تغییر

شما می‌توانید این کتاب را از سایت آمازون تهیه کنید. فاجعه آب و هوا